Hodie mihi, cras tibi
Het was stil op de begraafplaats. Er was niemand, behalve ik. Tijdens mijn dagelijkse wandelingetje doe ik ook regelmatig een rondje over de begraafplaats in het dorp waar ik woon. Misschien een beetje raar, maar ik hou van begraafplaatsen. Dat is niet sinds ik ziek ben en de eindigheid van het leven meer in zicht komt, maar altijd al. Ook op vakantie in andere landen wandel ik er graag overheen. Het zijn vaak prachtige plekken. Ik ervaar er een soort rust. Een mengeling van melancholie en troost. Melancholie over al die mensen die er niet meer zijn. Mensen die geleefd hebben, gestorven zijn, en in de herinnering van hun dierbaren voortleven. Geslachten komen en geslachten gaan. Maar ik put ook troost uit de hoopvolle symbolen en woorden die op de grafstenen staan. 'Voor altijd in ons hart'. 'Nooit vergeten'. Maar ook de woorden over het eeuwige leven. Over de dood die overwonnen is. Woorden van hoop. De dood die niet het laatste woord heeft.
Op de begraafplaats in het dorp staat een kleine aula. Gebouwd eind jaren vijftig en sinds begin jaren tachtig niet meer als zodanig in gebruik. Het is nu een gemeentelijk monument. Het gebouwtje heeft bovenin glas-in-loodramen. Mooie ramen die de aula zijn herkenbaarheid geven. Ik was daar zeker veertig jaar niet meer binnen geweest. En op deze rustige, zonnige ochtend zag ik dat de deur van het gebouwtje openstond. En niet een kiertje, maar wagenwijd. Ik keek eerst eens om een hoekje en riep "hallo". Omdat ik niemand hoorde of zag, ben ik naar binnen gegaan. Ik kon het eerst niet allemaal goed plaatsen. Ik zag een kruiwagen, wat gereedschap, een hark. Een verrijdbare baar. Er was ergens in de ruimte een wandje geplaatst, waarachter een tafel stond met een stoel en een paar koffiebekers erop. Een poosje heb ik daar gestaan. De ruimte tot me door laten dringen. Terug te keren in mijn gedachten. Ik stond daar en keek om me heen.Toen ik mijn ogen dichtdeed kwamen beelden naar boven. Langzaam werden de beelden helder en begon ik de ruimte te zien zoals die er vroeger uit had gezien. Ik herinnerde me de rijen met stoelen aan weerszijden van een pad. De deuren achterin. De lessenaar waar de dominee achter stond. En de kist. De kist waarin mijn vader lag.
Elf was ik toen mijn vader overleed. Ik had geen idee dat dat kon gebeuren. Dat je vader zo maar dood kon gaan. Daar in die aula kwamen herinneringen boven. Ik zag mijzelf weer zitten op de houten bank in de gang van het oude academische ziekenhuis. Een kerstboom naast de eiken draaitrap. 'Ome Maarten', een vriend van mijn vader, die naast me zat en tegen me zei: " Hij wordt wel weer beter, meissie". Ik vertrouwde hem. Ome Maarten zei het, dan zou het wel waar zijn toch? Inmiddels heb ik geleerd in mijn leven dat je eerlijk moet zijn tegen kinderen, ook over deze onderwerpen. Niet bang maken, maar wel eerlijk zijn. Maar ach, misschien dacht deze volwassen man wel echt dat het goed zou komen met zijn vriend. Ik weet niet eens of men wel wist wat mijn vader had. Of mijn vader zelf geweten heeft dat hij zou gaan sterven. Als na zijn overlijden mensen aan mijn moeder vroegen : " wat had 'ie nou"? Dan hoorde ik mijn moeder zeggen: "K". Het woord kanker werd niet uitgesproken. 'K' of 'de gevreesde ziekte', zo werd het ook wel genoemd. Nu, vijfenvijftig jaar later heb ik het net zo makkelijk over kanker.nl als over bol.com. Gelukkig is de ziekte geen taboe meer. En komt er steeds meer aandacht voor palliatieve zorg. Inzetten op behandeling, maar ook het bespreekbaar maken van de laatse levensfase. Al blijft het een lastig onderwerp. Ook voor artsen denk ik. Maar wel belangrijk .
Hoe langer ik daar stond in de aula, hoe meer ik mij herinnerde van die dag dat mijn vader werd begraven. Het was januari. Ik droeg mijn nieuwe groene jurk. Er hing een sleutelhanger in de vorm van een tomaatje aan de rits. Mijn moeder die naast mij zat. Ik heb vast gekeken naar de glas-in-loodramen. Naar het raam recht voor de stoel waar ik op zat. Naar het oog in het raam. De woorden, die ik niet begreep, gelezen. Misschien heb ik tijdens de preek de woorden gespeld: "Ho-die-mi-hi- cras-ti-bi. Heden ik, morgen gij. Toen wist ik natuurlijk de betekenis niet van deze woorden. Inmiddels ben ik erachter dat er zelfs uitvaart ondernemingen zijn die zo heten. Of de tekst staat op het hek van begraafplaatsen. En hoewel het helemaal waar is en er geen speld tussen is te krijgen, gaat er ook wel iets dreigends vanuit. Jij komt nog wel.
