De achterkant van vriendschap.

Wie heeft zin om mee te gaan lunchen?Een berichtje van 'Dasje', een poosje geleden hier op kanker.nl. In 2019 schoof ik aan bij de lunch die 'Dasje' toen ook heeft georganiseerd. Wat geweldig om mee te maken. Daar ontmoette ik toen ook Hanneke (ViooltjeM). Op een gegeven moment zaten we tegenover elkaar. Een mooi gesprek hadden we. Ik vond haar leuk. Ik werd een grote fan van haar gedichten. Geweldige gedichten. En haar altijd wijze, liefdevolle, fijne reacties op de blogs van anderen. We spraken af dat we het gauw weer eens gingen doen; lunchen met een groep. Helaas, toen kwam corona. Maar nu gaat het dan weer gebeuren. Ja, natuurlijk wil ik daar weer bij zijn. 

Contact met lotgenoten, mensen die net als jij getroffen zijn door kanker. Niet iedereen zal het zo ervaren, maar voor mij is dat heel belangrijk. Van levensbelang eigenlijk. Ik heb dat nodig. Er wordt me regelmatig gevraagd of dat nou wel goed is; al die ziekte en narigheid van andere mensen er nog eens bij. Het gaat nu toch goed....   Aan jezelf denken hoor. Niet altijd maar die kanker.  Vooruit kijken. Maar ik denk juist aan mezelf. Want leven met kanker is mijn realiteit. Kanker is ook mijn leven. Het is. En juist met lotgenoten is er die herkenning. Dat halve woord. Lotsverbondenheid. Met lotgenoten spreek je dezelfde taal. Net zoals je op reis bent. Ver van huis. Vreemde taal. En opeens hoor je Nederlands spreken. Hee, wat fijn, We  verstaan elkaar.

Vlak voor Pasen overleed een lotgenotenmaatje van mij. M. Dezelfde diagnose als ik. We wandelden een aantal jaren samen op. Bouwden een vriendschapsband op. En toen was het opeens afgelopen. Afscheid nemen. Je ziet en voelt de pijn en het verdriet van haar liefsten. 'Rouw is de achterkant van de liefde'  hoor je weleens zeggen. Pijnlijk treffend.  Op 11 mei overleed lotgenotenmaatje J. Ook vrijwilliger bij Olijf. En ook 'Tussenlander '. We wisten dat het ging gebeuren. Maar als het dan zo ver is. ...Afscheid en verdriet omdat een lotgenoot overlijdt. Misschien kun je zeggen: dat is de achterkant van de vriendschap; verdriet als je de ander moet verliezen. Maar ik zou die contacten, de vriendschap, nooit hebben willen missen. Ondanks het verdriet van het afscheid .

Dinsdag 17 mei. Ik ga met de trein naar Utrecht voor de afscheidbijeenkomst, 's avonds, van J. Je voelt de liefde die er voor haar is geweest. Prachtig en indrukwekkend is het. Wat zal ze gemist worden. Het is ook wel confronterend. Je kijkt  je eigen eindigheid even in de ogen. Met een hoofd tollend van alle emoties val ik uiteindelijk als een blok in slaap. Morgen weer een indrukwekkende dag voor de boeg. De lunch.

Woensdagochtend, als ik wakker word, lees ik in de groepsapp van de deelnemers van de lunch, dat Hanneke is overleden. Lieve Hanneke. Natuurlijk wisten we dat het ging gebeuren. Maar dan is het opeens realiteit. Verdriet. De achterkant van de vriendschap. En weer zit ik in de trein naar Utrecht. Met een verdrietig hart vanwege Hanneke. Maar ook verwachtingsvol en met spanning. Nieuwe mensen leren kennen. Verhalen over kanker horen. Nieuwschierig naar de mensen achter de nicknames. Wie zijn CelloM, Palliatiefje , Zweef en al die anderen. En ik zie uit naar het weerzien met de mensen die ik ken van de vorige bijeenkomst. En hoe  bijzonder dat we juist vandaag bij elkaar komen en Hanneke kunnen gedenken. Dat moet zo zijn.

In de trein terug naar huis moet ik huilen. Dat is niet zo handig want het is erg druk in de trein. Maar ik moet huilen om alles. Het is zo veel allemaal. Ik voel me op dit moment een beetje losgezogen van de andere wereld. Vandaag heeft me ontroerd en geraakt. Al die lieve mensen. De gesprekken. De verwantschap. Die kwetsbare, sterke, dappere, levenslustige maar ook realistische mensen. Allemaal geraakt door kanker. Getekend door kanker. Levend met kanker. Ontroerd ook door alle herkenbare dingen die worden gezegd. Halfvolle glazen in plaats van halflege. Ik geloof dat ik de hele middag bevestigend met mijn hoofd zit te knikken. Ja dat herken ik. Ja, dat heb ik ook. Dan komen de appjes op de groepsapp. Pling, pling, pling. Een heleboel foto,s. Berichtjes, hartjes. Er zijn weer vriendschapscontacten ontstaan. Zo waardevol.

Behoorlijk hyper van de prednison die ik op dit moment slik, lig ik ' nachts wakker. Ik ga uit bed en bekijk de groepsfoto. Ik probeer in gedachten de namen, nicknamen, soort kanker en wat iedereen vertelde te herhalen. Het lukt me niet allemaal. Lang niet met iedereen kunnen spreken natuurlijk. Maar ik kijk naar die 18 mensen op de foto en ik ben blij dat ik deze kostbare mensen heb mogen ontmoeten. En ik zie uit naar de volgende keer. 

En de hartjes van Hanneke, die ze altijd gaf op mijn  blogs en die van anderen❤️.........wat zal ik die missen. Maar dankbaar voor wat is geweest. 

Foto: Eigen foto bestand.