Vroeger

 Mijn laatst geschreven blog dateert van 12 februari dit jaar. Waarom heb ik zo lang niet geschreven? Omdat dat vroeger was. En in het nu lukte het eenvoudigweg nog niet. Vroeger, toen schreef ik over mijn leven met kanker. Palliatief weliswaar, maar in behandeling met hormonen en optimistisch en vol goede moed omdat het best goed ging. Vroeger, dat was de tijd toen je als kankerpatiënt hoog op de lijst stond. Toen ik nog wel eens voor iets leuks naar ziekenhuizen ging; om een presentatie voor Olijf te geven. Vroeger, toen ik ging sporten bij de sportschool, met vrienden bij elkaar kwam. Toen de kinderen en kleinkinderen, die je gewoon kon knuffelen, over de vloer kwamen.  Ach ja, vroeger. Hoe lang is dat nou al weer geleden? Nou, dat was zo'n zeven weken terug. Vlak voor het Coronatijdperk. 

 De laatste week van vroeger, de voorjaarsvakantie, zijn Lief en ik met alle kinderen en kleinkinderen, we zijn met 15 bijelkaar,  naar een groot familiehuis in de buurt van Vaals geweest. Wat een feest. Wat een rijkdom. Daar hoorden we over de eerste Corona besmettingen in Italië. "Nou, dat is ook wat zeg". "Het zal wel meevallen, toch? " Oudste zoon zei:  "let op mijn woorden, over een paar weken is het een pandemie".  We hebben zelfs nog een beetje gegrinnikt. "Ja hoor!" .

Omdat ik wat klachten had nam ik na de vakantieweek contact op met de oncoloog. Ze wilde mij wel even zien.  Bloedonderzoek wees uit dat de tumormarker licht was gestegen. Twee dagen later door de CT scan. Tijdens het uur waarin ik het drankje moest drinken ter voorbereiding op de scan, in de wachtruimte bij radiologie, was de live persconferentie te zien waarin premier Rutte nieuwe maatregelen aankondigde in de strijd tegen het Coronavirus: binnenblijven bij neusverkoudheid, hoesten, keelpijn of koorts. Handen schudden deden we toen al niet meer.  Er ontstond  lichte paniek op de gang toen een hevig hoestende patiënt langs ons heen werd gereden. De mevrouw naast mij, (het was nog voor de 1,5 meter samenleving) en ik zeiden tegen elkaar: "het leven blijkt toch niet zo maakbaar als dat we dachten". Het werd een telefonische afspraak voor de uitslag van de scan. Conclusie was dat de lymfeklieren die bij mijn longen zitten, gegroeid waren. Niet heel veel, en de tumor marker ook licht , dus niet heel explosief gelukkig. Desalniettemin een teleurstellend bericht. De hormoonkuur was dus uitgewerkt. Je weet dat dat een keer gaat gebeuren, maar als het zover is, moet je het wel weer verwerken.

 We bespraken de drie mogelijke opties: chemokuur, met een trial mee doen met een soort chemotabletten of afwachten. Waar ik 'vroeger' serieus alle voors en tegens van de trial zou hebben afgewogen om tot een weloverwogen besluit te komen, was het nu eigenlijk gelijk geen optie, want weerstand verlaging en Corona. Gelukkig vond de oncoloog de reguliere chemokuur voor dit moment sowieso nog te grof geschut. Dus afwachten maar.

 Toen was vroeger voorbij. En was het opeens 'nu'. Een verwarrend nu.  De kanker weer actief. Er is in mijn longen al het een en ander aan de hand, dus daar moet ik niet nog eens een corona longontsteking overheen krijgen. Ik behoor tot de risicogroep, dus binnenblijven. Bezoek van kinderen en kleinkinderen achter glas. Elkaar niet vast mogen houden, juist nu ik het zo nodig had. De arts die je vraagt hoe je denkt over opname op een IC en beademing. Behoorlijk confronterend. Ik werd er ook niet bepaald geruster op door alles wat ik allemaal las en hoorde.Er werd inmiddels ook gesproken over het tekort aan IC bedden. Dat sommige mensen misschien niet in aanmerking zouden komen voor een IC. (ik natuurlijk,  was mijn eerste gedachte) Dat er misschien keuzes gemaakt moesten worden.Ik hoorde over uitgestelde behandelingen van lotgenoten en ik dacht nu kan ik vast helemaal achteraan de rij aansluiten.Ik zag een filmpje uit Italië over mensen die moederziel alleen stierven. De dag na gesprek met de arts werd ik ook nog ziek. Keelpijn, koorts, spierpijn. Duurde maar twee dagen, maar ik dacht  wel : "nou ,daar heb je het al".  Enfin, genoeg redenen en gedachten om angstig te worden. En dat gebeurde ook. Bang was ik. Het verlamde me gewoon. Ik werd bijkans paranoia. Zelfs over de kranten en de post ging een dettol doekje. Ik luisterde naar alle nieuwsberichten.  Het eerste wat ik 's morgens deed zodra ik wakker was; de nieuwste opname en sterftecijfers van het RIVM voorlezen aan Lief.  Vanuit deze nare emotie, die mij in de greep had, was ik ook niet in staat om te reageren op blogs of 'gesprekken' over Corona hier op kanker.nl.Maar nu is het klaar, met mijn angsten. Ik wil dat niet. Het past niet bij mij, en angst is bovendien een slechte raadgever. Aan mijn situatie is op zich niets veranderd. Er komt nog steeds niemand in huis. En ja,over de boodschappen die gebracht worden gaat nog steeds een doekje. We moeten afwachten hoe alles zal gaan. Natuurlijk blijven mijn zorgen. Er is compassie en verdriet om nabestaanden, om de mensen in verpleegtehuizen, je hart breekt. Maar het voelt anders dan die verwurgende angst. In mijn hoofd en hart is het weer lichter. Ik tel mijn zegeningen. En het lijkt al met al een klein beetje de goede kant op te gaan. De IC opnames lopen terug. De reguliere zorg wordt weer wat opgestart .De zon schijnt, dat helpt ook. Het went, om voor te lezen aan de kindertjes via skype. Of nee, het went niet eigenlijk. Het blijft verdrietig. Maar we maken er maar het beste van. Het nieuwe normaal. 

Omdat kapper ook iets is van vroeger, lijkt Lief nu, met zijn te lange haar, weer op de jongen waar ik vijfenveertig jaar geleden verliefd op werd. En zo probeer ik maar weer de positieve kanten te zien van de dingen. Dan ben ik pas weer zoals ik ben. En dan kan ik ook weer schrijven. Halflege glazen, daar houd ik niet van. En van lege al helemaal niet. 

Hou vol lieve allemaal.

Foto: bezoekje bij oma achter glas.