Ander onderwerp
Hersenkronkels. Ik kreeg een mooi compliment maar daar raakte ik vervolgens zo van in een dip dat ik geen blog meer op papier kon krijgen.Merkwaardige reactie van mij. Ik zal het toelichten. Als update na een controle, app ik weleens een blog naar een vriendengroepje. Een,meestal,positieve uitslag,maar dan verpakt in een blog- verhaaltje. In september 2014, toen ik volledig uit het niets hoorde dat ik uitgezaaide eierstokkanker had, was er zóveel: informatie, uitslagen van onderzoeken, onzekerheid, dat ik er bijkans een dagtaak aan had om de mensen om mij heen hierover te informeren. Dit deed ik via een 'rondzendmail'. Zodat iedereen dezelfde informatie kreeg. Heel veel feitelijkheden; scan uitslagen, tumormarkers, de dokter zei dit, en de dokter zei dat. Na verloop van tijd, toen de hectiek wat minder was geworden, was er niet zo veel nieuws meer om te schrijven en werd het meer zoiets van : geen nieuws is goed nieuws.
Toen ontdekte ik het bloggen. Mijn gedachten en gevoelens over het leven met kanker opschrijven en delen in de veilige, anonieme omgeving van Kanker.nl. hielp mij enorm. Door het schrijven ontstond er orde in de chaos in mijn hoofd. En ik kreeg er plezier in. Tegen anderen hoorde ik mezelf vaak dezelfde dingen vertellen over hoe ik me voelde, hoe het écht met me ging. Ik voelde me soms niet begrepen. Op een dag zei ik tegen een vriendin: Ik heb een blog geschreven en je mag het wel lezen. Daar staat het precies in.Ik stuurde haar de blog en ze was er een beetje emotioneel van. Nu begreep ze het veel beter, zei ze. Steeds vaker liet ik de blogs aan vrienden en famillie lezen. Positieve reacties met dezelfde strekking. Begrip. Nu mag iedereen ze lezen. Alleen de anonimiteit is er wel af nu. De meeste mensen in mijn omgeving weten inmiddels wel dat ik 'Heleentje' ben. Dat geeft ook niet. En op deze manier gebruik ik mijn blogs dus ook wel als update hoe het met mij gaat.
Als antwoord op de vraag: "hoe gaat het?" heb ik de blog 'tussenland' op een vriendenapp gedeeld. En wat een lieve en lovende reacties kreeg ik. Eén reactie ging over mijn mooie pennenvruchten, en dat ik het in mij had, schrijven. Maar, "misschien een keertje iets met een ander onderwerp". Au! Die opmerking raakte mij nogal. Misschien een keer iets met een ander onderwep. ANDER ONDERWERP. Ik weet absoluut zeker dat die opmerking zo niet was bedoeld, Het was aardig bedoeld en zeker een compliment. Maar het haakte, en zaagde in mijn hersens. Nou maar eens een ander onderwerp. Nu maar niet over kanker. Nou niet weer over kanker. Hou nou maar eens op over die kanker. Nu ff klaar met die kanker van je. Ander onderwerp graag. Er ging iets mis in mijn hersenen, want dit was wat ik allemaal in die ene zin meende te horen. Ik heb iets geantwoord met schoenmakers die zich bij hun leest moeten houden. En dat dit nu eenmaal mijn leest was. Ónze leest. Want Lief en ik hebben allebei te maken met kanker in ons lijf en leven. En dat speelde de afgelopen maanden een actuele rol.
En ik blokkeerde. Ik werd er een beetje somber van. En van de kanker in ons leven. Ik wil heel graag over andere onderwerpen praten. Juist. Maar mijn gedachten gingen ermee aan de haal. Vinden andere mensen soms dat ik het er te vaak over heb? Vinden mensen het ongemakkelijk dat ik ziek ben en roepen ze daarom soms in de hal al: "nou het gaat goed he? Zo, het kankeronderwerp hebben we ook weer gehad. Ander onderwerp graag. Ik wil het er ook eigenlijk helemaal niet over hebben. Het gaat echt goed met me. Ik wil niet klagen. Ik heb ook niet te klagen. Maar ja, ik héb het wel. En het gaat ook niet meer weg. Het is wel de realiteit van mijn leven. En ja, ook hier op kanker.nl gaat het over kanker en niet over de formatie van het nieuwe kabinet, om maar iets te noemen.
