I need Miss Marple....

Donderdag om 10u wordt ik in het ziekenhuis verwacht voor een gesprek (intake) met de psycholoog. Wat ik ervan verwacht? Dat ik hulp krijg, een handvat, hulpmiddel om mijn borstkanker te kunnen verwerken of het een plekje te kunnen geven. Uiteraard moet ik dit zelf doen maar dat ik een handreiking krijg voor het "hoe".
Ik weet wie ik ben, ik weet wat ik kan, ik weet dat ik sterk en en moedig ben. Dat het stap voor stap gaat. Weet ik allemaal.

Wat ik ook weet is dat ik het nu moeilijk heb. Waarmee? Nou... welke weg ik ook op ga ik weet niet hoe ik dit moet aanpakken. Ik heb het eerder gehad over een koffer: het staren naar het oneindige en niet weten wat er in de koffer moet. Niet weten waar de reis naar toe gaat. Het is zo'n koffer/reistas die Mary Poppins heeft. Zo'n tas waar je ALLES in kwijt kunt en die je alles geeft wat je nodig bent.
Alleen...wat ik ook doe, hoe ik ook naar de bodem graai ik krijg er niets uit...Dat wil niet zeggen dat er niets in zit, maar ik krijg het niet te pakken. En dat maakt dat ik 'verloren' ben. De weg ben ik kwijt en Ik weet niet welk hulpmiddel ik moet gebruiken. En als ik het niet weet, weet de koffer het ook niet.

Alle hulpmiddelen die ik in mijn leven heb gekregen zijn even niet meer toereikend.
Een schoffel kun je gebruiken voor onkruid of de grond los te maken.
Een troffel kun je gebruiken om nieuwe plantjes in te tuin te zetten.
Een zitmaaier kun je gebruiken voor het grasmaaien.
Onkruidverdelger kun je gebruiken voor onkruid.
En zo is er meer tuingereedschap wat ik kan gebruiken om hier mee om te gaan.

Ik houd enorm van detectives/series: Agatha Christie, Sherlock Holmes, Crime Scene Investigation, Investigation Discovery.  Miss Marple (Joan Hickson is voor mij de enige en echte Miss Marple) zei: "After all, a weed is just a plant in a place you don't want it to be." (uiteindelijk is  onkruid gewoon een plant op een plek waar je het niet wilt hebben).

Mijn onkruid 'borstkanker' is bij toeval ontdekt. Het zat diep, kon het zelf niet voelen en dus zat het nog diep in de grond. Dankzij een kundig oog is het gezien en ontruimd/weggehaald/verdelgd.
Maar waarom heb ik het dan moeilijk?
In het begin lig je in het ziekenhuis en doe je er alles aan om het weg te krijgen. Je weet dat er iets in je 'tuintje' groeit en dat MOET weg. Dan is het wachten op de uitslag of alles wel weg is gehaald. Een mega spannende tijd. Dan volgen er nog pillen en bestralingen om er maar zeker van te zijn dat het bij de wortel wordt aangepakt. Want dit wil je niet nog een keer in je tuin!
En dan...dan bedenk je ineens: hoe heeft dit kunnen gebeuren? De 'W' vragen heb ik genoeg maar die zijn eigenlijk overbodig omdat niemand die vragen kan beantwoorden. Ik zat iets in mijn tuin wat ik liever niet had willen hebben. En dat is het nu precies. Het komt zonder dat je het weet, zonder dat je er erg in hebt. Het maakt niet uit of je blij in het leven staat, gelukkig bent met wat je hebt, gezondigd hebt of wat dan ook. Het komt en niemand weet waarom. Je hebt niets fout gedaan, je krijgt het en hoe ga je er dan mee om?

Het onkruid wat ik heb is nu weg en nu weet ik niet hoe ik dat moet verwerken. En dit onkruid vind ik nog het meest moeilijke dan al het andere wat ik heb of heb meegemaakt.
Daarom heb ik Miss Marple nodig om dit te onderzoeken. Een Britse dame uit een dorp met een scherp oog voor detail en die met haar scherpe speurzin dit onderzoekt. Het zal even duren voor het onderzoek klaar is. Misschien dat ik daarna met een ander oog naar dit onkruid kan kijken: een plantje op een plek waar ik niet wil dat het daar groeit.

De dvd serie Miss Marple heb ik, of ik kijk naar Elementary. Kijken hoe een professional het oplost en dan donderdag naar de psycholoog. Dat is ook een detective die eerst naar de persoon luistert en dan met het juiste gereedschap komt waar ik zelf niet bij stil heb gestaan. Een duwtje in de juiste richting. Wie weet ben ik al op de juiste weg, maar ik zie het niet.

💖