De eerste chemo, oftewel vrimibo bij oncologie
Mijn eerste chemo was net een absurde film, maar eerst even beginnen bij het begin. Ik keek er enorm tegenop. Ik voelde me fit en goed en de chemo zou me erg ziek maken. Bizar. Daarnaast zag ik mij in mijn hoofd natuurlijk al hangend boven een wc-pot.
Na mijn intake bij oncologie was ik al een keer op de dagbehandeling langs geweest om te kijken waar ik de komende tijd op 2 vrijdagen in de 3 weken te vinden zou zijn. Ik moest toen spontaan huilen. Alle mensen die daar zaten zagen er zo grijs uit en ik voelde me er gewoon niet bij horen.
Maar nu was het zo ver. We moesten om half 9 in het ziekenhuis zijn. In de ochtend stond immunotherapie (Trastuzumab en Pertuzumab) op het menu. Dan een uur pauze om te kijken of mijn lichaam het aankon. In de middag zou ik dan doorgaan met de cytostatica (Carboplatin en Paclitaxel). En gezien ik deze eerste keer ook aan het experimenteren was met hoofdhuidkoeling zou ik na afloop ook nog een uur nakoelen. Het zou een lange dag worden.
Ik werd ontvangen door S., vanaf nu mijn vaste zuster. Ze begeleide me naar -wat later bleek- de mooiste plek op de afdeling. Een hoekstoel met uitzicht aan twee kanten. S. is een zeer kundige zuster met enorme droge humor waar ik nog erg van zou gaan houden, maar dat wist ik toen nog niet. Van haar kreeg ik het dagschema en wat uitleg. Het klonk allemaal onheilspellend. Bij de instructies zag ik o.a. de opmerking: “kan ernstige weefselreactie veroorzaken. Noodset moet klaar staan”. SLIK! Maar ja, er was geen weg terug meer en ik kreeg voor het eerst een venijnige naald in mijn port-a-cath geduwd (S. zag de pijn in mijn ogen en regelde voor de volgende keer een recept voor een verdovende zalf). Daarna werd mijn eerste zakje gif aangesloten…
Rond een uur of 4 verontschuldigde S. zich voor wat er ging komen. De zusters zouden zo op de afdeling afscheid nemen van een collega. Geen probleem, toch? Bij de ontvangstbalie hadden zich inmiddels tien zusters verzameld en er werden flessen champagne opengetrokken (voor de nog werkende zusters uiteraard van het merk Jip en Janneke). Iets later installeerde een zuster op het dakterras een air-fryer. Gingen ze nou bitterballen maken? Het werd ons steeds duidelijker: Wij waren inmiddels de enige niet-personeelsleden op de afdeling en naast ons was een gezellige vrimibo gaande. Natuurlijk kwam nog regelmatig iemand bij ons kijken of het nog goed ging en werd ons op gegeven moment zelfs champagne en bitterballen aangeboden… dit bezoek aan de dagbehandeling nam een hele andere wending die ik vooraf nooit had kunnen voorspellen. Het was zo bizar en manlief en ik moesten na alle spanningen van de laatste dagen vooral enorm lachen. Na een tijdje was ik overtuigt dat ik in Bananasplit was beland. En toen manlief gevraagd werd om een foto van alle dames incl. feesthoedjes te nemen wist ik het zeker en verwachtte ik Frans Bauer elk moment naast mijn ligstoel.
Om half 6 mochten we naar huis. Ik was brak, maar voelde me niet heel slecht. Nu thuis maar wachten op de man met de hamer.
Ik heb daarna trouwens nooit meer een borrel meegemaakt op de dagbehandeling en weet dat dit een uitzonderlijke situatie was. Het was absurd, maar mij heeft het wel geholpen in mijn beeld over de afdeling. De zusters daar waren net normale mensen en best gezellig …