Beschadigd goed

De afgelopen maanden hebben een enorme impact gehad. Ik ben niet meer dezelfde. Toen ik aan het traject begon hoopte ik de kanker te overwinnen en daarna gewoon weer de oude te worden. Ik dacht dat zodra de behandelingen voorbij zijn en je hersteld bent je je leven gewoon weer oppakt. Maar zo werkt het niet. Je hebt te maken met vermoeidheid, angsten en lichamelijke klachten veroorzaakt door de behandelingen.

Het is best pittig als je beseft dat je niet meer de oude bent/wordt. Soms voel ik me net beschadigd goed, mentaal en fysiek.

Ik kan bijvoorbeeld niet meer zo veel prikkels verdragen, moet heel erg goed opletten wat energie oplevert en wat energie kost. Ik ben vergeetachtig en heb door de hormoontherapie last van stemmingswisselingen. Mijn oudste dochter begint nu een beetje met puberen en soms lijken we net twee kleine molotowcocktails die ons huis onveilig maken. Het is bijna grappig.

Daarnaast moet ik weer wennen aan mijn lijf. Mijn lijf die me vorig jaar enorm in de steek liet door ziek te worden, maar uiteindelijk ook goed meewerkte met de kankerbestrijding. Mijn lijf die er daarnaast heel anders uit is gaan zien. Mijn haar groeit weer, maar de littekens blijven. Ik heb de keuze om nog een operatie te ondergaan. Het is lastig om bij een directe reconstructie meteen een goed resultaat te boeken. Dat wist ik van tevoren, maar toch hoop je dat het in een keer “af” is. Mijn plastisch chirurg is echter niet tevreden met zijn werk en wil het graag in een tweede operatie herstellen. Ik kan dus kiezen tussen een - hoe moet ik het zeggen - een ietwat zielig nep-geval of een tweede operatie incl. een rits ziekenhuisafspraken, mogelijke complicaties en een hopelijk mooier resultaat… Ik ben er nu in ieder geval nog niet aan toe, maar dat kan altijd nog.

Naast alle nadelen ontwikkel ik me echter ook in positieve zin verder. Ik stel andere prioriteiten. Ik ben me nog meer bewust hoe gezegend ik ben met mijn partner en mijn meisjes. Ik geniet meer van de kleine dingen. En dit vind ik ook heel fijn: Ik leer eindelijk mijn grenzen beter aan te geven …gewoon… omdat ik anders onderuitga.

Een tijd geleden las ik iets over kintsugi. Bij deze eeuwenoude Japanse kunstvorm wordt gebroken servies weer aan elkaar gezet met lijm, vermengd met goud. In plaats van een breuk weg te poetsen wordt de reparatie zichtbaar gemaakt en onderdeel van het unieke object. 

Misschien is dat een mooie metafoor voor genezen kankerpatiënten. Op gegeven moment ben je weer heel, maar met een duidelijke, zichtbare breuklijn. Maar als het lukt om positief en bewust in het leven te staan kan de breuklijn zelfs iets moois hebben en ben je nog bijzonderder dan eerst.

Dat is toch een mooie gedachte! Daar ga ik voor.