Het is herfst en ik ga op reis....

Dinsdag 20 september
Het is herfst... en dat vind ik zo gezellig!!! Pompoenen, lichtjes, kaarsjes weer aan, wordt eerder donker, houtkachel aan en dan hebben we nog Helloween. Met bezems🧹, zwarte katten🐈‍⬛🦇... heerlijk. Herfst en lente zijn mijn favoriete seizoenen. 

De heksenbezem hangt al in de schuur met lichtjes erin, zwarte katten lopen hier rond om de boerderij en de vallende blaadjes verzamelen zich al op de grond.
Alleen de pompoenen ontbreken. Ik was vol goede moed en op tijd begonnen met zaadjes in zo'n bakje te doen. Dan in de vensterbank en als er een plantje kwam dan in de tuin. Nou... nadat ik het in de tuin had gezet ging het mis. De volgende dag kwam ik terug om te zien hoe het met het plantje ging zaten er al gaten in en volgens mij was er een kat die daar ook iets heeft gedaan. De dag daarna was er niets meer van te zien... kan ook zijn dat de hertjes het plantje hebben opgegeten... zooooo jammer.... dus heb ik geen pompoenen. Dan maar kopen bij de dieren-/tuinwinkel 🎃. 

En dan ga ik weer op reis. Een reis van herstellen van operatie en ik moet dingen loslaten. Maar dat gaat goed komen! Morgen gaat het gebeuren; moet me om 10u melden in het ziekenhuis. 
Vandaag, 20 september, werken en dan na de lunch nog wat om rommelen in het huis. Moet de kriebels even kwijt raken. Heb er alle vertrouwen in dat het goed komt. 
De onzekere factor is alleen: ik heb geen benul hoe lang ik moet blijven.... 1 nachtje, langer? Ik ervaar het wel; heb genoeg mee in de tas en anders kan manlief het wel meenemen. 
Manlief heeft nog nooit alleen een nacht doorgebracht sinds we hier wonen, bedenk ik me nu. Komt goed hoor, daar zit ik niet over in. Heerlijke schat is het; hij heeft liever dat ik naast hem lig (ik ook!) maar soms lukt dat niet. 

Woensdag 21 september: dag van de operatie
Tja... en dan is het woensdag. Operatie dag. 
Vanmorgen vroeg op omdat ik nog koffie mag hebben maar mag niets eten!. Dus tot 8u mag dat en daarna niets meer...Ben nog nooit een goede ontbijt eter geweest. En door de spanning lukt dat al helemaal niet. Maar koffie moet ik wel hebben; het eerste bakje smaakt zo lekker 😀.
Mijn hormoonpil nog gehad en dan in de auto vertrokken naar het ziekenhuis. We melden ons bij de receptie en ik moet eerst nog bloedprikken. oh...da's nieuw! De route gevonden, aardige zuster die me prikt en het blijkt dat het voor de bloedgroep is. Stel dat ik veel bloed verlies, dan is het handig om te weten welk bloed ik mag hebben; welke geschikt is. (Ben nu eenmaal nieuwsgierig aangelegd, zeker als het om mijn lichaam gaat). 
Daarna naar de afdeling waar ik kom te liggen en ik mag even plaats nemen. De zuster doet het opname gesprek, vertelt dat ik een nacht moet blijven, telefoonnummer van manlief wordt achtergelaten en we gaan naar de kamer waar ik kom te liggen. Een kamer met 4 bedden; op 1 om de hoek ligt een mevrouw die de kaken maar niet rust kan geven... pfffff..... aan 1 stuk door praten door de telefoon. 
Ik mag zo'n heerlijke blauwe sexy shirt aan met drukknoopjes. Alles uit behalve mijn sokken 😂! Oh ja, en zo'n sexy onderbroek van het ziekenhuis.... ach...met humor kom je een eind, dus voor mijn man voer ik, achter de gordijnen, een show op en we moeten samen hard lachen. Moet goed uitplassen voor ik geopereerd wordt en dan heb je van die psychologische plasjes... om gek van te worden. 
Om 12:30u wordt ik met bed en al naar de operatie afdeling gebracht, en manlief en ik geven elkaar een kus en ik zwaai nog even naar hem. Wetend dat hij nu een traantje in zijn ogen krijgt... pop.... is voor hem ook best wel heftig! Daar gaat zijn vrouw met bed en al en hij moet dan alleen weer naar huis. Wetend dat er goed op mij gepast wordt, maar toch.... 

