De “Eye of the tiger” - mijlpaal

Openbaar blog
donderdag 29 april 2021
2758 x gelezen

Tijdens het herstel na kanker kom je ze ruimschoots tegen: mijlpalen. Gewone activiteiten die je vroeger op de automatische piloot deed, tijdens de behandeling stuk voor stuk moeilijker werden en daarna langzaamaan weer lukken: een uitstapje, een langere wandeling, een druk feestje (pre-Corona-tijdperk) of de eerste uren op je werk…het zijn allemaal belangrijke mijlpalen. Sommige mijlpalen zijn heel duidelijk en ook voor je omgeving zichtbaar…andere daarentegen bereik je heel stilletjes, zonder dat iemand anders het doorheeft.

Ik kan mij bijvoorbeeld nog goed herinneren aan het moment dat ik voor het eerst weer de weekboodschappen deed. Ik had met mijn warrige hoofd een boodschappenlijstje gemaakt, stapte op de bakfiets, liep door een veel te drukke supermarkt (ook pre-Corona) en dacht tussendoor dat ik de kassa niet ging halen…maar het is me gelukt. Toen ik de supermarkt uitliep voelde ik heel duidelijk: Dit was een belangrijke stap in mijn herstel, weer een stap richting normaliteit. Ik had een grens opgezocht, het gehaald, vertrouwen teruggekregen en ik was beretrots. Daar stond ik dan buiten op de trap van de supermarkt met uitzicht op het parkeerterrein… het voelde een beetje als de beroemde scene uit de film Rocky… Sylvester Stallone op de trappen van het Philadelphia Museum of Art…. Ik keek naar beneden en voelde me als een koning, maar ergens ook heel eenzaam. De mensen om me heen hadden namelijk geen idee welke topprestatie ik net had geleverd. Geen cheerleaders, geen applaus, terwijl het echt voelde alsof ik die na deze boodschappen-marathon had verdiend. Eigenlijk heel raar dat zoiets simpels als boodschappen doen zo bijzonder kan voelen.

Ik ben inmiddels alweer heel wat boodschappen verder. Mijn herstel-mijlpalen worden minder frequent. Gelukkig!

Afgelopen weekend heb ik echter een -voor mij- heel belangrijke mijlpaal gehaald: 10 km hardlopen! Ik was voor de diagnose veel aan het hardlopen en was net zo ver dat ik 10 km kon lopen. Daar was ik heel trots op, want ik was vroeger nooit echt sportief geweest. Ik voelde me fitter dan ooit…tot ik de diagnose kanker kreeg en door de nodige behandelingen steeds meer aftakelde. Toen ik door de medische wereld beter werd verklaard voelde ik me een schaduw van mezelf. Hardlopen leek een ver van mijn bed show. Vooral ook omdat mijn oncologie-fysiotherapeute me erop had voorbereid dat ik mijn oude hardloop-niveau niet meer zou gaan halen.

2 maanden na de operatie begon ik heel voorzichtig weer met een klein hardlooprondje. Mijn eerste hardloopavontuur was -naar verwachting- zeer teleurstellend. Het leek meer op een wandeling dan op hardlopen (zelfs mijn hardloop-app vatte deze activiteit samen als een rondje "wandelen"). En ook bij de vele volgende rondjes werd ik iedere keer geconfronteerd met wat ik had ingeleverd. Maar het buitenzijn in de natuur maakte veel goed. Inmiddels loop ik al weer bijna 2 jaar heel regelmatig en mijn conditie ging langzaam (voor mijn gevoel echt heeeeeuul langzaam) vooruit. Al sinds mijn eerste rondje droom ik van een 10km rondje. De laatste tijd voelde ik dat ik steeds dichterbij deze droom kwam. Het leek me zo leuk om 13 mei 2021…precies 2 jaar na mijn eerste hardlooprondje weer de 10km te halen, maar of dat echt zou lukken was maar de vraag… Afgelopen vrijdag ben ik gaan hardlopen met de intentie mijn standaard rondje van 5 km te lopen. Het ging echter heel lekker …dus ik liep toch even het grotere rondje… en toen besloot ik ook nog even de duinen in te rennen…en voor dat ik het wist was ik thuis en had ik 10 km gelopen. Heerlijk! Als kers op de taart bleek ik ook nog net zo snel te zijn gelopen dan voor mijn diagnose. Mijn dag kon niet meer stuk!

Ik heb toen nog even gedacht om mijn vroegere fysiotherapeute op te bellen om haar te vertellen dat ze voorzichtiger moet zijn met haar voorspellingen… Ik heb het niet gedaan en ben gewoon van het feit gaan genieten dat ik een -voor mij - heel belangrijke mijlpaal heb behaald…weer een soort “eye of the tiger” moment.

Nu weet ik natuurlijk dat herstel geen wedstrijd is en ik ben me heel erg bewust dat sommige mensen veel sneller herstellen en voor andere 10 km hardlopen een onhaalbaar doel blijkt... Wat ik met mijn verhaal duidelijk wil maken is dat iedereen zijn eigen persoonlijke mijlpalen heeft en dat het heel belangrijk is hierbij stil te staan. En gezien de mensen om je heen soms niet door hebben hoe fantastisch het is als je weer uit bed kan, de kinderen van school kan halen, met vriendinnen een weekend weg kan of een rondje kan rennen… stel ik voor: Wees je eigen cheerleader. Vier elke mijlpaal hoe klein of groot, hoe duidelijk of onzichtbaar die ook is. Stap voor stap kom je vooruit. En als je toch echt een cheerleader nodig hebt… ik stel me beschikbaar…schrijf me een berichtje over je eigen persoonlijke mijlpaal, dan ga ik heel hard “eye of the tiger” voor je opzetten…beloofd!

“It’s not about how hard you can hit, it’s about how hard you can get hit and keep moving forward.”-Rocky Balboa

De “Eye of the tiger” - mijlpaal

29 reacties