Operatie gehad

Nadat we ons in het ziekenhuis hadden gemeld om 12u, mochten we doorlopen naar de afdeling. In de wachtkamer werden we ontvangen door 2 verpleegsters: 1 in opleiding, de ander haar begeleider. Mijn eerste vraag was ' wanneer wordt ik geopereerd?" Zij kijken in de computer, om ongeveer 1330-1400u staat ie gepland!  Wat vragen beantwoord (wie bent u, wat doet u hier, hoe oud bent u, corona gehad, etc jadajadajada). Toen dat klaar was werd ik naar een 2 persoons kamer gebracht en mocht ik een prachtig operatie shirt aan met drukknoopjes op de rug. Het shirt was blauw, mijn trouwjurk ook maar mijn trouwjurk vond ik toch mooier hahahaha.
Ben maar op bed gaan zitten in mijn mooie shirt, en afwachten tot ze me komen halen. Nog even gek gedaan met mijn man en om 1330 werd ik door de verpleegster opgehaald. Was niet zenuwachtig maar kreeg toen wel kriebels... het gaat eindelijk gebeuren!! Afscheid genomen van mijn man, en ik werd verder de operatiezaal in gereden.

Op de operatiezaal werd ik aan allerlei toeters en bellen gehangen en kreeg werd het infuus aangebracht. Deze meneer moest het nog leren kwam ik achter. Bij het inbrengen van de naald in mijn linker bovenhand, had ik nog zo'n band om mijn bovenarm. De naald zat erin en toen zei zijn collega ' vergeet je de band niet, vanwege de stuwing'. Hij wilde het infuus graag eerst goed vast hebben geplakt en zou daarna de band los doen. Maar blijkbaar had zijn collega daar een andere mening over ;). Zij vertelde dat toen ze nog in opleiding was, moest ze een catheter inbrengen en had ze vergeten het ballonnetje op de blazen. Haar begeleider zei toen 'Weet je zeker dat je alles goed hebt gedaan?' en dat is zo'n k** streek, wel een goede maar zo gemeen. Het brengt je aan het twijfelen hahahaha.
Nadat alles goed zat, de juiste piepjes uit de aparaten kwamen werd ik de operatiekamer ingereden. Ik kwam een klok tegen (heel vervelend ;)) en ik zag dat het 13:50u was.

In de operatiekamer mocht ik van het ene bed naar de andere, kennis gemaakt met de chirurg en ik mocht voorzichtig gaan liggen op bed. Boven mij zag ik 4 lieve ogen van de anesthesisten. Die vertelden me wat zij gingen doen en wat ik moest doen. Ademhalen via het kapje en via het infuus kreeg ik de narcose ingespoten. De eerste 3 diepe ademteugen gingen prima... was nog bij de tijd. Daarna rustig ademhalen en mocht ik nog een keer 3 diepe ademteugen doen. Nou....bij de 1e ademteug voelde ik mijn hele lichaam ' slaperig' worden... zo'n fijn tintelend gevoel, en daarna weet ik van niets meer.

