Hell week

Na de MRI (was op een vrijdag) heb ik het weekend rustig aan gedaan en heb ik niet achter internet gezeten. Op de achtergrond was het wel aanwezig natuurlijk. En samen met mijn lieve man hier ook veel gesprekken over gevoerd. 

Goed, en dan begint het.... het wachten. Op internet heb ik toch geprobeerd om te zoeken op borstkanker. Ik had immers een folder van de verpleegkundige mee gekregen, de lichaamstaal van de chirurg sprak boekdelen, dus toch maar in het 'diepe' springen en maar zoeken. 
Jeumig wat is er veel over te vinden! Wat fijn en wat weten de geleerden al veel zeg!! 

Er zijn vele soorten borstkanker en ik had een klein vermoeden dat het in een melkklier moest zitten. De beschrijving daarvan paste zó goed bij wat er tegen me gezegd was. Maar ja.... dat is 1. Dan zijn er nog de variaties.... en daar zat ik dan achter mijn scherm... te lezen.....en lezen... en onderzoeken....filmpjes bekeken over 'hoe gaan de onderzoeken'. Ik vond het heel interessant.

Terzijde: Nu moet ik er wel bij zeggen dat ik het menselijk lichaam erg interessant vind en ook graag naar ziekenhuis series mag kijken. Zoals "Top  dokters", 24u in de ER, Ambulance etc. Waarom? Omdat je dan én de patiënt én de arts aan het woord ziet. 
Dat krijg je nooit te zien als je als patiënt in het ziekenhuis bent. Plus je ziet ook de emoties van de artsen. 

Door het onderzoeken op internet vond ik een heel klein beetje rust, maar ook helemaal niet. Als ik verhalen van anderen wilde lezen kon dat op een openbare site, maar waar begin je? Ik had behoefte om iets te lezen of iemand hetzelfde had als ik, dat die ook lang moest wachten en hoe dat ging, hebben zij ook dezelfde frustraties... Daar kreeg ik op mijn manier geen antwoord op. Misschien heb ik niet goed gelezen, of goed gezocht in de blogs. Ergens kon dat ook niet want ik had nog geen uitslag... nog geen verlossend woord wat ik heb. 

Het wachten vond ik niet fijn! Ook op het werk kon ik mijn aandacht er amper bij houden. Wel een fijne afwisseling hoor... even de gedachten anders. Maar als ik mij moest focussen of een probleem moest onderzoeken dan ging dat niet. Weer in mijn hoofd, weer denken aan...Het lange, lange, lange wachten en de onzekerheid. Wat een hell week!!!! De zwaarste week van mijn leven!

Op 18 februari gaan mijn man en ik richting ziekenhuis. De sfeer is gespannen, ook voor hem. Wat gebeurd er met mijn vrouw? Wat heeft ze, hoe komt het zijn wat van zijn gedachtes. En ik.... ik zit als een stil vogeltje in de auto en laat het maar over mij heen komen. 
In het ziekenhuis nemen we plaats bij de afdeling chirurgie. We hebben om 10:05u de afspraak. Om 10:40u worden we eindelijk opgehaald (denk dat er een afspraak is uitgelopen... een ieder wil toch zijn verhaal kwijt kunnen en dat daar ook tijd voor is). 
De chirurg en verpleegkundige zitten tegenover ons en het antwoord is: Lobulair carcinoom graad 2, 1.3 cm, hormoon gevoelig, Her2 negatief. (vertaling: een kwaadaardige tumor in de melkklier van 1.3cm, hormoon gevoelig).
Nou...dus toch....verdorie.... "En nu?" vraag ik.... 
De chirurg vertelt dat het een tumor is die niet is te voelen, omdat het in de melkklier zit. Er wordt een marker ingebracht om de tumor aan te geven. Tevens krijg ik contrastvloeistof om de lymfeklieren in beeld te brengen. STEL dat er een uitzaaiing is, dan wordt dat in de eerste de beste klier aangegeven, de poortwachtklier. Tijdens de operatie krijg ik blauwe vloeistof om de lymfeklieren nog een keer in beeld te brengen en er zeker van te zijn dat de poortwachtklier (zo heet die klier die het eerste aan de beurt is)  aan gekleurd wordt. Een dubbel check dus. 
Dan gaat de tumor en de poortwachtklier naar de patholoog voor onderzoek: zijn er uitzaaiingen, zijn de snijranden schoon, wat wordt de behandeling? 
Nadat de chirurg onze vragen heeft beantwoord, heeft hij gelijk de afspraak voor de operatie gepland! Wat een topper!. De verpleegkundige bleef nog even bij ons. Zij kon aan mij zien dat ik hier al rekening mee had gehouden. En dat klopt... alles wat ik had onderzocht, wat ik had gevonden viel op zijn plek. En toch was ik flabbergasted.....
De verpleegkundige heeft een papiertje gepakt waar al een vrouwenlichaam op is getekend met een indruk van de binnen kant. Daarom heeft ze e.e.a. getekend en erop gezet wat me te wachten staat: gesprek bij anesthesist, er wordt een afspraak gemaakt bij het RIF (ik wordt gebeld), jodium marker inbrengen, operatie. Data is ook bekend en de naam van de chirurg die de operatie gaat doen. Vooralsnog is de datum 10 (marker inbrengen) en 11 (operatie) maart. Is onder voorbehoud van bezetting natuurlijk. 

Kortom: pas bij de operatie weten ze meer. Eigenlijk weten ze nu nog niets. Ja, ze weten wat het is... maar een behandeling vooraf kan dus niet. Ze zien het niet en weten dan ook niet of het kleiner is enz. enz. 
Alles is dus na de operatie. 

Na zo'n hell week komt dan rustig aan het besef wat ik heb....Het nieuws kwam op hetzelfde moment als dat ze melding maken van storm Dudley en Eunice..... 
Eerst dit heftige nieuws en dan 's avonds storm Dudley. Ach.... en of dat nog niet genoeg is, dan hup storm Eunice er maar achteraan.... en als klapper op de vuurpijl: storm Franklin! 
Dat deed genoeg met me...werd me ook te veel.... en heb dan ook rijkelijk mijn tranen gelaten! En ook tijdens het schrijven rollen ze over mijn wangen. Dat geeft ook niet. Het mag, het kan en hoort erbij. 

Dus nu "Kop der foar" (kop er voor, doorzetten). Ik heb genoeg al gelezen over mijn kanker, en ga maar van het ergste uit: chemotherapie, hormoontherapie en bestraling. Het volledige pakket. Dan kan het alleen maar meevallen....dat er een therapie uitvalt. Alles staat en valt met wat er uit de operatie komt, en dat maakt alles toch weer onzeker....