Stapstenen en reisgenoten

 Het moest zo zijn; het aantal vrijwilligers van Olijf  Home | Olijf , dat zich voor de bijeenkomst 'stilstaan bij verdriet en verlies' hadden opgegeven, bleek precies goed om het bij mij thuis te kunnen organiseren. Het hebben van kanker, het verlies van je gezondheid, van de plannen en dromen waar je misschien afscheid van moest nemen, en van vrijwilligers die het afgelopen jaar overleden zijn, we hebben er allemaal mee te maken. Daarom fijn om, evenals vorig jaar, als vrijwilligers eens bij elkaar te komen rondom dit thema. De maand december is hiervoor heel geschikt, want, de tijd van lichtjes, van reflectie, van gedenken. De kerstboom stond, het vuur in de haard brandde, de kaarsjes waren aangestoken, er was mooie muziek en troostvolle appel- én chocoladetaart. Eerst met elkaar geluisterd naar het prachtige troostliedje van Maaike Ouboter. Iemand heeft iets verteld over ‘een doorwaadbare plaats in de rivier’, geïnspireerd door een schilderij, dat in het Meander Medisch Centrum in Amersfoort hangt. De rivier als metafoor voor ons leven. Hoe kunnen we ervoor zorgen dat we niet verdrinken? Door naar een doorwaadbare plaats te gaan. Op stapstenen te gaan staan. Stapstenen in het water. Er is altijd een doorwaadbare plaats, is de naam van het schilderij.  Alhoewel, altijd een doorwaadbare plaats, is dat wel zo? Terwijl ik deze blog aan het schrijven ben, lees en zie ik in het nieuws dat er enorm hoge waterstanden zijn hier en daar in het land. Rivieren treden buiten hun oevers en het lijkt me onmogelijk dat je daar nu op stapstenen kunt staan. En ja, is dat ook in ons leven soms niet zo, dat je in zulk zwaar weer zit, dat er een periode kan zijn waarin je echt geen doorwaadbare plaats kunt vinden. Waar je op dat moment geen enkele stapsteen ziet. 

 Hoe dan ook; wij gingen deze middag in groepjes uiteen om met elkaar in gesprek te gaan over de stapstenen in ons eigen leven. Wat is voor ons een doorwaadbare plaats, en wie zijn onze reisgenoten onderweg?  Wat hou ik er toch van om over dit soort metaforen na te denken. Wat zijn dan die stenen in mijn eigen leven? Waar vind ik mijn doorwaadbare plaats? Ik ken het gevoel. Het gevoel dat je overspoeld wordt, kopje ondergaat, bang bent om te verdrinken. Maar het gebeurt niet. Ergens vind je toch weer grond onder je voeten.  Een steen om op te staan. Houvast vinden in mijn geloof en het contact met lotgenoten zijn voor mij persoonlijk toch wel de belangrijkste stapstenen. 

Dat van de stapstenen en de rivier had ik snel in beeld gebracht in mijn hoofd. Maar die reisgenoten. Die vind ik lastiger. Als ik mijn hele leven zie als een reis, dan wisselen de reisgenoten elkaar soms af. Dat hangt ook samen met welk traject je aflegt. Het aantal reisgenoten die je hele levensweg naast je lopen is meestal niet zo groot. Misschien ouders, of broers en zussen, maar de meeste haken toch ergens onderweg aan. Vrienden, partner, kinderen. Soms ontmoet je iemand onderweg op een kruispunt van je leven, die je op dat moment precies de goede kant op wijst. Je kunt niet spreken van een 'reisgenoot' in dit geval, maar zonder deze ontmoeting was je reis misschien anders gelopen. Was je een andere weg gegaan. Dat kan bijvoorbeeld een leraar of lerares zijn die ooit iets tegen je zei, waarvan je op dat moment niet door had dat het richting aangevend zou blijken in je leven. Misschien realiseer je je dat veel later pas. Soms lopen mensen een eindje met je op. Dat is fijn, of gezellig. Maar na een poosje nemen ze een andere afslag. En dat is ook goed. 

En dan de kankerreis. Wie zijn hierbij mijn reisgenoten? Dat is allereerst Lief. Hand in hand lopen we samen onze weg. Onze gezamenlijke kankerreis, want Lief maakt dit traject helaas zelf ook aan den lijve mee. Het is nou niet bepaald zo dat de reis dan gemakkelijker is. Want zwaar soms. Maar wat wel fijn is, dat je elkaar een beetje kunt ondersteunen en vasthouden, als de ander uitglijdt of het ravijn in lijkt te vallen. En verder zijn er de kinderen, die lopen dicht bij ons. Maar maken ook hun eigen reis.  Ook op deze reis kom je op kruispunten, en moet je kiezen welke weg je zal nemen. Wat is het dan fijn als je daar artsen tegenkomt die je daarbij helpen. Met je meedenken om het juiste pad voor jou te vinden.  Toen ik aan het traject 'kanker' begon waren er reisgenoten waar ik al heel lang mee optrok. De meesten bleven trouw bij me lopen. Bleken reisgenoten door dik en dun. Maar voor anderen werd het soms toch te lastig. Ze namen vaker een ander pad. Zonder telefoonbereik vermoed ik.  Als ik dan in rotsachtig gebied was, of in de woestijn, dan miste ik ze. Dat deed pijn soms. Maar opeens zijn er dan andere reisgenoten, vaak lotgenoten, waar je een eindje mee oploopt. Of die al vanaf het begin van dit traject trouwe reisgenoten zijn.

Nadenkend over mijn reisgenoten realiseer ik mij dat ik op mijn beurt ook weer reisgenoot ben van anderen. Ik heb stukken of stukjes meegelopen met lotgenoten op hun kankerreis. En misschien is het ook wel zo dat vroegere reisgenoten mij missen op hun weg. Ons gezamenlijk pad werd voor mij te zwaar, ik kon hun tempo niet meer bijbenen, werd stilgezet, of het traject had mijn interesse niet meer zo, ik nam een andere afslag. Of misschien heb ik zelf wel eens te hard gelopen, gefixeerd op mijn eigen weg, zonder te merken dat anderen gestruikeld waren of in een put gevallen. 

Feit is dat we allemaal, ieder mens, ziek of niet, onderweg zijn. Maar dat het juist zo fijn is om als lotgenoten met elkaar op te wandelen. Elkaars verhalen te horen. We delen iets gezamenlijks. En we snappen het zo goed.

De middag waarin we stilstonden bij verlies en verdriet was ook zo'n mooie ontmoeting van reisgenoten met elkaar. Er ging troost van uit. Verbondenheid, herkenning, en geborgenheid. Deze woorden geven de sfeer van de bijeenkomst goed weer. We sloten de middag af door te luisteren naar het mooie en indringende lied van Diggie Dex  en Paul de Munnik. Juist die. Want wat kunnen we als lotgenoten toch veel aan elkaar hebben. Ook hier op kanker.nl. Thuis en op reis.

Hierbij de liedjes. Lekker luisteren en beetje mijmeren over jouw eigen stapstenen en reisgenoten.

Laten we dansen’    of  https://m.youtube.com/watch?v=BeqZiJ9ooiA

Troostliedje’    of   https://m.youtube.com/watch?v=YaRMQUSXItY