En er is nog een dieper liggende reden van mijn somberheid. Ik was een poosje afwezig hier, maar ik heb wél alle blogs gelezen van mijn lieve lotgenootjes. Ik zat soms te huilen achter mijn pc. De button 'beantwoorden' al ingedrukt, maar het lukte me eenvoudigweg niet om woorden te schrijven. Ze kwamen niet. Sorry, sorry allemaal. Al die kanker. Zo veel. Hier en daar. Hanneke, de boom in Han, met die appelvink van je. Niet kijken naar dat beest . Ksssst. Jaag 'm weg! Wég!. Frie die boos is. Ja Frie ik begrijp het. Pfffff. 'Lean on me'. Nee lieverd, jij moet zelf op iemand leunen. En lieve lieve Alise. Je bent zo veel in mijn gedachten. Ik kijk naar de foto's in je blog. Je bankje. Je allerliefsten om je heen. Dat je alles los moet gaan laten. Ik hoor je dappere woorden. Je bent zo'n kanjer. 'Maar wat heb je eraan dat ik dat zeg. Het is zo verdrietig allemaal. Helemaal geen ander onderwerp te kiezen. Niets te kiezen. Voor je kiezen kun je het krijgen. En niet zo zuinig ook.
Het is een rare blog geworden.En toch over kanker. Tja. The story of our life.
Beeld: gemaakt door Lenneke
9 reacties
Ha Lenneke. Gelukkig maar dat die ander niet weet hoe het voelt als je niet meer beter kan worden. Hoe dit je leven gaat beheersen door alle behandelingen, controles, klachten en de gevolgen.
Probeer het naast je neer te leggen Lenneke. Hopelijk lucht het wat op doordat je het hier met ons hebt gedeeld.
Lieve groet Dasje 🌺🌺🌺
Lieve Lenneke,
Ik huil om je blog.
Nee, natuurlijk was het niet zo bedoeld. "Jij bent meer dan kanker. Jij zou over zo veel onderwerpen zo mooi kunnen schrijven. Je bent een intelligente vrouw met kennis van en belangstelling voor veel dingen. Gun het jezelf om over andere dingen te schrijven dan alleen kanker. Het geeft je vast afleiding en voldoening om over iets anders te schrijven." Dit alles zou je erin kúnnen horen. Maar helaas, ik hoor er precies hetzelfde in als jij. En dit komt doordat wij nu eenmaal kanker hebben die niet meer weggaat, en dat dit allesoverheersend in ons leven is. Dat we er wel eens even niet aan denken, maar nooit lang. Dat het obsederend is, al gaat het nog zo lang goed. Dat het er altijd, altijd, altijd is, tot onze laatste dag.
En ja, we zijn heel graag met andere dingen bezig. Wat zouden we graag over andere dingen schrijven. Maar het zou ons niet eens lukken. Ik dacht: nu eens over iets anders. Vogels kijk ik al heel lang en heel graag. Maar door een onbezonnen opmerking van vroeger werd de appelvink ineens een aankondiger van de dood.
Lenneke, je schrijft schitterend. Blijf alsjeblieft schrijven. En van mij mag het altijd over kanker gaan, maar als je zèlf eens even geen zin hebt in kanker, is iets anders ook goed natuurlijk. Ik heb veel steun aan jouw blogs. En reageren is nooit verplicht, al vind ik het erg lief dat je het op deze manier alsnog doet.
Heel veel liefs,
Hanneke
Ik moet ook huilen om je blog (haha, dat was vast ook niet de bedoeling) en ik snap zó goed dat die opmerking niet goed viel. En sorry, dat hoeft hier echt nooit! Als je niet reageert kun je fijn dat hartje aanklikken, geweldige uitvinding.
Ik heb twee jaar geleden een cursus 'columns schrijven' gedaan. Omdat ik ook wel eens complimenten kreeg over mijn schrijven hier en zelf zo graag over iets anders dan kanker wilde schrijven. Maar het ging niet. Bij elke opdracht kwam mijn verhaaltje toch weer bij kanker terecht. De enige uren dat het monster niet in mijn bewustzijn aanwezig is, is als ik aan het werk ben bij de Dierenopvang.
Ook ik vind je prachtig schrijven en ook ik heb er heel veel steun aan! En ja, kanker, the story of our life. Wat ons hier bindt en wat je niet uit kunt leggen aan iemand die geen kanker heeft (of heeft gehad).
Dank je wel voor je blog en veel liefs! XXX
Ook ik vind dat je prachtig schrijft, en ongetwijfeld zou je dat kunnen over elk onderwerp dat je raakt. Hier zijn we allemaal geraakt door kanker, hier kom ik juist om te leren, te doorgronden, te denken, te helen, in te voelen, mee te leven, geconfronteerd te worden, verdrietig te zijn, en nog-zoveel-meer. Van mij mag je ook over bloemen of bijen bloggen, maar kanker (en alle zielenspinsels die daarmee gepaard gaan) boeit me meer, juist omdat dit een van de weinige plekken waar we veilig kunnen delen.
