09 en 11 februari

Het maken van de foto's vond ik alles behalve humoristisch 9 februari, ook omdat ik al veel pijn had links. Maar goed.... tanden maar op elkaar en gaan met die banaan. Daarna volgde de echo.
Eerst links en daar zitten cystes. Toen zei hij dat hij rechts wat had gezien dat hij wilde bekijken. Op het scherm kon hij iets zien en zei: 'Ik zie wat verontrustends en daar wil ik wel een biopt van'. Oke... prima... Ik lig hier nu toch al, dus gelijk maar aanpakken. 
De radioloog en de assistente waren heel aardig en hebben me goed geïnformeerd wat me te wachten stond. 
Ineens besef je dat wat hij heeft gezegd toch wel serieus is.... 
Mijn rechter borst werd ontsmet, verdoofd en nog even gecheckt of het wel echt verdoofd was. Bij het nemen van een hapje, maakt dat een geluid wat je kunt vergelijken met zo'n metalen klikker van vroeger. Dat geluid heeft hij vooraf laten horen wat ik wel prettig vond. 
Daarna heeft hij de naald ingebracht en toen hij zover was voor een hapje, vroeg ik of hij aan kon geven of het zover is. Dan ben ik voorbereid en schrik ik niet zo erg. Dat heeft hij gedaan en het biopt was goed. Daarna nog eentje en kon ik mij, na het schoonpoetsen, verder aankleden en naar de chirurg gaan. 

Aangekomen bij de chirurg had hij een mammaverpleegkundige meegenomen. De  lichaamstaal van de chirurg vond ik serieus te noemen. Hij vertelde dat de radioloog op de foto en echo iets verontrustends had gezien. Was ongeveer 1cm en lag erg diep. Ik had het zelf niet kunnen voelen. Dat gaf me een sprankje hoop. 
De biopten worden naar de patholoog gestuurd, wat ongeveer een week kan duren. En hij stond erop dat er ook een MRI moest komen. Daar zou ik voor opgeroepen worden. 
Ik heb ook nog naar links gevraagd, want daar kwam ik in eerste instantie voor! Daar heb ik cystes zitten (en daar doen ze niets aan). 
Daarna heeft een andere verpleegkundige de MRI voor mij geregeld en ik zou daarover gebeld worden. 
Van de verpleegkundige kreeg ik een informatiefolder mee van B-bewust en een overzichtje met de namen en telefoonnummers van haar collega's. Mocht ik vragen hebben dan kon ik ze bereiken. 

Nou. Dus... iets verontrustends... maar hoe verontrustend is dat... 1cm....zelf niet te voelen....op tijd bij...positief blijven. Een paar gedachten die door mijn hoofd spookten bij het verlaten van het ziekenhuis. Ik was alleen gegaan. 
Dus buiten maar mijn man gebeld. Aangegeven hoe het ging, wat ze hadden gevonden en het werd behoorlijk stil aan de andere kant van de lijn. 
Het besef dat je 'iets' in je borst hebt zitten wat ze per ongeluk hebben gezien!! Op tijd bij gelukkig, had het zelf niet kunnen voelen. 
Tijdens de rit naar huis veel gedachten gehad.... De dagen erna was ik vrij dus kon ik eea laten bezinken. 
Uiteraard het nieuws aan mijn familie verteld dat ik 'iets verontrustend heb in mijn borst'. Veel vragen gekregen maar ik kon ze niet allemaal beantwoorden. Ik had zelf immers ook geen antwoorden. 

Vele gesprekken gevoerd met mijn man en hij heeft aangegeven dat hij er voor me is. Brengt me naar het ziekenhuis en 'Dit doen we samen pop!'. Het is voor hem ook bést heftig. Een partner met 'iets' in haar borst en als man sta je machteloos te kijken... Lieve schat van me!! 

De MRI was op 11 februari en mijn man is mee geweest. Daar kon ik niets anders doen dan op de buik liggen, stil liggen en de geluiden die het apparaat maakt had ik zoiets dat klinkt als een gehoor test met koptelefoon op... Echt wat een herrie maar ja... accepteren en stilliggen. 
Wat ik wel apart vond was, dat ik tijdens zo'n geluidsessie mijn achterste ook voelde bewegen op het ritme... Daarna hetzelfde bij mijn bovenbeen waar ik op lag. Vond het wel grappig moet ik zeggen, maar heb het niet doorgegeven. Zal er wel bij horen dacht ik. 
Na de MRI kon ik naar huis. Omdat ik dacht dat ik nuchter moest zijn (had ik iets over gelezen) hebben we wat uit het restaurant gehaald. Had mega honger. 
Daarna naar mijn schoonouders gereden voor een kopje koffie. Zij leven erg mee en waren nieuwsgierig. 

Tja... en dan begint het... Het wachten op HET, de uitslag. Enerzijds had ik behoefte aan antwoorden, anderzijds kon ik wel janken. Dat ook wel gedaan, ondanks dat ik de uitslag nog niet had.