Achtertuintjes

Rijden met de trein vind ik heerlijk. Kijkend uit het raam naar de andere kant van de wereld. Altijd zie je de voorkant, keurige straatjes en aangeharkte tuintjes, iedereen doet zijn best om beter te lijken. Totdat je in de achtertuin kijkt. En juist dan zie je het leven van mensen, als je hoog vanuit de trein op het talud neerkijkt in de achtertuin met blauwe schelp vormige zandbak waar het gras in groeit. 

Ik moet ook bekennen dat niet alle kanten van kasteel Andijk even mooi opgeruimd zijn, maar gelukkig rijdt daar geen trein.

Het is altijd al een droom van mij geweest eens een keer per trein Europa te doorkruisen. Vroeger had je de tienertoer, maar dat is er niet van gekomen. Later had ik een motor en is de trein naar de achtergrond verdwenen. En weer later verdwenen de reizen ook door diverse omstandigheden.

En toen kwam mevrouw Zweef in mijn leven. Mevrouw Zweef was ook van de motors, maar net als Zweef niet meer van uren op zo'n ding zitten op de snelweg om nog ergens zuidelijks of noordelijks te komen. Motor mee op de trein nog wel bekeken, maar in verhouding een te grote hap uit het vakantiebudget. En mevrouw Zweef heeft twee hondjes waar oppas voor nodig was, want naar een pension waarvoor ze eerst  aan alle kanten moeten worden lekgeprikt tegen rabiës, kennelhoest en andere dingen waar ze thuis geen last van hebben, dat doen we niet.

We hadden ons al een beetje neergelegd bij geen grote reizen met de motor meer, totdat in 2019 zich onverwachts een oppas aandiende die wel 3 weken in het paleisje van mevrouw Zweef in Amsterdam wilde vertoeven. En op de hondjes wilde passen. Een uitgelezen kans voor ons om er met de motor op uit te trekken. Waarheen? Noord, oost, zuid, west? Noord en zuid vielen af. Wil het echt leuk worden, dan moet je al 1000 km rijden. Dat doen we niet meer. Oost....Maar als we nu eens naar Ierland gaan?

Binnen een week routes uitgestippeld via diverse ferries naar Ierland en een fantastische vakantie beleefd. Dat smaakte naar meer en in 2020 stond Schotland op de planning. De boot naar Newcastle inclusief 2 motoren was al geboekt. En toen kwam Covid....En toen kwam kanker.....

Reizen met de motor is van de baan. Tochtjes in Nederland kunnen nog wel en we zijn nog serieus bezig geweest met een zakbare plateau aanhanger voor de motoren, maar dat wordt teveel gedoe om daarmee op vakantie te gaan. Als ik wil kan ik die aanhanger altijd nog van mijn beste vriend Howard lenen.

Maar Schotland bleef in gedachten. Met de DS dan? Hoewel ik in goede gezondheid met de meest onbetrouwbare DS-wrakken Frankrijk en Engeland heb doorkruist, waag ik mij er nu niet meer aan met MA (naam van de DS). In de tweeënhalf jaar dat ik haar nu heb, is er toch teveel aan stuk gegaan, waardoor ik stilstond en teruggebracht moest worden. Niet meer met MA over de grens. Met Masoto dan? Zou kunnen, maar is dat dan leuk? Bovendien, degene die rijdt ziet veel minder van de omgeving.

En daar kwam de trein weer bovendrijven. De oude droom afgestoft en de opties bekeken. Bof dat we allebei 60+ zijn. Staat gelijk aan het tarief van de tienertoer. En we zijn in betere doen dan sinds onze tienertijd, dus wij gaan in juni 22 dagen eersteklas met de trein heel Schotland door. Een appartement in Inverness geboekt, vlakbij het station.

In de voetsporen van Jamie en Clair.