Dankjewel, liefs, Joke
Lieve Lenneke,
Ik ben in tranen nu. Jouw blog, jouw woorden zijn zo ongeveer hetgeen waarmee ik nu worstel. En nog wel een en ander meer...
Ben ook al een tijd niet meer zo hier aanwezig. Het lukt me gewoon niet en ik weet niet wat en waarover ik schrijven moet/kan/wil/mag/uhhh...?
Mij is eens letterlijk gevraagd of ik het nu eens over léven wil hebben.... ??? Ik heb maar liefjes gezegd dat kanker mijn leven ís...
Je hebt geen raar blog geschreven maar een ráák blog. Blijf dat vooral doen zoals jij dat doet! Je schrijft mooi, boeiend, meeslepend, enz..
Kanker en ons leven gaan nu eenmaal hand in hand... Such is life. Our life.
Liefs xx Hebe
O, nee toch, nu heb ik jullie weer aan het huilen gemaakt.
Dank voor jullie lieve reacties. Dat doet me goed en het ontroert me. Ook dat jullie het herkennen. Blijf schrijven.
Wie schrijft, die blijft. I'll be back.
XXX 'Heleentje'
Dat laatste heb ik dan net gedaan. 'Ineens' kon ik het en dan staat het er ook in no time...
Knufs xxxx Hebe
Lieve Lenneke, fijn je weer op social media te zien. En weer met een blog die raakt. Dankjewel.
Heel herkenbaar wat je schrijft. Ik kan me je emoties goed voorstellen. Als ik in mijn vrienden- en kennissenkring enthousiast vertel hoe fijn ik het vind om over kanker te bloggen en hoe blij ik ben om redacteur bij st Olijf te zijn, krijg ik af en toe bezorgde adviezen. Bijvoorbeeld: 'Pas op dat je er niet in blijft hangen', ' je blijft dit toch niet je hele leven doen he?' En 'Ben je alweer op zoek naar werk? ' ( beetje lastig als je zoals ik 100% wga afgekeurd bent trouwens). Allemaal goedbedoeld varianten op ' stop nu maar met al die kankeractiviteiten' maar beslist niet fijn om te horen.
De eerste keer voelde ik me net als jij, nogal overrompeld . Huh? Hoezo? Snappen ze dan niet dat wat ik doe juist heel zinvol werk is? Zowel voor mij maar ook voor alle mensen die mijn blogs en artikelen lezen? En ik ging vervolgens uitgebreid uitleggen waarom ik hier zeker mee door ga. De tweede keer dat dit me overkwam dacht ik, 'weer zo een'. En opnieuw had ik de neiging om verantwoording af te willen leggen over waarom ik hier juist wel mee bezig wil blijven. Maar deep down voelde ik me niet serieus genomen. Want in de ogen van sommige anderen is bloggen over kanker kennelijk een tijdelijk, dagboekachtig dingetje, dat je best een tijdje mag doen, maar op een gegeven moment moet het echt over zijn. Net als dat je ook niet jarenlang openbaar mag rouwen over verlies van dierbaren etc.
Au, dat soort reacties doen idd pijn. Omdat ze voorbij gaan aan de essentie van ons bestaan. We schrijven niet alleen voor onszelf, maar omdat we betekenisvol willen zijn voor anderen. Juist omdat we weten hoe het is om met kanker te leven. En het is pijnlijk om niet in die belangrijke zingeving erkend en gewaardeerd te worden.
Ik heb besloten me niet meer door uit het veld te laten slaan. En jij toch zeker ook niet?!
Dus hopelijk gaan we- jij, ik en heel veel anderen op kanker.nl en elders nog heel lang door met het delen van onzr kanker-ervaringen! Omdat het zinvol en steunend is.
Ps ook ik ben af en toe heel verdrietig van al jullie ervaringsverhalenConfronterend wat jullie allemaal voor je kiezen krijgen. En dan zit ik hier ook met een brok in mn keel en tranen in mn ogen. En soms wordt me teveel. Want meeleven is meelijden.
Dan blijf ik ook, net als Lenneke, een tijdje weg. En ik kom altijd weer terug. Want ik voel me ook betrokken bij jullie wel en wee. En we gaan door zolang het ons gegund is.
Veel liefs en sterkte maar weer allemaal!
Christa
Mooi geschreven en heel herkenbaar. Die k. kanker is er 24/7. Het is idd onderdeel van je leven en je hebt hier helaas geen enkele keuze in.