Op reis

We zijn op reis geweest, Lief en ik. 44 dagen zijn we onderweg geweest met onze caravan. Dat klinkt heel lang, en dat is het ook. We zijn wel vaker lang met vakantie geweest, maar dit jaar is wel een uitschieter. We hebben werkelijk een prachtige reis gemaakt. Frankrijk, Spanje, Portugal. Zo veel moois gezien. Als ik mijn Polarsteps  reisverslagen van het begin van onze reis teruglees en de foto's bekijk, lijkt het wel jaren geleden.

Ik dacht dat ik het moeilijk los zou kunnen laten allemaal. Alles waar ik thuis mee bezig ben, waar ik vol van ben en wat me bezighoud. Lotgenoten, kanker.nl, mijn vrijwilligerswerk voor Olijf. De vrijwilligersdag waar ik niet bij kon zijn. Het was inderdaad een beetje afkicken in het begin, maar eerlijk gezegd ging het me steeds beter af. En uiteindelijk voelde het ook wel heel lekker eigenlijk. Even helemaal niet met onze  kankers en alles daaromheen bezig te zijn. Vakantie van de kanker, wie wil dat nou niet? Ik schrijf dit met enige schroom, want ik realiseer mij heel goed dat iedereen hIer graag eens vakantie van ziekte zou willen nemen,maar dat dat door behandeling of ongemak en pijn niet gaat.

 Ik ben op dit moment in de bevoorrechte positie dat ik het mij lichamelijk kan permitteren om de kanker er even niet te laten zijn. Het gaat best goed en ik ben redelijk  fit dit jaar. Behalve dan het feit dat ik sinds half maart van dit jaar niets meer ruik of proef. Echt helemaal niets. Ik had een vervelend, hardnekkig virus opgelopen. Geen corona, maar ik ben er een poosje echt niet fit van geweest. Vreselijk hoesten, moe, en helemaal geen fut. Ik heb een presentatie, die ik namens Olijf op een congres zou houden niet kunnen doen, omdat ik gewoon de drive miste. En wie me beter kent weet hoe leuk ik dat vind en hoeveel energie mij dat geeft. Hoe dan ook, dit is wat ik aan dat venijnige virus heb overgehouden. Op een donderdagochtend stond ik op en toen was geur en smaak weg. Dat is heel raar, je verwacht te ruiken of proeven wat je denkt te gaan proeven als je het in je mond steekt. Maar dat zintuig doet het niet meer. Zoals s 'morgens wakker worden, je ogen opendoen, en je verwacht te zien wat je iedere ochtend ziet, maar je ziet niets

 Eten, en bijvoorbeeld grote supermarche's bezoeken zoals in de vakantie, is best traumatisch. Ik heb gehuild in de winkel. Ik hou van koken, van lekker eten en van een glaasje wijn. Ik mis de geur van jasmijn, gemaaid gras, van kruiden en van pasgewassen beddengoed. Maar ik wil hoop houden dat het goed komt. Al duurt het nog maanden, maar de hoop op herstel maakt dat ik niet aan somberheid toe geef. Het wordt vast beter. Toch!?

Ik trek de parallel met kanker. Daar is ook altijd het dilemma wil je de prognose weten, of juist niet. Houdt de hoop je op de been, of is de strohalm valse hoop? Positief denken of is het kop in het zand. Maar hoop doet ook leven. 

Mijn glas blijft voorlopig gewoon halfvol, net als altijd. Lief en ik kunnen terugkijken op een fantastische tijd. Onze batterij is weer opgeladen. Nu wassen draaien, opruimen, en de kinderen en kleinkindertjes knuffelen. En maandag ben ik weer helemaal klaar voor Olijf.