Cancerversary

Vorige week kocht ik nieuwe schoolspullen met mijn dochters en toen besefte ik dat HET schooljaar nu toch echt voorbij is. Mijn behandeling (op de hormonen en een allerlaatste Herceptin-infuus na) is afgerond! Tijd voor een nieuw, kankervrij schooljaar! 

Maar eerst even een terugblik. Een jaar geleden, op 31 augustus - de laatste dag van de zomervakantie - kreeg ik de diagnose borstkanker. En man, man, man wat is er veel gebeurt in het afgelopen jaar. De eerste weken waren heel heftig. Terwijl je gedachten eerst draaien om werk, kinderen, boodschappen, de was, … ben je na de diagnose plotsklaps vooral bezig met de kanker. Voor ons was het allemaal nieuw. Gelukkig had deze nare ziekte onze families tot vorig jaar met rust gelaten. Wij hadden dus niet echt een idee. En dat was misschien ook maar goed. Ik en manlief lieten het maar over ons heen komen. Je hebt hoe dan ook geen keus. 

Een van de dingen waar ik me in het begin enorm over verbaasde was hoe veel ziekenhuisafspraken ik had en ook hoe verschillend de diverse afdelingen zijn. Daarnaast verwonderde ik mij erover hoe vaak ik me uit moest kleden. Noem mij preuts, maar ik vond dat toch iedere keer een dingetje. Op gegeven moment was mijn indicatie voor een goede dag dan ook: Ik hoefde mij niet uit te kleden en niemand zat aan mijn boobies… 

Verder heb ik het afgelopen jaar gezien dat lichaam en geest heel sterk zijn als het moet. Sterker dan je van tevoren denkt.

Daarnaast ben ik ervan overtuigd dat licht en lucht enorm hebben bijgedragen aan mijn genezing. Ik was heel veel buiten in de natuur om te wandelen. De wandelingen hielpen me weer fit te worden. Daarnaast kon ik buiten mijn gedachten verzetten. Ik denk echt dat zonder de wandelingen de moed in mijn schoenen was gezakt. In november had ik een stappenteller aangeschaft. Dat kleine apparaatje heeft mij enorm gemotiveerd om weer uit bed te klimmen en in beweging te komen. Ik heb net even mijn gemaakte kilometers bij elkaar opgeteld en voor de maanden zonder stappentellen heb ik een grove schatting gemaakt… Bij elkaar heb ik het afgelopen jaar een afstand van rond 2400 km teruggelegd. Dat is zo ongeveer de afstand naar Zuid-Spanje… :)

Qua behandeling keek ik in het begin het meest op tegen de chemotherapie, maar de chemo werd mijn vriend in de strijd tegen de kanker en ik ging er zelfs aan wennen. Het aller-allerergst vond ik achteraf gezien niet de chemo, maar de operatie… Ik kan er nog steeds niet goed over praten. Ik dacht vroeger: Borstkanker is een “betere” vorm van kanker, want je kan de tumor makkelijk wegsnijden en daarna zonder belemmeringen doorleven. Ik weet nu dat deze gedachte de lading van de heftige ingreep niet dekt. In ieder geval bij mij.

Een heel pijnlijk moment was toen ik besefte dat ik echt niet meer de oude word. Aan dat idee moest ik echt even wennen. Ik weet natuurlijk nog niet precies waar ik qua energie eindig, want het herstel gaat heel langzaam, maar het wordt hoe dan ook anders.

Daarnaast was dit ook het jaar dat ik onterecht werd doodverklaard op facebook…een twijfelachtige eer die normaal alleen sterren overkomt… Het was in mijn geval gelukkig geen kwade opzet, maar een misverstand. Toen een van mijn blogs werd uitgelicht op de facebookpagina van kanker.nl dacht iemand in mij een online-kennis te herkennen. Onze namen en foto’s leken op elkaar. Mijn “dubbelganger” was een paar dagen eerder aan borstkanker overleden...

Wat de ziekte me zeker ook heeft laten zien is dat ik veel lieve mensen om me heen heb verzameld. Met mijn eigen familie ver over de grens, was het toch maar even afwachten hoe we dit jaar als gezin zouden doorstaan. Wandelvriendin S. had me niet lang voor mijn diagnose gevraagd of ik na 15 jaar helemaal ingeburgerd was en ik had haar geantwoord dat ik prima op mijn plek ben, maar dat ik natuurlijk soms, vooral als ik even niet lekker in mijn vel zit mijn familie en oude vrienden mis. En tijdens dit gesprek zei ik ook terloops: Ik ben weleens bang dat ik ernstig ziek word. Dan heb ik geen goed vangnet en zou alles neer komen op manlief… En terwijl ik het afgelopen jaar weer besefte waarom ik zoveel van deze fantastische kerel hou, zag ik ook dat het helemaal niet op hem alleen neer kwam. Vriendinnen gingen mee naar behandelingen en afspraken in het ziekenhuis. Een vriend heeft wekenlang elke week op zondag een lekkere maaltijd gebracht. Een moeder van school had een schema opgesteld voor de eerste twee weken na mijn operatie, zodat we elke dag door iemand anders eten kregen bezorgd. Twee vriendinnen zijn huisarts en waren mijn hotline toen vrijdagavond in mijn digitaal ziekenhuisdossier een uitslag verscheen die ik nog niet met de arts had besproken of als ik weer een vage klacht had die me de stuipen op het lijf joeg. En zelfs onze hulp leefde enorm met me mee en ging elke week voor mij bidden in haar Bijbelkring. Wandelvriendin S. bleef trouw met mij lopen, ook varieerden de wandelingen nogal (van 1,5 uur op goede dagen tot 15 minuten als ik na een chemo net weer begon op te krabbelen). Zij heeft mij laatst tijdens een van onze wandelingen aan ons gesprek herinnerd en toen zei ze trots: Zie je wel, wij hebben dit toch mooi samen gefikst! 

Een jaar vol onmacht, ellende, maar ook zo veel liefde. Uiterste. Yin en Yang. 

Eigenlijk is het niet uit te leggen welke impact dit jaar heeft gehad, maar het bloed kruipt waar het niet kan gaan. Mijn werk is het om onbekende materie inzichtelijk te maken en kennis over te dragen. Al vrij in het begin van de ziekte ontstond daarom bij mij het idee om ook dit proces inzichtelijk te maken voor anderen. Ik zou een jaar lang verschillende feiten bijhouden en die verwerken in een overzicht (infographic). Een poging om anderen te laten zien wat het betekend om borstkanker te hebben… Dat kan natuurlijk helemaal niet, maar ik heb het toch geprobeerd en het geeft denk ik in ieder geval wel een indruk. Je vindt het overzicht hier: https://create.piktochart.com/output/40443742-borstkanker-2019

Mijn laatste immunotherapiebehandeling staat gepland voor vrijdag de 13e. Een geluksdag! Dan ben ik voor mijn gevoel echt klaar met de behandeling. Dan vieren we feest, maar morgen vier ik gezond (!) alvast mijn eerste jaardag na de diagnose! Happy cancerversary.