Aardige zuster tref ik; iedereen moet mijn naam en geboorte datum weten dus die geef ik maar weer. Krijg een infuus, wordt aan de toeters en bellen gehangen en we kletsten over van alles en nog wat. Leuke dame! Om 13:00u denk ik wordt ik opgehaald door de narcose meneer en samen gaan we (ik op het bed) naar de operatiezaal. Er blijkt nog iets niet in orde te zijn omdat hij zijn telefoon pakt en dingen aangeeft. Een zuster komt en heeft een roze foam dinges gebracht (geen idee waar die voor is!) en als die gereed is mag ik daarop plaats nemen. Ondertussen loopt de kamer vol met mensen: mijn arts, de assistenten, nog iemand die de narcose doet. Ik vertel wat ik hier kom doen en ga dan van het warme bed, naar het roze foam dinges. Bij mijn benen worden nog steunen gedraaid (daar rusten mijn benen straks op), mijn armen mag ik spreiden en ik vraag aan de narcose meneer "Mag ik wat vragen? Waarom is het in de operatie zaal altijd zo koud?" Antwoord heb ik niet gekregen volgens mij want ik was weg.... niets meegekregen en werd wakker op de uitslaapkamer. (en die vraag hield me bezig... het is daar écht koud in de operatiezaal.... ik heb maar bedacht dat het te maken heeft met de bacteriën/luchtstroom /ventilatie  maar  het antwoord heb ik nog steeds niet gekregen van die meneer; of hij heeft het gezegd toen ik in slaap viel.) 

Volgens mij zag ik iets van een klok waar het volgens mij zo'n 15:00u was. Ik moest van heeeeeel ver komen. Kan me nog herinneren dat ik een raketijsje in mijn hand had maar wat ik daar nu mee moest... geen idee.....IJsje werd weggehaald en ik kon even rustig bijkomen. Zohee.... wat was er ook alweer.... oh ja.... ik was dronken... nee dat was het niet.... maar ik voel me zo dronken... oh ja... operatie. Eerst maar bij mijn buik voelen of ik daar ook meer pleisters voelde. Nee... geen rits gekregen dus geen buikoperatie (gelukkig!!!). Wel een catheter... prima! Maar jeumig: wat een pijn! Met het doen van buikspieroefeningen snap ik dat, maar ik heb geen sixpack gekregen maar wat een spierpijn... 
Ik kom rustig bij en heb pijn en vraag om pijnstilling. Na een poosje wordt ik misselijk en krijg daar ook iets voor en mag wat water. zohee... en dan ben ik ineens wakker en vraag om nog een beetje pijnstilling.
De metingen gaan gewoon rustig door, en de dokter komt ook nog even langs. Hij geeft aan dat de operatie goed is gegaan en daarna mag ik terug naar de zaal. Volgens mij heb ik een uur nodig gehad om bij te komen van de narcose. 

Een verpleger komt me ophalen en overlegd met zijn collega en krijgt goedkeuring om me naar de zaal te brengen. Na terugkomst ben ik weer misselijk en ik krijg daar wat voor. Ik krijg eten en zo komt manlief binnen😀. Manlief vertelt dat hij in spanning zat thuis. Blijkbaar heeft de dokter hem niet gebeld dat de operatie geslaagd was en ik op zaal lag. Hij was helemaal in de stress, heeft van alles in zijn hoofd gehaald en had contact met mijn moeder; die wilde ook weten hoe/wat en zou dan onze kant op komen. Uiteindelijk heeft manlief de zuster maar gebeld en die vertelde dat ik op zaal lag. Arme schat! 
Ik krijg mijn mobiel, we kletsen wat (ik met mijn duffe kop nog) maar wel fijn dat hij er is ❤️. De verpleger komt langs en manlief geeft aan dat hij niet gebeld is. De verpleger verontschuldigd zich maar weet niet waar het fout is gegaan.... Vond het zo sneu voor manlief... arme schat! 
Ondertussen eet manlief mijn brood (ik heb te veel besteld!) en nemen we afscheid. Mijn moeder is inmiddels ook bij ons aangekomen en dan kunnen ze samen nog eten. 
Ik krijg nog thee en daarna wordt alles voor de nacht voorbereid. En een overbuurvrouw wordt naar de zaal gebracht. 

