Dansen in de ondergaande zon

  Lief en ik  bezochten eens Bilbao en het Guggenheim museum. Dat stond al jaren op ons verlanglijstje om daar eens naar toe te gaan. Het Guggenheim museum vind ik prachtig, maar dan vooral aan de buitenkant. Een bijzonder en indrukwekkend kunstwerk. Het lijkt een groot schip en ik vind het een architectonisch plaatje. De 10 meter hoge spin, 'Maman' die op hoge poten naast het gebouw staat is al even imponerend. Een week later liepen we  door het del Prado in Madrid, die ook nog op het lijstje stond om te bezoeken, en konden we binnen genieten van de werken van oude meesters zoals Goya, Velasquez, en El Greco. Sommige werken vind je dan gewoon mooi, of ze raken je echt. Twee totaal verschillende musea, verschillende uitingen van kunst...…...  En als ik eerlijk ben gaat mijn voorkeur bepaald niet uit naar moderne kunst. Maar over smaak valt tenslotte niet te twisten.

De afbeelding die je hier bij de blog ziet, is een foto van een schilderij wat bij mij in de keuken hangt. Een dierbaar schilderij wat op een heel bijzondere manier in mijn bezit is gekomen. Een vriendin van mij geeft schilderles. Ze organiseert soms een vernissage , zoals dat heet, waar haar cursisten hun gemaakte werk tentoon kunnen stellen.  Zo ook in maart 2015. Vriendin had mij hier voor uitgenodigd. Even iets leuks, een verzetje. Sinds september 2014 had ik het etiket 'ongeneeslijk ziek' opgeplakt gekregen. Ik had net de laatste van de chemokuur achter de rug. Ik was nog herstellende van behandelingen, moe, en onzeker over de toekomst, voor zover die er nog zou zijn. Dus leuk, een welkome afleiding. Pruikje op, jurkje aan, even gezellig weg.  Ik liep rond, bewonderde het gemaakte werk. Aquarel, acryl verf, realistisch of meer abstract, kleurig of ingetogen.  Ook hier spreekt het een je meer aan dan het ander. 

Opeens stond ik voor dit schilderij. Bam. Het raakte mij vol. Het raakte mij emotioneel. Veroorzaakte een soort inslag. Ik zag, ik keek, en ik moest spontaan huilen. Ik zag op dit schilderij precies verbeeld hoe ik mijn leven op dat moment ervaarde; dansend in het licht van de ondergaande zon. Dansen in de zon, dat is wat ik altijd heb mogen doen. En opeens ging de zon onder in mijn leven. Maar ik wilde blijven dansen, ook als de zon aan het ondergaan was. Ik zag de frêle danseres (Ik ben niet frêle, maar zo voelde ik mij vanbinnen wel.)  De danseres die danst of haar leven er van afhangt. Ze danst in de branding. Het lijkt of ze zweeft. Even heeft ze geen grond onder haar voeten meer omdat ze springt. De armen omhoog geheven. Krachtig. De zon is bijna onder, maar ze blijft dansen, dansen, zolang het nog niet helemaal donker is. Zolang het kan. 

Daar stond ik dan te huilen; ik kon niet stoppen. Er stond een mevrouw naast mij die ik wel kende uit onze kerkelijke gemeente. Ik verontschuldigde mij en zei: "sorry hoor, het is misschien een beetje raar dat ik hier zo sta te huilen, maar dit schilderij raakt mij bijzonder".  "Ik heb het geschilderd" zei ze. Nu kun je dat natuurlijk toevallig noemen , maar daar geloof ik niet zo in. Het lijkt mij meer een knipoog van God.  Ze wist dat ik ziek was en we kregen een mooi gesprek en ik vertelde haar waarom het schilderij mij zo geraakt had.  Ze had het schilderij aan haar dochter beloofd. Ze had het voor haar gemaakt. Bijzonder.

Maar het verhaal gaat nog verder, want zoals ik schreef; het schilderij hangt bij mij in de woonkeuken. Een paar dagen later werd ik opgebeld door deze mevrouw en ze zei dat ze erover na had gedacht en ze wilde het schilderij aan mij geven. Zodat ik er steeds naar kon kijken en er hoop uit putten. Weer moest ik huilen. Nu van ontroering. Zo'n lief en groots gebaar. Ze heeft het schilderij bij mij gebracht. Ik heb er een mooi plekje voor gevonden in de woonkeuken. Als ik aan tafel zit tijdens het eten , heb ik er zicht op. In het begin keek ik heel vaak naar het schilderij. Heel bewust. Nu ben ik eraan gewend dat het daar hangt. Ik weet dat het er hangt, en het is vertrouwd dat het daar hangt. Het hangt er inmiddels viereneenhalf jaar.

18 september 2019 vierde ik mijn vijfjarig jubileum. Nee ,natuurlijk vierde ik  niet dat ik vijf jaar ziek was, maar dat ik nog leef na vijf jaar. De eerste prognoses waren  een  levensverwachting van een jaar. De vijfjaars overleving voor mijn kanker , eierstokkanker fase 4c, is 12%. Reden voor dankbaarheid. Ik kijk naar het schilderij wat me zo dierbaar is, en ik ben zo blij dat ik nog kan dansen.   Al vijf jaar mag ik dansen  in het licht van de ondergaande zon. Het schemert aan de horizon, maar het is nog echt niet donker.