....het vervolg

Gister, 10 maart, werden mijn man en ik uit de wachtkamer gehaald want ik krijg het jodium zaadje. Hele aardige zuster haalde me op en nadat de bovenkleding uit was mocht ik op een bed gaan liggen. Ze stelde me gerust, wat grapjes gemaakt en toen kwam de radioloog. Dezelfde als die mijn tumor op de foto en de echo had gezien. 

Terzijde: mijn man vind het prikken/bloed etc niet zo heel fijn om te zien. Niet bij zijn eigen  kinderen en zeker niet bij zijn vrouw! Dus ik vroeg haar of mijn man ook aan mijn linker kant kon liggen. Aangezien alles aan de rechter kant plaats vind leek me dat niet echt een fijn uitzicht voor mijn schat! Dat mocht dus hij is naast het mamma-apparaat gaan zitten.

Mijn man heeft hem nog bedankt en hij was heel verbaasd merkte ik; heeft hij niet vaak meegemaakt gok ik zo. Maar het is wel waar: dankzij hem is mijn tumor ontdekt. 
Nou... daar lig je dan op zo'n bed... lekker kussentje.... handdoek over je borsten. Wel warm.... hij stelde me gerust, vertelde wat hij ging doen, heb mijn gegevens vertelt (protocol... zekerheid en dat ze de juiste dingen voor de juiste persoon hebben liggen) en de handdoek ging af.. nou... rechts was ontbloot, links nog lekker warm. 
Eerst maar es kijken met de echo. Ik vertelde dat ik afgelopen zaterdag wat had gevoeld en vroeg of hij wilde kijken. Geen probleem! 
Maar eerst de tumor opzoeken. Een gedachte die ik had was, stel dat ie niet te vinden is? Zou ie er nog wel zijn? zo stom natuurlijk... tuurlijk is die daar... pffff wat dacht ik wel niet... en ja hoor... floep: daar was hij op het scherm. (tumor... is dat mannelijk een hij, of vrouwelijk een zij? geen idee...had hem liever niet...hij bekt wel lekker) 
Het was maar goed dat mijn man aan de linker kant zat, want zo kon hij meekijken op het scherm hahahaha. Stiekem vond manlief het bere interessant. 
Nog met de echo aan de boven kant van mijn borst gekeken, en daar zaten cystes. Ben ik weer gerustgesteld. 

Weer uitleg gekregen: de plek is gevonden en dan gaan we nu beginnen. 'slik'. Eerst verdoven, dan een sneetje maken en dan met een naald (ik gok dat de naald hol is... het zaadje zal daar in zitten en wordt er dan uitgeschoven) naar de plek inclusief echo en dan plaatsen. Weer mijn gegevens...wie bent u, geboorte datum, waar gaat het om, wat doen we hier... prima klaar en gaan met die banaan! 
Mijn borst werd eerst ontsmet met alcohol, daarna kreeg ik een roze kleurtje. Dat wordt morgen bij de operatie ook zo... maar dan wordt het helemaal roze! Prikje van de verdoving voelde ik en volgens mij werd er genoeg ingejapst (ingespoten). Daarna het sneetje en ik voelde dat een bloeddruppen naar beneden gleed... De verpleegster heeft het opgeveegd en ik heb maar naar het plafond gekeken. 

Ik ben iemand die wel alles wil zien wat er met mij gebeurd. Alleen ik kon niet veel zien... van het scherm niet, van het verdovingsprikje niet van niets niet... dus heb ik maar naar het plafond gekeken... en heb het maar over me heen laten komen. Kan toch nergens heen hahaahha 

De verpleegster is heel aardig en vraagt me steeds of het te doen is. Zekers... merk er niets van. Tot ze het sneetje gaan zetten en die voelde ik een beetje... ik schrok, verontschuldigde me nog maar het was al klaar. Denk dat de verdoving nog niet zover was. Ik kan wat hebben en heb een hoge pijngrens. 
Manlief vind alles maar heel interessant! Dit vind de radioloog wel leuk en legt met behulp van het scherm uit wat men ziet. (Ik zie toch niets dus ik luister). 
De naald wordt ingebracht met het jodium zaadje (ik voel er niets van) en met het echo apparaat gaan ze naar de tumor. De zuster hangt over me heen om ervoor te zorgen dat het zaadje naar binnen geschoven wordt. De radioloog kwam een hand te kort: Met de ene de echo vast, met de andere de naald in brengen en dan de zuster het daadwerkelijk inbrengen. Een intiem moment zo gedrieën... hahahaha. Ach een beetje lol op zijn tijd moet kunnen. 
Het is klaar, er is wat bloed wat weggepoetst wordt en ik krijg een mooie vierkante witte pleister. 

Dan nog even de mammafoto maken... jeuh....NOT! Gelukkig wordt mijn borst niet helemaal geplet, en het is verdoofd, maar is om er zeker van te zijn dat de chirurg morgen weet waar hij moet zijn. 
Tevens heeft ze geregeld dat ik straks niet  lang hoef te wachten op de contrastvloeistof. Mijn afspraak heeft ze dus naar voren gehaald. Topper! 

