Het ei is gelegd.

Het ei is gelegd; ik ga een blog beginnen.

Is daar behoefte aan, dat ik mijn wel en wee, het leven met eierstokkanker, met anderen ga delen door het schrijven van een blog? In ieder geval had ik daar zelf geen behoefte aan de afgelopen drieënhalf jaar dat ik ziek ben.

Ja,het lezen van blogs van vrouwen die, net als ik, eierstokkanker hebben, daar had ik wat aan.

Persoonlijke verhalen van dappere, levenslustige, positieve vrouwen. Waar je je aan op kunt trekken. Van leren, aan spiegelen. Verhalen hoe lotgenoten met eierstokkanker met de ziekte omgaan. Daphne, Betty, Catoo; allemaal blogs te lezen op deze site.

Het is dan ook zo triest te moeten lezen dat deze vrouwen het afgelopen half jaar overleden zijn.

Verdrietig. Ik kende ze niet persoonlijk, maar ik mis ze. Hun verhalen over hun levens.

Met mij, zullen er ongetwijfeld veel meer vrouwen zijn die hun blogs zullen missen.

Vrouwen die ook op zoek zijn naar herkenning, erkenning, en moed putten hoe lotgenoten met hun situatie omgaan. Misschien kan ik dan wel zelf een blog gaan schrijven dacht ik. Wie weet hebben lotgenoten daar iets aan. Het is super verdrietig als je moet leven met kanker. Als je weet dat je nooit meer beter zult worden. Dat is best zwaar. Maar het is nu eenmaal zo. Ik wil met jullie delen hoe ik probeer stand te houden. Waar ik tegenaan loop op lichamelijk, maar ook op het psychosociale vlak. Op het gebied van zingeving.

Het is wel een punt dat ik geen enkele ervaring heb met het schrijven van een blog. Ik weet niet of hier regels voor zijn , maar ik schrijf maar alsof het een brief is.

Onze oudste zoon is journalist. Misschien heeft hij zijn talent wel van mij geërfd. Ik zou het niet weten. Maar stel je voor…. Ik ga in ieder geval mijn best doen.

In de volgende blog zal ik vertellen hoe dat was, en hoe het verder ging, nadat ik in september 2014 te horen kreeg dat ik eierstokkanker heb. Fase 4c en uitgezaaid naar de longvliezen.

Slechte prognose. Een jaar, zo dacht men in het ziekenhuis. Inmiddels zijn we ruim drieënhalf jaar verder.

En ik zal vertellen hoe mijn gezin eruitziet. Wat ik zoal doe in het dagelijks leven, en wat me op de been houdt.

In ieder geval vertrek ik (alweer) overmorgen, de dag na Pinksteren, voor een week of vijf naar ons geliefde Spanje met de caravan. Samen met mijn lief.

In 2015 hing de waas “voor het laatst” over de reis. Inmiddels lijkt het gewoon weer een beetje vanzelfsprekend. Wat het natuurlijk helemaal niet is.

Maar we gaan onder het motto “vooral genieten hoor” genieten.