“Geen haar op mijn hoofd”, oftewel kort pittig kapsel

Het alom bekende teken van chemotherapie: haaruitval. 

Mijn man maakte altijd geintjes over vrouwen die op gegeven moment “voor het gemak” gaan voor een “kort pittig kapsel”. Hij heeft mij zelfs voor onze bruiloft als een soort huwelijkse voorwaarden laten beloven dat ik mijn lange, bruine lokken nooit zou afknippen...en nu zou mijn haar dus in zijn totaliteit uitvallen…Ik kon me niet voorstellen hoe mijn man naar mij zou kijken als ik geen haar en later kort haar zou hebben. Verschrikkelijk vond ik de gedachte, dat mijn geliefde me opeens lelijk zou vinden.

Ook mijn meisjes vonden het idee dat mijn haren uit zouden vallen vervelend, maar het was onvermijdelijk: Mijn persoonlijke chemomengsel zou niet alleen tegen de kanker strijden, maar tegen alle snel delende cellen, waaronder de haarcellen. Mijn haren zouden dus uitvallen, mits er geen maatregelen werden genomen. Het is mogelijk om met behulp van een ice-cap haaruitval - in ieder geval gedeeltelijk - te voorkomen. De behandeling met de ice-cap komt erop neer dat je een mutsje met een soort koelelement op je hoofd krijgt. Het geavanceerde ice pack zorgt ervoor dat je hoofdhuid voor, tijdens en na de chemobehandeling constant gekoeld blijft. De doorbloeding wordt verminderd en hiermee kan de chemo plaatselijk minder schade aanrichten. In mijn ziekenhuis werd me de behandeling aangeboden. Ik had dus een keuze: Haar of geen haar. 

Echter het hele concept hoofdhuidkoeling sprak mij van begin af niet aan…ik weet niet waarom…noem het een onderbuikgevoel. Ik vond het raar dat ik aan de ene kant chemo zou krijgen, omdat mijn tumorsoort snel groeit en uitzaait en ik aan de andere kant mijn hoofd lange tijd zou koelen, zodat daar de chemo haar werk niet kon doen. Wat als ik straks een hersentumor krijg? Het was een enorme tweestrijd, mijn onderbuikgevoel en de wens om zo veel mogelijk hetzelfde te blijven voor mijn lieverds. Ik ging het uiteindelijk een keer proberen en zat bij mijn eerste dagbehandeling bij oncologie met de on-charmante ice pack op mijn hoofd. Eerst waren mijn geliefde lokken nog natgespoten, om het effect te verbeteren… en het voelde inderdaad koud…ijskoud. 

Naast alle angsten die ik over de chemo had, had ik het dus ook nog erg koud. Ik vond dat te veel. Ik kon het niet opbrengen. Die week na de eerste chemo heb ik dan ook gesprekken gevoerd met man en kids en zij waren begripvol. Met mijn oudste dochter had ik afgesproken dat haar vriendinnen mij nooit zonder pruik of muts zouden zien en manlief had mij bij grote uitzondering, vanwegeovermacht,een vrijstelling gegeven van onze huwelijkse voorwaarden. Nu ik de steun uit mijn directe omgeving had moest ik me zelf nog voorbereiden op een kale kop. 

Ik las ergens op internet dat haaruitval minder confronterend is als het haar kort is. Het feit dat je zelf bepaalt dat je voor kort gaat geeft je het gevoel van controle in het verder totaal oncontroleerbaar traject.  Dat leek mij wel wat. Ik ging dus voor het eerst in mijn leven voor een kort pittig kapsel. Geknipt werd ik door een lieve vriendin bij haar thuis. Dat was heel fijn. Ik verloor die dag naast haren ook heel wat tranen en een portie zelfvertrouwen. Fijn, als je dan niet in een kapsalon tussen de tijdschriften en een aantal kakelende dames zit.

Een groot voordeel van mijn korte kapsel vind ik achteraf dat ik hierdoor al een blik in de toekomst kon werpen. Hoe zou mijn kapsel eruitzien als het terugkomt? Voor mij was dat nu geen totale verrassing meer en ik kreeg hierdoor weer een gevoel van controle op de haar-situatie. En verbazingwekkend vonden wij het na een tijdje er eigenlijk wel aardig uitzien.

In die periode ging ik ook voor het eerst naar de haarwerkspecialist om een pruik aan te laten meten. Ook hierbij had ik van begin af aan geen goed gevoel, maar toch heb ik - toen de tijd rijp was - een pruik gekocht. Het bleek mijn grootste miskoop van 2018. Ik heb de pruik precies een keer gedragen: van de haarwerkspecialist tot aan mijn huis. Thuis verving ik de pruik meteen voor het model beanie-muts en die heb ik niet meer afgezet. Op gegeven moment had ik een verzameling leuke, dunne, dikke, warme, zachte mutsjes en werd de stap de pruik op te zetten steeds groter. Ik had nog een poging gedaan met kerst, maar toen ik in mijn feestjurk en met golvende nep-lokken mijn kamer uitliep, keken mijn familieleden me veelzeggend aan en zeiden: Nou, …doe maar niet. Dit ben je niet.

Inmiddels loop ik gedeeltelijk weer zonder muts met een pittig kort kapsel in trendkleur silver…. En ik kan niet wachten tot de eerste lok zich weer krult. Deze week ga ik in voor het eerst weer naar de kapper voor bijknippen en verven. Oh, ja trouwens: Manlief kijkt nog steeds verliefd naar me.