Om hulp vragen
Al redelijk aan het begin van mijn periode van ziek zijn merk ik dat ik er moeite mee heb om om hulp te vragen. Het is begin september en ik maak een schema van wie er meegaat naar het ziekenhuis voor welke chemokuur. Je mag en kan jezelf namelijk niet naar huis rijden met een verse kuur in je bloed. Ik denk na over de mensen die ik om hulp kan vragen en voel een weerstand in mezelf opkomen. Ik heb de neiging om iets anders te gaan doen; eerst nog even het nieuws checken of nog snel de was ophangen. Maar in plaats daarvan spreek ik mezelf toe. “Nee, regel nou eerst die chauffeurs, dat is nu het belangrijkst.” Ik pak mijn telefoon om mensen te appen wanneer ze me zouden kunnen rijden. De beller is sneller, dat weet ik ook wel, maar bij die gedachte alleen al word ik nog ongemakkelijker.
Meteen komt daarmee het confronterende besef: wacht, dit is niet handig. Als ik elke keer dat ik om hulp moet vragen zo in een kramp schiet wordt het nog een lange weg, want ik ga nog heel veel hulp nodig hebben de komende tijd. Ik moet op zoek naar een manier om hier beter mee om te gaan, want deze interne strijd gaat me veel te veel energie kosten en die energie heb ik straks niet. Ik moet hier iets mee. Of beter gezegd: ik wil hier iets mee.
Ik had altijd al moeite met om hulp vragen
Als ik heel eerlijk kijk naar mezelf heb ik er altijd al wel moeite mee gehad om om hulp te vragen. Alleen normaal gesproken weet ik eromheen te werken. Door bijvoorbeeld het probleem zelf op te lossen of te zorgen dat iemand anders in mijn plaats de vraag om hulp stelt. Zo laat ik bijvoorbeeld altijd mijn vriend een oppas voor de cavia’s regelen als wij een weekendje weg gaan, dan word ik namelijk minder geconfronteerd met dat bezwaarde gevoel. Ik weet wel dat dit onzin is, de buren hebben aangegeven dat ze het helemaal geen probleem vinden om voor de cavia’s te zorgen, maar mijn gevoel is hier sterker dan mijn verstand.
“Kom op”, zeg ik tegen mezelf, “je bent 29 en je hebt echt die chauffeurs nodig voor je kurenritjes. Zet je er overheen!” Terwijl er allerlei emotionele alarmbellen van ongemak in mij afgaan app ik meerdere mensen om ze te vragen welke rit ze voor me zouden kunnen doen.
Pfff, dit is niet te doen. Mijn verstand weet dat ik me niet bezwaard zou moeten voelen, maar toch voelt het wel zo. Het zit me echt in de weg. Het wordt tijd om dit gevoel te tackelen, want anders blijf ik er last van houden de komende maanden.
Ik pak pen en papier om te onderzoeken wat er nou precies gebeurt bij mij. Als ik anderen om hulp vraag dan... schrijf ik op. Ik sluit mijn ogen om ‘in te tunen’ op het gevoel van ongemak wat opkomt als ik anderen om hulp vraag en observeer welke gedachten er in mijn hoofd opkomen. ...dan voel ik me bezwaard... dan ben ik de ander tot last, rolt er uit mijn pen. Verstandelijk weet ik natuurlijk wel dat dit niet waar is, maar blijkbaar zit er diep van binnen iets in mij dat dit toch gelooft. Iets wat sterker is dan mijn verstand.
Ik mag een ander niet tot last zijn
Ik mag van mezelf een ander blijkbaar niet tot last zijn. Wat als ik dat wel ben? vraag ik mezelf. Als ik een ander tot last ben, dan worden ze boos op mij. Ik zie de woorden op het papier verschijnen en het is net alsof het de kleine Hanneke is die dit denkt. Ik kan me wel vaag herinneren dat ik als kind gecorrigeerd werd als ik een ander voor de voeten liep. Wat op zich natuurlijk niet gek is, maar blijkbaar is mijn onbewuste aan de haal gegaan met de ervaringen in mijn opvoeding die hier een rol in speelden.
Als ze boos op mij worden...dan hoor ik er niet meer bij. Het idee dat ik een ander tot last zou kunnen zijn triggert bij mij de angst om afgewezen te worden, om buiten de groep te vallen. Iets wat mijn oerbrein interpreteert als een kwestie van leven of dood. Mijn onbewuste probeert mij met deze overtuiging te beschermen tegen pijn. Een overtuiging die ik als kind heb opgedaan, meegenomen heb de rest van mijn leven in en waar ik schijnbaar op een onbewust niveau nog steeds naar handel.
Nu ik mijn onbewuste overtuiging heb blootgelegd wordt het tijd om mezelf ervan te bevrijden. Ik doe een brainstorm met mezelf. Welke helpende overtuiging kan ik tegenover de belemmerende overtuiging zetten. Als ik om hulp vraag dan... ik probeer verschillende nieuwe overtuigingen en kijk welke er gevoelsmatig voor mij kloppen. Ik moet de nieuwe overtuiging wel geloven anders zal ik er niet naar gaan handelen. Als ik om hulp vraag dan... vinden anderen het fijn om mij te kunnen helpen. ...dan zien ze me als een sterk persoon die haar eigen hulpbehoefte serieus neemt. ...dan zorg ik goed voor mijzelf en ga ik niet over mijn eigen grenzen heen.
Inmiddels komen de eerste appjes binnen van mensen die me heel graag willen helpen. Daarmee wordt de eerste nieuwe overtuiging die ik voor mezelf had bedacht meteen bevestigd: mensen vinden het fijn om hun steentje te kunnen bijdragen!
Mijn vertrouwen in de nieuwe overtuiging groeit
In de weken erna oefen ik met mijn nieuwe overtuigingen. Telkens als ik in een situatie kom waarin mijn oude pijn vermijdende overtuiging wordt getriggerd, herinner ik mezelf aan de nieuwe, helpende overtuiging. En elke keer dat mensen positief reageren als ik om hulp vraag, groeit mijn vertrouwen en geloof in de nieuwe overtuigingen. Als ik in november voor een volgende reeks chemokuren opnieuw mensen benader om te chauffeuren, merk ik dat het me een stuk minder moeite kost dan in september. De nieuwe overtuigingen doen hun werk en ik groei als mens.
Nu, ruim 2 jaar, later kan ik zeggen dat ik nauwelijks meer last heb van de oude overtuiging. Ik ben er in het ziekteproces wel nog een paar keer opnieuw mee geconfronteerd geweest, het bleek een hardnekkige overtuiging te zijn. Maar inmiddels heeft hij bijna volledig plaatsgemaakt voor de nieuwe, helpende overtuigingen die ik over de tijd heen heb verzameld. Tegenwoordig is mijn vriend niet meer de enige die oppas voor de cavia’s regelt als we op vakantie gaan.
Wil je weten hoe je onbewuste overtuigingen bij jezelf kunt ontdekken en ontmantelen? Je leest het in mijn andere blog: Onbewuste overtuigingen ontmantelen