Engelen

De grootvader van mijn man zei altijd: “Zusters zijn de engelen op aarde”, en ik geef hem gelijk. Ik heb de afgelopen tijd een paar engelen ontmoet en eentje in het bijzonder is mij bijgebleven. Deze engel voelde op één van mijn kwetsbaarste momenten aan wat ik nodig had…. De zuster met de mooie wimpers. Helaas ken ik haar naam niet en tijdens onze ontmoeting was ik maar heel kort bij bewustzijn, maar ik zal deze engel nooit vergeten.

We ontmoetten elkaar op de dag van mijn borstamputatie. Nadat ik wekenlang had gedaan alsof deze dag nooit zou komen, was het zover. De chemotherapie had voor de nodige afleiding gezorgd, maar nu was het toch echt tijd om te beseffen dat er daadwerkelijk in mij moest worden gesneden. Mijn rechterborst moest eraf. Voor mij helaas geen borstsparende operatie…nee mijn drie tumoren vroegen om een rigoureuze aanpak. Gelukkig zou meteen aansluitend aan de amputatie een borstreconstructie uitgevoerd worden door de plastisch chirurg. Een ‘wakker-worden-zonder-borsten’ zou mij bespaard blijven. Maar toch, de dagen voor de operatie waren verschrikkelijk: Hoe zou het eruit zien? Is de kanker al in een klier gaan zitten en is er toch kans op uitzaaiingen? Kan ik ooit nog een strak T-shirt dragen? Vind mijn man me nog mooi? Worden als: “verminking” en “Frankenstein” kwamen in nare dromen oppoppen.

Ook tijdens mijn wakkere uren was ik er flink mee bezig. Op een gegeven moment zat ik behoorlijk in de vlucht-modus. De gedachte om naar Schiphol te rijden, in het eerste beste vliegtuig te stappen en alle ellende achter me te laten werd steeds aantrekkelijker... Maar uiteindelijk lag ik in het ziekenhuis in de voorbereidingskamer. Gehuld in een blauwe operatiejurk, haast blind zonder bril, wachtend op een operatie die niet mijn bedoeling was… Ik voelde me nooit eerder zo kwetsbaar…en toen kwam mijn engel.

Terwijl het medisch team zich opmaakte voor de operatie en mij nog een keer gevraagd werd voor wat ik kwam: “Doet u mij maar de amputatie van de rechterborst met directe reconstructie, a.u.b.”, stond ze naast mijn bed. Een zuster met prachtige ogen en nog prachtigere wimpers. Ik zag haar zo goed, omdat ze dicht bij me kwam. Of ze doorhad dat ik haar anders niet goed zou kunnen zien of dat ze het bewust deed om even een onderonsje te creëren, weet ik niet. Maar terwijl ik van de voorbereidingskamer in de operatieruimte werd geschoven zei ze dicht bij mijn oor. “Ik ga tijdens de operatie op je letten. Als jij bewusteloos bent let ik erop dat het goed komt. Deze chirurg is een van mijn favorieten. Je bent in hele goede handen”. En dit was de geruststelling die ik op dat moment heel hard nodig had. Ik was zo blij met deze zuster die doorhad dat dit niet alleen een routine ingreep is, maar dat hier een vrouw ligt die een zware tijd achter de rug heeft, die koste wat kost beter wil worden, maar die ook vol zit met emoties omdat er een stuk vrouwelijkheid definitief verloren gaat. Na deze paar zinnen deed de anesthesist zijn werk en mijn engel zei nog even: “Probeer aan iets moois te denken, dan word je straks lekkerder wakker.” En dat lukte…want zij ging op mijn letten.  

Helaas heb ik haar niet kunnen zeggen wat haar woorden voor mij hebben betekend. Ik heb haar niet meer gezien of gesproken. Ik vertelde na de operatie nog aan de nachtzuster over mijn engel. Samen probeerden we erachter te komen wie het is. De nachtzuster gaf aan de meeste zusters te kennen, maar mijn beschrijvingen hielpen niet. Ze had geen idee wie het was…misschien toch een echte engel?