Alles is klaar, we groeten elkaar (tot straks, want deze radioloog doet de contrastvloeistof straks ook) en de zuster wenst me nog veel sterkte, zo lief! 
Ik mag alles weer aan doen. Bij mijn bh zei mijn man 'waarom doe je die aan? die moet straks toch weer uit". hmmm goed idee schat! Dus zonder bh naar de volgende date. 

Volgens mij heb ik 5 minuten gewacht en toen werd ik geroepen. Gevraagd of mijn man mee mocht en dat was geen probleem. Weer ontkleden, weer vragen beantwoorden en ik mocht van de meneer plaats nemen. 
Ze zijn wel heel aardig en meegaand in het ziekenhuis! Vind dat wel een fijn. Nu zien ze ook heel veel maar toch. 
Dezelfde radioloog komt binnen. "hallo, lang niet gezien" hahahha 
Aangezien de verdoving er nog inzit en zijn werk goed doet, voel ik niets van het prikje. En voor ik er erg in heb zegt hij "klaar hoor, u mag zich weer aankleden. En dan komt u vanmiddag hier weer en kunt u in deze wachtkamer wachten."

Nou.... zonder bh maar richting huis. Thuis even lekker tv gekeken. Manlief is in de garage aan de slag gegaan. En om 14:45 weer richting ziekenhuis. 
We waren mega vroeg. Kon ik even nadenken over mij... wow... het besef, het nadenken over de operatie en gedachtes van van-alles-en-nog-wat. Ben heel rustig gebleven en heb het geaccepteerd. 
Ook heb ik nog aan mijn vader gedacht; zijn proces van zijn hersentumor. Dat ik mee was naar het ziekenhuis, het nieuws, zijn proces, ons proces van mijn zusje en mij, en het overlijden in 2009. 
Iedereen die ik in mijn leven heb moeten missen aan of kanker of aan andere overlijdens oorzaken komen even naar boven. En het is goed. 

Nog in mijn gedachten verzonken wordt ik omgeroepen en gaan we samen naar binnen. Weer de bovenkleding uit, en weer vragen beantwoorden. Ik mag plaats nemen op een bedje en in het plafond hebben ze een foto van een eikenboom met blauwe lucht. Heb ik tenminste iets te doen. 
Het bed beweegt en het apparaat doet iets. Op de achtergrond hoor ik piepjes. Ik denk dat het apparaat dat doet om het contrast te zien of zo en voor mijn lymfeklieren. Voor mij klinkt het als een gehoortest. Niets mis mee hoor! ik hoor alle piepjes nog goed (maar daar kwam ik niet voor). Daarna komt een verpleger met een zwart rooster dinges en plaatst dat voor een scherm. 
Hij vertelt dat dat scherm radioactief is en dat dan eea beter in kaart wordt gebracht. Helemaal prima joh. Nog meer piepjes en dan is hij klaar en komt hij met een stift aanzetten. 

Weer kan ik niets zien maar manlief wel. (Dit heb ik van mijn man gehoord) Op het scherm waren witte vlekken en met behulp van een ijzerenpen (of iets wat daar op leek)  heeft hij die op mijn oksel aangewezen, en daarna met een stift gemarkeerd heeft. Er waren 2 cirkels. 
Daarna ging het bed omhoog en ging het apparaat tot 1cm boven mijn neus, met die radioactieve plaat onder me, nog meer dingen doen. Hoorde weer piepjes en na verloop van tijd (geen idee hoe lang het heeft geduurd) was ik klaar. Aangekleed, ze hebben me sterkte gewenst voor morgen en konden we naar huis. 

Thuis aangekomen was ik MEGA nieuwsgierig naar mijn borst. Had 2 vierkante pleisters gekregen (de tweede van het contrastprikje) en die heb ik er met beleid afgehaald (bij de vorige had ik wat huid meegenomen.. ja dat doet zeer maar het was al). Leuk kleurtje ook, roze en ik had een blauw plekje. De verdoving zat er nog in. Aangekleed en verder mij maar rustig gehouden. Was wel een beschermend over mijn borst... 
We hebben samen lekker tv gekeken, samen gekookt en de houtkachel was aan. 
Bij het tandenpoetsen zag ik dat mijn borst nog blauwer is geworden. Dat beloofd wat met de operatie. 

Een ervaring rijker maar vond het wel interessant allemaal. 

Bij het schrijven van dit blog is het inmiddels 11 maart. De wekker gezet en om 06:05, opgestaan om een licht ontbijt te nuttigen. Een bruinbroodje met pure vlokken. Ben maar uit bed gebleven zodat ik mijn verhaal kon dichten. Voor 10u mag ik nog koffie en daarna nada-njente. Om 12u melden in het ziekenhuis alwaar mijn reis gaat beginnen.