"Genieten hoor!"
Genieten hoor! Deze boodschap krijgen we nogal eens te horen.
Nou echt, we genieten veel! Zo veel, dat ik soms denk als ik een dagje aan het rommelen en niksen ben geweest in huis; "heb ik nu wel genoeg genoten vandaag ?" Het legt nog een soort van druk op je leven; altijd te moeten genieten.
Maar enfin, zoals te lezen stond in mijn eerste blog,zijn Lief en ik voor ruim zes weken op pad geweest met de caravan. Naar ons geliefde Spanje. "Genieten hoor!" Nou dat hebben we zeker gedaan.
Voordat we met vakantie gingen had ik wat klachten. Van mijn longen.
Vier jaar geleden openbaarde de eierstokkanker zich doordat er drie liter vocht tussen de longvliezen zat. In mijn buik is er op
een ct scan nooit of nauwelijks iets te zien geweest. Het zijn eigenlijk altijd de longen die klachten geven. Door alle gedoe met drainage, longvliezen die niet wilde plakken, een klaplong, en vocht is er littekenweefsel op de longen ontstaan. Hier heb ik in meer of mindere mate regelmatig last van.
Ik ben ermee bekend, zeg maar. En toch blijft het lastig om pijntjes en hijgjes altijd te duiden. Komt het van het littekenweefsel, de chemokuren, of nee, het zal de kanker toch weer niet zijn?
In september 2017 was er een recidief, en in februari heb ik de laatste van 6 chemokuren Caelyx/ Carboplatin gekregen.
Scan en tumormarker waren nadien goed.
Voor de vakantie toch maar de oncoloog gebeld .Ze wilde me wel even zien. Een afspraak gemaakt voor ct scan en ca 125 prikken in de week nadat we terugkomen van de reis.
En dat lijkt dan nog heeeel erg ver weg. Dat zien we dan wel weer.
Het was een mooie, heerlijke reis die we gemaakt hebben. Weinig klachten. Leven in een lekker rustig tempo. Niets hoeft, alles mag, dat werk.
Ontbijtje, wandelingetje, bakkie koffie, een baantje zwemmen, lunchen onder de parasol, ff rusten met de beentjes in de zon, naar het strand, lekker glaasje van het een of ander, hapje eten, even lezen en naar bed.
En dan weer zo,n dag, een nog een, en nog een...………..
Het lukte me verbazend goed om er volop van te genieten en net te doen of dat kankergedoe er niet was.
Het scheelt ook dat niemand je kent. Er wordt bijvoorbeeld niet gevraagd hoe het met je gaat, net als je er een keer vijf minuten niet aan hebt gedacht. Mijn haar was inmiddels gegroeid tot een lengte die voor mij acceptabel genoeg was om zonder pruik te lopen. Hooguit zou iemand kunnen denken:" nou, ik zou persoonlijk mijn haar niet zo laten knippen", maar het zag er echt niet meer zo duidelijk uit als haar na een chemo kuur.
Het was heerlijk. Zo veel moois gezien.
Niet denken (proberen). Niet tobben(proberen). Niets aan de hand. Mijn naam is Haas. Tralala.
Maar aan alles komt een eind. En dan ben je opeens toch onderweg naar huis. In Frankrijk begon ik toch al wel onrustig te worden. En in België voelde ik weer van alles. En weer thuis was het er allemaal weer.
Ct scan is gemaakt en marker geprikt. En vandaag kreeg ik de uitslag.
Wat blijft dat toch altijd vreselijk spannend.
"Wat denk je er zelf van" vragen mensen wel aan je. Ja, dat weet je dus niet. En dat maakt het ook zo razend spannend. Het doet me wel denken aan Russisch roulette. Is het goed?? Of niet?? Of wel?? De spanning bouwt zich op in de wachtkamer. Je ziet die spanning ook op de gezichten om je heen.
Mijn oncoloog doet verder niet aan plichtplegingen en valt altijd gelijk met de deur in huis.
" Tja, de uitslag is dubbel" zei ze. Enerzijds is de tumormarker aan het stijgen. Niet heel hoog, maar het geeft aan dat de kanker wel actief is. Anderzijds is de scan hetzelfde gebleven als de vorige keer. Dat betekent dat er nog een iets vergroot lymfekliertje tussen de longen zit. Wat dus niet groter is geworden.
Klachten kunnen dus ook van de chemo of de bekende verhardingen zijn.
Lastig. Is dit positief of negatief nieuws?
Ik heb besloten dat het gematigd positief nieuws is.
Even wachten en afkijken. In september een PET scan.
Eerst maar de zomer. Ontbijtje , bakkie koffie, beentjes in de zon, en op z'n tijd een lekker glaasje van het een of ander.
En niet vergeten te genieten.
