Strijd

 Als het over kanker gaat wordt vaak het beeld van een gevecht gebruikt en komen er allerlei oorlogstermen voorbij. Een mooi beeld vind ik het wel, een leger wat de strijd aangaat met kankercellen. De kankercellen zijn de vijand, de rebellen, en het leger doet er alles aan om met alle mogelijke wapens, zoals chemo, bestraling, doelgerichte therapie, de vijand te verslaan of op zijn minst terug te dringen. Of de kankercellen met tactiek te misleiden. Bij dit beeld kan ik mij iets voorstellen.Dat zie ik voor mij. En het spreekt mij aan. Attack and kill! Aanvallen!!! Ik heb het ook echt als een strijd ervaren als ik met een zware behandeling bezig was en mijn lichaam het zwaar had om te herstellen.  

Waar ik echter wél veel moeite mee heb, is het beeld dat je zélf de strijd zou voeren, en dat als je de strijd niet wint, je ook nog een soort van loser bent als je doodgaat. Niet hard genoeg gevochten of zoiets. Beetje dubbel en beetje lastig te begrijpen wat ik precies bedoel misschien. Maar als ik lees : je moet vechten tegen de kanker, of ik lees overlijdensberichten waarin staat dat de overleden persoon de strijd verloren heeft, of  tot het laatst gestreden heeft, maar niet kon winnen, dan krijg ik een naar gevoel. Hoezo verloren? Je hebt gewoon dikke pech dat je kanker hebt gekregen. En natuurlijk ben jíj en je lichaam één persoon. Maar het gevecht ín je lichaam heb je verder geen invloed op, al denk je alle positiviteit van de wereld bij elkaar.

Wat ik wel weer een gevecht in mijn leven vind betreft de kanker, is dat ik niet wil dat de kanker mijn leven zo  gaat beheersen dat het de boventoon gaat voeren. Dat gun ik de kanker niet. Daar strijd ik tegen. En ja, met positiviteit probeer ik dat. Met door te gaan met léven zolang dat kan. Dat is ook een heel gevecht soms. Natuurlijk ben ik niet altijd positief en zie ik het somber in. Maar toch is dat een ander gevoel van strijden dan het strijden wat bedoeld wordt in zinnen als 'de strijd verloren'. Wat ingewikkeld allemaal. Wie is een winnaar? Wie is een verliezer? Niemand is een verliezer. Ben je alleen een held als je tot het allerlaatste moment blijft 'strijden' door toch weer voor een behandeling te gaan? Het getuigd namelijk ook van heldenmoed als je andere keuzes maakt en niet nog die zware behandeling te ondergaan tegen beter weten in. 

Al die goede raad; vechten hoor, niet opgeven, positief blijven denken, zeker waar. Maar als er op een gegeven moment geen kruid meer tegen de kanker gewassen is, wil ik met opgeheven hoofd kunnen gaan. Bovendien; het zal zeker bijdragen aan je welbevinden als je positief denkt, maar het zal niet levensreddend zijn. Niet overschatten. 

 Lachen is ook gezond. Dat is waar. Maar ook dat moet je niet al  te letterlijk nemen. Hierover gaat een voorstelling van caberetier Micha Wertheim. Een oudje uit 2012." Ik kende hele Micha Wertheim niet en ik hou ook eigenlijk niet zo van caberetiers eerlijk gezeg . Toen ik in 2014 in het ziekenhuis lag na mijn operatie kreeg ik van middelste zoon een link naar deze voorstelling 'voor specialisten' met de mededeling dat ik dit leuk zou vinden. "O , nee "zei ik. " dat wil ik niet zien, grappen maken over kanker vind ik echt niet kunnen. Daar kan ik niet om lachen".  "Dit vindt je leuk" zei zoon. Deze Micha heeft zelf kanker gehad en bovendien is het echt jouw soort humor. Ik herinner mij dat ik lag te luisteren en mijn buik moest vasthouden van de pijn terwijl ik enorm hard moest lachen. Inmiddels is het behoorlijk gedateerd, maar het blijft leuk. Soms, als ik mezelf een beetje wil opvrolijken, bekijk ik het stukje nog wel eens. En altijd moet ik lachen. En... lachen helpt. Een beetje. 

 Als je het wil zien:Micha Wertheim. Voor specialisten.  Vanaf 4 min.25. En hou je niet van deze humor: Gewoon niet kijken.