Zo gaf ik mijn emoties de ruimte tijdens mijn eerste chemokuur

Toen de diagnose kanker gevallen was realiseerde ik me vrijwel direct: ‘Ik ga een heel heftige periode tegemoet, waarin ik mogelijk overspoeld ga worden door een heleboel emoties.’

Vanuit eerdere ervaringen in het leven had ik geleerd dat emoties altijd bij je terugkomen als je ze niet de aandacht geeft waar ze om vragen. Drie jaar eerder nog was ik getackeld door onverwerkte emoties rondom de psychoses van mijn moeder. Die emoties hadden me na ruim 10 jaar toch weten in te halen.

 

Ik besloot, redelijk aan het begin van het hele oncologische traject, dat ik dat mezelf niet nog een keer wilde aandoen. De emoties zouden heftig worden en niet leuk, maar ik wist: ‘als ik dit niet direct doe, dan zit ik over 10 jaar nog een keer met ellende.

Door mijn eerdere ervaring in combinatie met mijn coachopleiding wist ik hoe ik emoties in het moment kan opmerken bij mezelf. Ik wist hoe mijn vermijdingsstrategieën eruit zien (bijvoorbeeld mezelf afleiden met televisie) als de emoties oplopen.

Dit gaf mij de tools in handen om emoties in het moment te ervaren zonder erin te verzuipen, ze te adresseren op het moment dat ze er waren (of kort daarna) en ze direct te verwerken. Zo zouden ze me later niet blijven achtervolgen met alle gevolgen vandien.

 

Zo ook die keer dat ik mijn eerste chemokuur kreeg. Daar zat ik dan, met mijn naaldenangst. Ik zie nog zo voor me hoe ik in die stoel zit, met een handdoekje over mijn rechterarm, zodat ik maar niet hoef te zien hoe het infuus mijn arm ingaat. Brrr, getver!

Links van mij staat de infuuspaal met daaraan een zak rode vloeistof, de chemo. Langzaam zie ik het rode gif door de infuusdraad voor mij langs stromen. En terwijl het voor mij langs trekt richting mijn rechterarm, overspoelt mij een gevoel van angst en verdriet. Ik voel de neiging om mijn telefoon te pakken of met mijn vriend te gaan praten om mezelf af te leiden van dit nare gevoel, maar ik besluit om er met mijn aandacht bij te blijven.

Terwijl ik de chemo tintelend door het bloedvat in mijn arm omhoog voel stromen, houd ik mijn aandacht bij het drukkende gevoel in mijn buik, dat zich als een ballon van verdriet opblaast richting mijn borst. Ik laat mijn tranen stromen, zodat mijn lichaam kan ontladen van de fysieke sensaties van deze emotie. Door de aandacht bij het verdriet te houden, realiseer ik me dat het verdriet gaat over de schade die ik mezelf toebreng met deze rode troep.

 

Ter plekke besluit ik om mezelf alvast te vergeven voor alle schade die ik mijn lichaam nog ga aandoen in de kuren die nog gaan komen. Iets in mij weet dat er betere oplossingen moeten bestaan voor het probleem van deze tumor, maar ik heb nu niet de tijd om daar naar op zoek te gaan. Deze kuren zijn – met de kennis van dat moment – de beste manier om mezelf extra tijd te kopen. Tijd waarin ik op zoek kan gaan naar de oorzaken van de enorme disbalans in mijn lijf, waardoor deze tumor heeft kunnen ontstaan. Ik besluit dat ik deze zoektocht aan mezelf verplicht ben, straks na het betalen van deze enorme prijs. Een prijs waar ik tijdens mijn eerste chemo nog amper een beeld van kan vormen.

 

Doordat ik mijn aandacht heb gebracht naar het gevoel van verdriet, ontdek ik de dynamiek die zich in mij afspeelt en komt mijn behoefte aan het licht.

Nu mijn behoefte in mijn bewustzijn is gekomen, heeft de emotie zijn functie vervuld. De emotie is gehoord en begrepen, zwakt af en verdwijnt uit mijn lichaam.

Wat overblijft is een kalm gevoel – omdat ik weet wat me te doen staat –   en de langzaam groeiende fysieke ellende van de rode chemovloeistof die mijn lichaam verrassend snel begint over te nemen.

Ondanks de opkomende hoofdpijn, misselijkheid en fysieke onrust ben ik tevreden. Deze emotie heb ik vast kunnen tackelen voordat het mij heeft kunnen tackelen.

Ik sluit mijn ogen terwijl ik de rest van de kuur onderga, niet wetende wat me de komende nachten nog te wachten staat.

 

Terwijl ik deze herinnering nu uitschrijf, realiseer ik me nog maar weer eens wat een belangrijk moment dit is geweest. Door mezelf bij voorbaat te vergeven heb ik mezelf een hoop onprettige ballast weten te besparen.

 

Helaas – ontdekte ik later in contact met lotgenoten – ben ik hierin eerder de uitzondering dan de regel. Veel mensen met kanker schieten in een overlevingsstand waarin het direct verwerken van emoties moeilijk lijkt te passen. In sommige gevallen is dat ook even de beste tactiek. Maar ik weet dat emoties in dat geval in je systeem blijven hangen, net zo lang totdat je ze op een later moment verwerkt. Ofwel zelf, ofwel met hulp van een professional.

 Wil je de blog van ‘Hanneke vertelt…’ automatisch in je mailbox ontvangen? Meld je dan hier aan.