Pin-kassa

De diagnose kanker zet alles op z’n kop. Dingen waar je je eerst druk om maakte hebben opeens geen enkele betekenis meer en je merkt hoe weinig er eigenlijk echt toe doet. 

Ik voelde mij opeens ook schuldig over al mijn eerdere geklaag over bijvoorbeeld het weer of werk. Al dat gepieker om niks. Waarom had ik niet door hoe fijn mijn leven was? Het leven is veel mooier dan we denken. Ik merkte dat ik veel dankbaarder voor de kleine dingen werd. Fietsen door de regen leek opeens een cadeautje. Gewoon, omdat je kan fietsen. Het werd mij ook bewust dat er een tijd zou komen waarin dat wellicht even niet zou kunnen. 

En zo zat ik op een ochtend op de fiets in de regen…. en leefde echt in het nu. Geen gepieker over onbenullige dingen. Nee, ik rook de regen. Was dit wellicht de positieve kant van kanker? Het her-kaderen? Het bewust worden van echte prioriteiten? Ik denk het. En terwijl ik nieuwe inzichten over de zin van het leven kreeg werd ik onverwacht geconfronteerd met mijn vroegere manier van geklaag en gepieker. Ik stond na mijn fietstochtje met wat boodschappen bij de kassa van mijn supermarkt. Het was nog vroeg en lekker rustig. Terwijl ik mijn boodschappen op het band legde kwam een man achter me staan die meteen tegen de kassière begon te klagen. Hij was van plan om contant te betalen en vond het erg klantonvriendelijk dat er op dat moment alleen een pin-kassa open was. Hij maakte zich helemaal druk. Zijn gezicht werd rood en zijn hartslag ging duidelijk omhoog. Het meisje achter de kassa bleef rustig en legde hem vriendelijk uit dat zij nieuw was en alleen achter deze kassa mocht werken, maar dat hij met de bon die zij hem zou geven cash kon betalen bij de servicebalie… Alsnog vond hij het een aanfluiting en maakte hij zich steeds drukker. Op gegeven moment zocht hij oogcontact met mij. 

Hij hoopte - denk ik- op steun… een bevestigend woordje van een begripvolle medeklant. Maar hij had niet op mijn state of mind gerekend. Ik keek op dat moment al naar hem en speelde met de gedachte om iets te zeggen van: “Ik heb kanker! In vergelijking daarmee valt alles mee, zelfs een pin-kassa! Maakt u zich toch a.u.b niet zo druk. Er is toch eigenlijk niks aan de hand!”.

Ik deed het niet, maar er moet die ochtend iets in mijn blik hebben gezeten. Hij keek naar mij en schrok weliswaar. Hij werd meteen rustiger en ging zich verontschuldigen. De pin-kassa was wel onhandig, maar geen ramp …

Ik rekende af, groette vriendelijk en liep naar buiten om in de stromende regen naar huis te fietsen.  Op dat moment nam ik me voor om nooit meer over onbenulligheden te klagen.