Wat als mensen horen dat je kanker hebt ?

Kanker ... 

Wat een woord. 

Toen ik vertelde dat ik kanker had, waren sommige mensen stil. Sommige moest ik troosten. Bij sommige viel het kwartje nog niet (en bij sommige nog steeds niet). Ieder ervaart dit anders. 

Als je in je omgeving iemand kent die kanker heeft, of kanker had, of aan kanker overleden is, weet je wat het is. Je hebt misschien degene van dichtbij meegemaakt of van ver af. Het is dan misschien de eerste keer dat je dit meemaakt, misschien 2x of meerdere keren. 

Maar wat als je dit niet meegemaakt hebt ? En je hoort dat degene die je graag mag kanker heeft. Hoe moet je er mee omgaan ? Mijn idee is : blijf je zelf. Ik ben nog steeds hetzelfde persoon, alleen heb ik kanker. Laat ook niet alles om mij draaien, zorg dat je met je problemen bij mij durft te komen, want het is heel fijn voor mij iemand met hun problemen te mogen helpen. Niet alles gaat om mij... 

Ik merkte afgelopen weken wel verschillende reacties. Bijzonder is wel hoe sommige kinderen er mee omgaan. Toen ik mijn dochter dit vertelde, moest ze denken aan de film : achterste groepen huilen niet. Daar gaat die meisje dood. Ze dacht dus dat ik ook dood ging. Zoals de meeste mensen mij kennen ben ik heel eerlijk, dus ik heb haar eerlijk gezegd dat ik ooit wel dood ga, maar voorlopig nog LANG niet ! Dat ik haar nog lang ga knuffelen. Ze was gelukkig snel weer oke. 

Maar ik had wel een paar ouders dus op de hoogte gesteld over mijn situatie. Zodat hun kind niet ineens thuis komt en dan verteld : mama Femke heeft kanker. En dat ze dan denken van huh ? Dus een paar met wie mijn dochter het meest om gaat, heb ik dus verteld. Je merkte aan een paar kinderen die het hoorden dat ze gevoelig waren. Toen ze mij zagen op de schoolplein wisten ze niet hoe ze moesten reageren. Ik vond dit echt heel lief, want het is ook heel logisch dat je dat voelt. Maar ik heb ze uiteindelijk gezegd, ik ben nog altijd Femke, nog altijd zo gek als een deur dus jij moet jezelf ook blijven. Daarna merkte ik dat deze woorden ze wel geholpen had, want ze deden daarna gewoon weer zoals altijd. 

Ook een van de beste vrienden van mijn oudste zoon, die durfde niet binnen te komen. Die bleef wel even in de gang rondhangen. Ik kon hier echt wel om lachen eerlijk gezegd. Ondanks dat die vriend van mijn zoon al 18 was, zie je maar weer dat zelfs hun soms niet weten hoe er mee om te gaan. Tot een vriendin van mij tegen hem zei : we bijten heus niet kwam ie binnen. Zijn woordjes waren : Femke, ik weet niet wat ik moet zeggen, ik vind dit zooo kut voor jou. Zo lief van hem, het is ook niet niks. Wat moeten mensen zeggen?

Dan heb je nog mijn ouders. Pa en ik lijken best op elkaar. We zijn vrij nuchter in sommige dingen. Toen corona er was, waren we beide voorzichtig maar niet zo voorzichtig dat we ons dierbaren niet wilden zien. Pa en ik hadden allebei zoiets van, straks duwen we die mensen weg en er gebeurd iets met ze, dan heb je je leven spijt. Het leven is heel onvoorspelbaar. Je kan de straat oplopen en geschept worden door een auto. Alles is mogelijk, dus probeer zoveel mogelijk uit je leven te halen en te genieten. Het kan morgen zo voorbij zijn. 

En dan heb je kanker... Ik gaf pa even de schuld, want in zijn familie komt helaas kanker voor. Ik was hier deels altijd op 'voorbereid' dat het mij ook kan overkomen. Maar pa weet dat ik dit als grapje bedoelde. Maar ik weet zeker dat het hem veel doet, zijn dochter die kanker heeft, dat is niet niks. 

En dan heb je ma... die probeert overal wel iets op te zeggen. Ze houdt haar mond nauwelijks stil. Maar toen ik het vertelde, was ze stil. Ze probeerde nog wel te praten van : misschien hebben ze een fout gemaakt. Het is natuurlijk ook onwerkelijk. Maar wat is het soms juist leuk je Ma even op de kast te jagen. Ze reageert eigenlijk overal op, dus als ik zeg dat ik wel een lekkere Kankerwijf ben, is het meteen commentaar terug. Ik kan er wel om lachen.... 

Er zijn verschillende vormen hoe je kanker wilt gebruiken in woorden. Ik vind dit als scheldwoord echt niet kunnen. Ik schrik echt van de jeugd van tegenwoordig hoe ze dit gebruiken... kankerhoer, kankermoeder, kankerzooi etc. Hebben ze eigenlijk weleens in de gaten hoe kwetsend dat is ? Ik denk het niet. Tot ze iemand van dichtbij meemaken die zelfs kanker heeft, dan pas gaan ze steeds meer beseffen wat hun woorden kunnen doen met een ander. Ik hoop dat mensen hier eens beter over denken hoe kwetsend dit kan zijn. Ik gebruik 3 woorden wel : kanker, kankerwijf en kutkanker. De laatste is misschien niet zo netjes, dat geef ik eerlijk toe. Maar het is gewoon echt kut kanker. 

Wat een tekst zal ik vast getypt hebben :-). Het is heerlijk om dit van mij af te kunnen schrijven. Terwijl ik dit typ, heb ik nog steeds niet het gevoel dat het mij is overkomen als ik eerlijk mag zijn. Dat is een beetje 'als een zombie' de onderzoeken etc meemaak. Ik denk dat pas als de uitslag van de MRI en de voelonderzoek er is, en de plan die gemaakt wordt dat dan langzaam de klap pas komt. Nu nog niet. Ik heb teveel meegemaakt in mijn leven, ken een hoop pijntjes en chronisch vermoeidheid dat ik niet 'beter' weet wat het is. Je lichaam laat je gewoon te vaak in de steek... helaas. 

Voor nu wens ik de mensen die dit gelezen hebben een hele fijne weekend !