Ik weet nog dat ik had ' gedroomd' over onze boerderij (hoe/wat geen idee maar het was onze boerderij) en ik zag op de klok 15:15u toen ik mijn ogen open deed.
Beetje verdwaasd werd ik wakker. Er kwam een aardige zuster bij mijn bed en vroeg me hoe het met me ging. Ik moest huilen en had ongecontroleerde spierspasmes... moest heel erg trillen. Alle spanningen van afgelopen tijd kwam er uit. Mijn man was al gebeld (operatie was goed gegaan) en ik mocht hem even bellen; even zijn stem horen. Ik bleef maar huilen maar daar kon ik niets aan doen, dat begreep mijn man wel.
Kreeg een raket ijsje (YESS), heerlijk van genoten (tijdens de operatie hebben ze een soort buis in mijn keel gebracht voor het ademhalen, en daar heb je last van als je wakker wordt. Even een fijne verkoeling).
Ik gaf aan dat ik erg last van mijn borst had (lig nu toch in het ziekenhuis en ik hoef geen pijn te lijden), en ik kreeg morfine van haar.
Een andere zuster kwam aan mijn bed en had al gezien dat ik een volle blaas had (weet ik niets meer van hoor! Was van de wereld hahahaha), en een andere heeft met de echo bevestiging gegeven. Ze hebben me samen op de po-stoel begeleid en wat een weelde.... wat fijn.... maar weer die spasmes... ach ja...maar mijn blaas was leeg.
De chirurg is nog geweest en vertelde dat hij 1 snee heeft gemaakt en daar heeft hij de tumor uitgehaald en tevens de schildwachtklieren. (Donderdag konden ze 2 zien, zijn ook getekend maar of ze beide zijn weggenomen weet ik niet meer). De tumor en klieren zijn naar de patholoog en het kan wel 12 dagen duren voor er antwoord is. Bij de pathologie is er ziekte dus vandaar het lange wachten. Hij wenste me beterschap en sterkte en verdween weer. (Bij het typen bedenk ik me dat ik niet gevraagd heb of hij ook clipjes heeft geplaatst; volgens de folder doen ze dat wel maar heb het niet gevraagd)

Ik kreeg nog een raket ijsje (tja, als ze me vragen of ik nog 1 wil zeg ik geen nee) en kreeg nog wat meer morfine... Al met al heb ik de maximale dosis morfine gekregen. Maar de pijn was te doen gelukkig. De zuster gaf me een 'akkoord' qua waardes e.d. en de afdeling werd gebeld om mij op te halen.

Na de overdracht werd ik naar mijn kamer gebracht en daar was mijn buurvrouw inmiddels ook al. Kennis gemaakt en we hebben het lekker pratende kunnen houden. Echt gezellig zo na de operatie met een booster morfine hahahaha
De zuster heeft nog wat controles bij me gedaan, nog een gaasje geplakt want het zat wat scheef en het bloedde nog. Daarna kreeg ik eten (eindelijk want ik was vanaf 10:00u nuchter): broodjes, ham, kaas, beschuitje, bananen vla, thee, water, ontbijtkoek. Lekker rustig gedaan... door de morfine kwam alles heel erg in de vertraging binnen.
Mijn man kwam nog langs...hij gaf aan dat hij me nog niet mocht ophalen maar heeft de rolstoel alvast gebracht en mijn mobiel. Hij zou later weer komen als ik naar huis mocht.
Verder gegeten en iedereen even op de hoogte gebracht van mijn operatie. Ik kreeg gelijk ook een mail binnen dat ik op 24 maart om 11:05 bij de chirurg verwacht wordt voor de uitslag van mijn operatie.
De operatie is verder goed gegaan, 2 raket ijsjes gekregen, heb de maximale dosis aan morfine gekregen maar de pijn aan mijn borst is te doen. Hoe het eruit ziet weet ik niet, dat ga ik morgen bekijken; erg nieuwsgierig. Het verband mag er morgen af. Om 18:30 komt de zuster even langs om te kijken hoe het gaat, en dan krijg ik een paracetamol. Dat is om de pijn beheersbaar te houden. Ze vraagt of ik naar huis wil of hier wil blijven. Wil heel graag naar huis maar dat ik nu nog niet vertrouwd. Zij geeft aan dat dat ook nog niet mag vanwege de morfine.

Ze komt om een uur of 8 komt ze langs om metingen te doen van de vitale functies. Die zien er bij mij goed uit en ik zou inprincipe naar huis mogen. Het eten houd ik binnen maar moet nog even naar de wc. Ik ga van bed en als ik loop heb ik het gevoel of loop ik op een schommel. Dat komt natuurlijk van de morfine (leuk spul maar is een bijwerking). In de spiegel zie ik mezelf en vind dat ik er blauwig uitzie... Geen oprechte smurfen kleur maar veel lichter. Komt door het blauwe spul wat ze in mijn borst hebben gespoten. Urine was ook blauw/groen (was al op de hoogte dat dat gebeuren zou). Opluchting dat ik mijn water kwijt kan en loop heel rustig (kan ook niet anders) terug naar bed. Ik mag mij aankleden en mijn man appen om mij op te komen halen.
De zuster is nog bij me en legt me nog het eea uit over de medicijnen die ik mee krijg, hebben ze al in zakjes gedaan, en is voor de komende 4 dagen. Ik krijg nog gaasjes en tape mee en ze helpt me met de tubigrip. Dat voelt wel fijn zo, even iets stevigs om mijn borst. Ze gaat daarna naar mijn buurvrouw en ik kleed me heel rustig aan. Alles is nu mega in de vertraging en ik doen even gekke dingen nu. Kan ook niet...