Terug wandelend naar huis had ik veel om over na te denken. Over vroeger. Over het heden. Over dood. Maar ook over het leven. Juist over leven! Daarom wil ik besluiten met een andere Latijnse spreuk: Celebramus vitae. Wat zoveel betekent als: vier het leven.
18 reacties
Per Ardua Ad Astra
Mooi. (moest het even opzoeken natuurlijk😉)
X
Herkenbaar, ik hou ook wel van begraafplaatsen. Herinneringen zijn zo mooi. Fijn om ze te hebben en er af en toe, of vaak, aan te denken.
❤️
Ja dat is zeker waar. Mooie herinneringen koesteren.
X
Lieve Heleentje, wat n leed voor n jong kind. Die K. was idd iets " ontastbaars" alleen dat je er aan dood ging 😒. Ik vind het nog steeds een Keihard woord door die harde Klank van de K 🤷 maar noem het gewoon kanker hoor, dat dan weer wel.
Wat is dat toch die fascinatie, ik heb 'm ook 😊 al toen ik jong was, op zoek naar het graf van oma die ik nooit heb gekend op de begraafplaats naast onze school.
Zo n plek geeft rust, evenals de kapelletjes. Als ik zo n kapelletje binnen stap is het net alsof ik de geluiden buiten even niet meer hoor.
😘
Ik vind het bijzonder om te lezen hier dat ik niet de enige ben met een fascinatie met begraafplaatsen. Niet echt raar dus.
X
Ik was gister ook bij het graf van mijn ouders. De bloembollen waren uitgebloeid. Het graf weer gepoetst en afrikaantjes gezet. Mijn moeder dacht kort voor haar overlijden, wie zal er nu voor het graf gaan zorgen. Ikke dus🥰
Lieve Dasje, goed je hier weer te zien. Wat zorgzaam en lief dat je voor het graf van je ouders zorgt. Maar dat ben je ook: lief en zorgzaam.
X Lenneke
Heel veel herkenning voor mij: van het graag bezoeken van begraafplaatsen tot het overlijden van mijn vader toen ik jong was (13). En hoe weinig er toen uitgesproken werd, pfff. Mijn moeder schrikt nog steeds als ik 'kanker' zeg.
Prachtige blog, ik zie van alles voor me. En moet nu nog even verder mijmeren.
Liefs XXX
Lieve Frie,
Wat jong was jij ook nog toen je je vader verloor. 13 jaar. Je pubertijd. Heb jij dat ook? Dat je met de levenservaring van nu, met wie je geworden bent, nog eens zou willen praten met je vader. Inderdaad; mijmeren.
Dank je wel.
Liefs Lenneke
Ja, wat zou dat mooi zijn. En dat ik alles nog kon vragen wat ik vergeten was te vragen. En dat ik hem zijn kleinzoons kon laten zien. Nou, de tissues maar weer pakken. XXX
Mooi geschreven stuk.
Even in een kerk zitten en een kaarsje branden vind ik ook fijn. Gaat rust uit van zo'n oud gebouw.
Dan denk ik: wie heeft hier vroeger allemaal gelopen en was de maatschappij toen gemoedelijker?
Dank je wel. Ja, fijn is dat he, even rustig zitten in zo'n kapelletje.
X
Lieve Lenneke
Wat een bijzondere ervaring heb jij gehad ,in gedachte terug in de tijd en steeds heldere beelden ,
11 jaar zijn oh meis wat jong nog ,nee dat is geen leeftijd pm al het besef te hebben dat dat kan ,wat je verdrietig geweest zijn ,ach zo herkenbaar in die tijd was kanker echt geen woord wat voluit uitgesproken werd laat staan dat je als kind er uitleg over kreeg ,Als kind wist ik niet eens wat er met K bedoelt werd en ingelicht werd ik niet ,gelukkig is dat nu anders en word je als kind niet meer onwetend gehouden en zijn er zelfs boekjes speciaal voor kinderen mooi blog is dit
liefs hes xxx
Ha Hes, ja dat is bijzonder dat er dan , door een openstaande deur, zo veel herinneringen naar boven kunnen komen. Dat herken jij dus ook dat er vroeger niet over werd gesproken? Dank voor je reactie. X
ja dat herken ik zowel bij mijn oma als bij mijn moeder en voor een kind is het dan niet meer te bevatten als ze er dan ineens niet meer zijn ,en ik heb dit hier al vaak gelezen hoort blijkbaar bij die tijd en zal met de beste bedoelingen zijn geweest maar toch
hes xxx
Lieve Lenneke,
Wat een mooie blog heb je weer geschreven. Je neemt ons mee in jouw ervaringen en herinneringen. Wat triest om te lezen dat je zó jong je vader hebt verloren.... Ook voor je moeder zal het heel moeilijk geweest zijn.
Ik bewonder je energie en alles wat je voor lotgenoten en de stichting Olijf doet. Je bent ondanks alles een heel krachtige vrouw. Ik hoop je nog lang te kunnen volgen.
Liefs en een virtuele knuffel,
Marianne
Dank je wel lieve Marianne.
Ik was met vakantie en ik las jouw laatste blog. Daar ga ik nog op reageren.