De eerste van 15 zit er op!

Vandaag om 13u mijn eerste bestraling ontvangen!
Vanuit de wachtkamer werd ik opgehaald door een lieve zuster (ze zijn wel ontzettend aardig in het RIF moet ik zeggen!) en er werd me verzocht om de bovenkleding uit te doen en dan mocht ik verder. In een grote ruimte stond HET.... het apparaat (de tekening van Bernie geeft het precies aan)...De zuster deed haar verhaal over wat ik kon verwachten, hoe lang het duurt en wat er gaat gebeuren. Mijn man was mee en vond het bere interessant.
Ik mocht plaats nemen op een harde tafel en een andere zuster was met me aan het heen en weer schuiven om me zo goed mogelijk in de lijnen te leggen (toch handig die tattoo puntjes). Zij gingen weg en ik hoorde een belletje; dat was het teken dat de rit van 5 minuten gaat beginnen.
Boven mij zag ik een spiegel en kon mijn eigen bovenlichaam goed zien. Boven het apparaat zelf helaas geen sterrenhemel maar een strand met zo'n strand paal op de voorgrond en op de achtergrond de duinenpartij. Dus ik waande me op het strand zonder wind (geen zand in mijn ogen want ik moet stil liggen), en het apparaat was zogenaamd de zon (moet toch iets om me bezig te houden😅). Het apparaat gaat om mij heen en af en toe hoor ik wat gezoem en ik zie mijn bovenlichaam weer voorbij komen. Ik lig heerlijk zo te genieten van de geluiden en van mijn strand. Als ik mijn bovenlichaam weer zie komt er een zuster de kamer in en meldt dat alles klaar is. oh...nu al?? Zijn de 5 minuten nu al voorbij??
Morgen gaat het precies zo; ik kan de afspraken kaart bij de receptie ophalen en a.s. vrijdag de afspraken voor volgende week (benieuwd of ze paasmaandag ook open zijn).

Ik had absoluut geen idee wat ik moest verwachten, vind zoiets wel interessant. Dat ze tegenwoordig al zoveel kunnen met een apparaat waar je niets van voelt en wat om je heen draait. De techniek er achter zal een ander verhaal zijn. Ik voel niets nog...nada njente. In de wandelgang vroeg mijn man of ik ook last had, of ik ook wat voelde.... op beide kan ik nee zeggen. Ik heb geen last en voel niets. Geen idee wanneer ik wat ga voelen of merken. Vast niet bij de eerste keer.

Vorige week ben ik begonnen met mijn hormoonpillen, maar afgelopen zondag had ik een soort van bloeding. Met soort van bedoel ik dat het ook weer is gestopt... "joehoe... ik kom even hoi zeggen en ga ook weer weg; toedels".
Dat had ik al 9 jaar niet gehad en nu opeens wel. Sinds de hormoonpillen is mijn lichaam behoorlijk ik de war. Niet alleen geestelijk maar ook lichamelijk.
Ik lees altijd de bijsluiter van pillen om voorbereid te zijn op wat ik misschien eventueel zou kunnen voelen/merken. De arts had me ook al voorbereid en gaf al aan dat als er iets van een bloeding zou kunnen zijn, dat zij dat gelijk wilde weten. Prima dus ik gister gebeld om het uit te leggen. De assistent belde me vanmorgen op: ze had contact gehad met de arts en vroeg of ik ook bloed kon komen prikken. Aangezien ik eerst naar Leeuwarden moet en dan te bloedprikken naar Drachten is dat geen probleem.
Dus na het bestralen even bloedprikken.
Ik kom me melden bij de balie in Drachten en mag daarna naar de prikzuster. Ik ga zitten, doe mijn arm goed, er komt een 'strop' om mijn arm, bal mijn vuist en huppateee de naald zit er ook al in😮. Dat heb ik nog nooit meegemaakt. Ik heb dat liever hoor dan dat gepruts en getik om een ader te vinden. Na 2 buisjes te hebben gevuld krijg ik een propje watten (door stevig aan te drukken krijg je geen bloeduitstorting😉), pleister erop en ik kan weer gaan. De arts belt me voor de uitslag en tot zo lang blijf ik braaf de hormoonpillen slikken.

Mijn lichaam is in de war.
De overgang komt met hevige opvliegers, laagvliegers (steenkoud heb ik het dan), stemmingswisselingen, hoofdpijn, nachtelijk zweten etc... deze zijn echt heftig maar goed dat is prima... ben voorbereid.
Geestelijk voel ik me niet echt happy... zit in een 2 strijd: enerzijds opstandig anderzijds de acceptatie dat dit is wat het is en ik vandaar uit verder moet. De ene keer heeft de opstandige de overhand en een andere keer de rustige.
En daar worstel ik steeds mee en ondertussen probeer ik iets van een dagelijks ritme te krijgen.
Wat absoluut NIET helpt is dat wat anderen tegen me zeggen over hoe ik met moet voelen. Bijv. mijn tumor is eruit en dan heb je geen kanker meer. Nee.. maar moet het nog wel verwerken. Zo makkelijk gaat dat niet... ik had het wel en daar zat ik nu niet echt om te springen. Had het liever niet gehad! En dan de opvliegers er nog bij dan kan ik in mijn gedachten eea wel wat aan doen! Zolang het maar in gedachten is... dat is het opstandige; boos om wat ik heb, het accepteren, het niet zwaar mogen tillen nog... het afhankelijk zijn wat ik in mijn hele leven niet ben geweest (behalve als baby dan). Het helpt om het hier te typen en dan kan ik het ook wel relativeren maar niet op zo'n moment.

Ik ga zo even lopen; even de wind door mijn hoofd. Morgen de 2e bestraling