Tja... en daar lig je dan.... veel pijn in mijn buik, zo'n katheterslang waar ik last van heb dus ik heb me voorgenomen om maar op mijn rug te liggen. Ben geen rugslaper maar dat is de beste houding voor nu zodat ik geen pijn heb. Ik val steeds wat weg/dromenland/twilightzone en het infuus van de overbuuf gaat af. Nachtzuster komt, is weer stil en dat alarm gaat nog vaker af. Ach ja.... ik val wat in slaap, ben wakker.... Er is op mijn hart gedrukt dat ik bij mij beneden GEEN DRUK mag uitoefenen. Maar ja, je buikspieren heb je nu overal-en-nergens voor nodig dus ook in bed.... Inmiddels ben ik al aardig bedreven om mijzelf met handen en benen een goede houding aan te meten waarbij ik zo min mogelijk druk uitoefen op de buik. Eén keer gaat het mis maar ja...kon er niets aan doen maar viel gelukkig mee. Nog een flinke opvlieger gehad pffff.... gaf me gelijk een kleur op de wangen 😅
Om 06:50u de eerste metingen en daarna kon ik toch niet meer slapen. Constant dat alarm van overbuuf (kon ze niets aan doen), nachtzuster met zaklamp te schijnen en daarna het ontbijt. Rustig gegeten en smaakte goed. Heerlijk bakje koffie gehad. Tja... koffie is zoooooo fijn..... 
De zuster heeft wat metingen gedaan en de catheter mag er eindelijk uit! Toen kon ik eindelijk uit bed en wat omlopen. Heerlijk.... Voor ik naar huis mocht moest ik eerst 2x plassen en bij de 2ex moest ik dat aangeven en dan kon ze met een echo zien of het goed was in de blaas. Als dat niet goed was moest ik blijven nog. Maar gelukkig ging dat goed!!! Er bleef niets achter. De arts is nog geweest en de wondjes en beneden zag er allemaal goed uit. Ik mag naar huis! 😀🌞. Ik heb van de zuster washandjes gekregen zodat ik me wat kan opfrissen; man wat zie ik er uit....mooi roze is niet lelijk maar zuinig met jodium zijn ze niet geweest 😂. Tevens kan ik mijn buik eens goed bekijken: opgeblazen (van het gas) en de wondjes: 1 in mijn navel, 1 bij mijn schaambeen en aan weerskanten van mijn buik 1: totaal 4 wondjes met pleisters waar ik mega last van heb. Is ook blauw.
Ik app mijn man, fris me op, kleding aan (heerlijke ruime broek!) en manlief komt met rolstoel bij me. Ik meld me af bij de zusterpost en we gaan samen naar de lift. Rolstoel inleveren en samen wandelen we heeeeeel rustig naar de auto. De zuster heeft aangegeven dat ik mijn buikspieren wel mag gebruiken, maar ik mag geen druk zetten. Omlopen is goed en ben blij dat ik samen met manlief naar de auto loop. De riem hou ik vast want die moet maar niet om mijn buik; dat voelt niet prettig! 
Thuis aangekomen wacht mijn moeder me al op en het herstel kan beginnen!!! 

Donderdag en verder....
Yep... het herstel kan beginnen. Het omscharrelen en rusten wissel ik af. Heb geen medicatie gekregen vanuit het ziekenhuis maar paracetamol en ibuprofen is prima. 
Ik mag niets, kan niets en dat vind ik zoooooooooooooo niet humoristisch..... heb geen zin in nog een operatie dus ik luister wel maar leuk is anders! 
Geestelijk gaat het goed, lichamelijk gaat het redelijk. Alles is nog vers, beurs en gevoelig. Douchen is een sport op zich en dat is vermoeiend. Maar ook dat heeft tijd nodig. Elke dag gaat het een beetje beter.
En juist nu WIL ik van alles... mee helpen, dingen veranderen maar ja.... ik mag niets... 
We hebben vrijdag een nieuwe bank gekregen, met een lounge gedeelte. Vond manlief fijn want dan kon ik mijn benen languit hebben als ik tv kijk. Wat een lieverd!!! Dus daar ben ik op te vinden! En dan moet ik weer omlopen... in beweging. 
Het gas was ze hebben gebruikt heb ik ook nog last van... soms ook van mijn schouders maar dat heeft met elkaar te maken. Alles heeft tijd en rust nodig. pfffff 

ik geef het een plekje... ik doe het kalm aan en vandaag (maandag) regent en waait het hier. Heerlijk herfst weer! 
En pas sinds vandaag de tijd gevonden om mijn blog te schrijven. 

Liefs van mij 🧹🎃🦇🐈‍⬛🌞