Ik ben de kanker
Kanker heeft invloed op alles…je lijf, je energie, je gevoelens, je zelfbeeld, je (zelf-) vertrouwen. En niet alleen voor jezelf, ook voor je gezinsleden en je directe omgeving veranderen dingen. Ik ben nu weer in een fase beland, die ik van tevoren niet zag aankomen: Ik ben de kanker!
Dat klinkt heel raar, vooral omdat ik de meeste behandelingen achter de rug heb en de kanker (voor hopelijk altijd) uit mijn lijf is. Het is dus de tijd om weer te wennen aan een normaal bestaan. Met een langzaam stijgende energielevel lukt het steeds meer om weer gewone dingen te doen… En ik heb steeds meer momenten dat ik niet aan kanker denk, omdat ik net de kinderen op het schoolplein een kus heb gegeven of voor het eerst weer een keer met een groep vrienden aan het strand ben en het leven heel gewoon lijkt. Maar het probleem is: mijn omgeving associeert mij met de ziekte. En terwijl ik er even niet aan denk kijkt iemand bezorgd naar me en zegt iets als: “staat je goed dat korte haar”. “Er zit weer wat kleur en leven in je”. “Jij hebt echt een heftige tijd gehad”. Allemaal goed bedoeld, maar met deze opmerkingen dringt de kanker en de ellende van de afgelopen maanden, terug in mijn gedachten. Ik ben me op dat moment weer bewust van wat ik allemaal kwijt ben en wat ik allemaal (nog) niet kan…
Tijdens de behandeling is mijn sociale wereld heel klein geworden en naarmate de energie stijgt wordt ook mijn wereld weer groter. Ik ontmoet weer allemaal lieve mensen die de hele tijd met mij hebben meegeleefd. En terwijl ik een sociaal beestje ben - of in ieder geval was - kijk ik er op dit moment erg tegenop om vrienden, kennissen, collega’s buiten mijn inner circle weer te zien. De ontmoetingen kosten namelijk veel o zo waardevolle energie.
De interesse is oprecht, en mensen horen graag je verhaal: hoe het met je is, hoe je erachter kwam, hoe je de behandelingen hebt ervaren, of je er nog wijze lessen uit hebt getrokken. Je bent een ware ervaringsdeskundige. Lief, maar op gegeven moment wil je verder. Ik wil in ieder geval niet steeds dezelfde plaat draaien terwijl ik in bezorgde gezichten kijk. Dat helpt mij niet echt verder…
Ik ben nu op zoek naar manieren om mijn eigen energie te bewaken en tegelijkertijd geïnteresseerde mensen niet voor het hoofd te stoten. Een: “Ik wil er niet over praten.” klinkt in mijn oren namelijk erg onbeleefd.
Binnenkort ga ik weer wennen op het werk en ik heb voor mijn collega’s alvast een standaardantwoord bedacht op de vraag: “hoe is het met je?”: “Ik ben oké. Ik ben er nog niet, maar vandaag gaat het goed”. Nu maar hopen dat ik daarmee weg kom en we het dan over het weer, koffie en uiteraard werk kunnen hebben.
5 reacties
De weg terug is ook een soort van strijd, met jezelf en met je omgeving. Natuurlijk is het van iedereen goed bedoeld, maar zij worstelen waarschijnlijk met de vraag praten we er wel over of niet? Aan jou de "taak" om duidelijk te zijn hierover, aan te geven dat je hun bezorgdheid snapt, maar je nu wil genieten van het moment dat je je goed voelt en weer open staat voor andere gespreksonderwerpen. Moeilijk hoor! Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je toch steeds meer momenten krijgt dat je je niet meer alleen de kanker zult voelen, maar een moedige vrouw op de weg terug, want dat ben je!
Liefs Roos
Dank je wel voor je lieve woorden! Het is inderdaad mijn taak om duidelijk te zijn. Alleen vond ik grenzen aangeven altijd al lastig, maar gelukkig lukt het steeds beter.
Misschien kan jij of jouw leidinggevende een team meeting organiseren en dit met jou, vanuit jou met de rest bespreekbaar maken, zoals een kringgesprek op een school. Sterkte!
Bedankt voor de tip.
Je bent zeer zeker niet de kanker, maar het heeft je leven op de kop gezet. Ik zou proberen de adviezen van Nik en Roos op te volgen: maak het bespreekbaar, vertel als het kan één keer hoe het met je gaat en dat je er aan toe bent het over andere dingen te hebben, èn dat je aan de bel trekt als je er toch een keer wèl aandacht voor wilt. Ik begrijp overigens van veel mensen die terugkeerden naar het 'gewone' leven dat het snel genoeg ophoudt, die belangstellende vragen...
Sterkte er mee.