Statistisch gezien.

Ik heb altijd moeite gehad met het onthouden van cijfers en getallen. Of het nu gaat om een belangrijke datum of een fors bedrag, het blijft vaak niet hangen. Dit heeft denk ik niets te maken met de chemokuren die ik heb ondergaan, want dit is al zo sinds mijn jeugd. Mijn voorkeur gaat uit naar letters boven cijfers.
 

Lief daarentegen is gek op cijfers. Hij rekent graag van alles uit, wat ik niet altijd kan waarderen. Waarom zou ik moeten weten wat het gehuurde ligbed op het strand per vijf minuten kost? Dat maakt het er toch niet gezelliger op?
 

Hoewel statistieken anders zijn dan rekenen—het bewerken en interpreteren van gegevens—zal het niemand verbazen dat hij ook hierin geïnteresseerd is.

Tijdens onze bezoeken aan de oncoloog heeft hij vaak nog een afsluitende vraag over de statistische vooruitzichten. Ik kan me geen concreet voorbeeld herinneren, want ik luister niet altijd even goed, maar het zijn zeker relevante vragen gezien de reacties van de arts. Het gaat vaak over percentages en gemiddelden. Bijvoorbeeld of de overlevingskans toeneemt naarmate je langer leeft, minus de leeftijd, of zoiets.

Ik geloof het wel, ik wil liever weg. Ongeacht het nieuws dat we krijgen. Bij goed nieuws denk ik ‘wegwezen hier’, geen tijd te verliezen, snel weer doorgaan met leven. Bij minder goed nieuws is mijn reactie hetzelfde. Mijn hersenen hebben bovendien de tijd nodig om het nieuws te verwerken, en op dat moment neem ik geen nieuwe informatie meer op. Het kan me ook niet zo veel schelen. Gelukkig kan Lief  alles goed onthouden, en vaak blijkt het wel nuttige informatie te zijn.

Statistieken zijn interessant om naar te kijken als het gaat om zaken die je niet persoonlijk raken. Bijvoorbeeld nadenken over de kans om de loterij te winnen. Maar hoe dichter het bij jezelf komt, hoe waziger het wordt. Neem bijvoorbeeld de inschrijving voor een nieuwbouwhuis: onze jongste zoon had 25% kans om geselecteerd te worden voor een nieuwbouwhuis. Je zou denken dat die kans niet zo groot is, maar ze hadden het huis wel.

Maar als het om gezondheid gaat, over leven en dood, voelt het heel anders.

Eerlijk gezegd lijkt het leven soms op een spelletje roulette. Hoe rolt het balletje? Geluk of pech? Maar wanneer je kanker hebt, wordt het leven één grote tombola. Slaat de chemotherapie aan of niet? Rrrrrrt....... het balletje rolt. Stijgt of daalt de tumormarker? Laat de CT-scan een afname of toename van tumorweefsel zien? Rrttttt........

Statistisch gezien is de kans dat een vrouw eierstokkanker krijgt minder dan 1,5%.

Maar wat heb je eraan om dat te weten als je op je 57e daadwerkelijk eierstokkanker krijgt? Gewoon pech. Volgens de statistieken overleeft 58% van de vrouwen na een jaar de diagnose eierstokkanker in fase IV, en na vier jaar is dat nog maar 17%. Dat zijn weinig hoopgevende cijfers.

Statistisch gezien was er dus een grote kans dat ik er niet meer was geweest. Maar ik ben geen statistiek. Ik ben ik. En ik ben nog steeds hier. Ik ben dankbaar dat ik niet binnen die cijfers val. Bij 70% van de vrouwen met fase 3 of 4 komt de kanker bovendien binnen anderhalf jaar weer terug. Ook daar val ik niet in het model, want het duurde drie jaar voordat de kanker weer terugkwam.

In mijn vorige blog, over palliatieve zorg—een term waar ik niet dol op ben—vermeldde ik dat ik begon met het nemen van hormoontabletten, Tamoxifen. De kans dat het zou aanslaan was maar 10 à 15%. Een kleine kans, maar ja, dat huis van onze zoon had ook maar 10% kans, en zij kregen het ook!

“85% kans dat het niks wordt,” was de reactie van iemand op mijn blog. Dat klopt. Toch ben ik eraan begonnen. En raad eens? De behandeling slaat aan!

Na zes weken was de tumormarker al iets gezakt. En nu, na twaalf weken, kreeg ik gisteren de uitslag van de oncoloog.

In de auto op weg naar het ziekenhuis vervagen alle statistieken. Hoe is mijn uitslag? Daar draait het om. De CT-scan toont afname van het tumorweefsel in de lymfen tussen de longen, en de tumormarker is verder gedaald.

En ik ben blij! 100% blij.