De zuster komt nog even langs en ik bedank haar voor alle goede zorgen. Ik ga op de stoel zitten en hoor mijn man al mijn kant op komen. Mijn jas doe ik aan, ik ga in de rolstoel zitten en zo rijden we samen naar de lift. Beneden aangekomen nog even kaartje betalen, rolstoel weg brengen en arm in arm lopen we samen naar buiten. Langzaam dus ...

De rit naar huis is te doen maar moet me wel focussen op 1 punt anders gaat het niet goed.
Mijn moeder staat me al op te wachten in de deur opening en we gaan even lekker kletsen in de woonkamer. Heerlijke avond gehad. Even lekker gekletst en vertelt over mijn dag in het ziekenhuis. Moeder en stiefvader zijn naar bed gegaan, en mijn man en ik hebben gewacht op de jongste dochter die nog zou komen.
Heerlijk even zo samen op eigen bank. Ook met de jongste nog lekker gebabbeld (ze was emotioneel vanwege de spanning die ze om mij had.. schat en begrijpelijk) en toen ben ik naar bed gegaan.
Heb niet goed geslapen door de morfine en de tubigrip gleed naar beneden bij het omdraaien. Als dat alles is hahahaha

En nu zit ik hier dit te typen, het is zaterdag, en zit achter de laptop op de bank. Het gaat redelijk... de morfine moet uit mijn lichaam. Merk dat ik nog wat dizzie ben. En dan moet de narcose ook nog uit mijn lichaam...
Vanmorgen heb ik mijn man gevraagd om me te helpen met het verband eraf halen en met het omdoen van mijn sportbh (achter sluiting).
Voorzichtig de pleisters eraf gehaald en de wond ziet er prachtig uit. Een snee van zo'n 10cm aan de rechter kant. Een beetje roze nog van de ontsmettingsspul en blauw. Ook nog blauw/rood waar ze met de naald zijn geweest donderdag. Ik heb een nieuw gaasje gepakt en daarmee de wond bedekt en mijn man heeft het met tape vast gezet. Daarna de bh aangedaan, eea erin geschept en wat zit dat veel beter dan zo'n tubigrip. Gelijk besloten om nog maar een sportbh te halen, zodat ik deze ook 's nachts kan dragen. Als deze dan gewassen wordt heb ik de andere.
Mijn keel is gevoelig en moet vaak hoesten; zo'n kriebel hoest... een zeurderig gevoel achter in de keel... En verder mag ik niet klagen over hoe ik me voel op dit moment!
Wel blij dat mijn moeder er is! Ik kan dus niets nog... kan weinig hebben ook... ben wel moe maar niet moe genoeg om te slapen. Nu kan ik dat ook niet hoor, 's middags slapen (kon ik als klein meisje al niet). Dan kan ik nog zo moe zijn maar als ik 's middags ga slapen doe ik 's nachts geen oog dicht. Dan ga ik liever vroeger naar bed.

Ik geef mijn herstel alle tijd en dat sta ik mij zelf ook toe. Vandaar de tekst die ik bij dit stukje heb gezet. Het begin is er en ik ben heel tevreden en blij.

oh... helemaal nog vergeten te vertellen: bij thuiskomst vond ik een bloemen zee op de etenstafel!! zo lief, zo mooi zo blij :)
Een boeket van mijn bonuskinderen en mijn man (heeft de jongste zelf uitgezocht) en 2 boeketten van de buren :)

Ik ben een blij en tevreden mens