Alles heeft zijn ritme
Ik zat op de schakelkast onder het licht van de haveningang, op het einde van de strekdam. De wind en zon in mijn rug en keek uit over het pad wat ik had gelopen. De golven ritmisch zichzelf stukslaant op de basaltkeien. En ik bedacht mij dat ik al een tijdje mijn ritme kwijt ben. Mijn ritme van vijf dagen op, twee dagen af. Het ritme van opstaan, acht tot tien uur voor de baas, eten, nog wat klussen en naar bed.
Ik moet een nieuw ritme vinden, want de dagen beginnen zich aaneen te rijgen. Dat is er in geslopen. Ik moet niet veel meer, ingegeven omdat ik niet veel meer kon. En hoewel ik bemerk dat halvering van de Enzalutamide nu zijn vruchten begint af te werpen, ik heb meer energie, de dijktrap lukt zonder buiten adem te raken en het moedeloos moeie lijkt er vanaf, kom ik tot niet veel. Ik realiseer mij dat dit de extra quality time is, die mij wordt gegeven. En die moet ik zodanig besteden dat ik daar optimaal profijt van heb. Even weer als vroeger. Van voor.
Doordat ik niet veel meer kon en daardoor ook niet veel meer moest, is mijn dagritme om zeep. Noodzaak tot vroeg opstaan ontbrak en dan is zomaar je halve ochtend weg. Vroeger in het weekend met mevrouw Zweef was dat fijn, ontspannen het weekend beginnen. Maar nu wordt dat elke dag. En ook als mevrouw Zweef al aan het werk is.
Ik ga dat anders doen. En ik wacht niet tot 1 januari, een kankerlijer heeft geen tijd te verliezen. Voortaan zorg ik dat ik om negen uur gedoucht en aangekleed ben. Ik maak een ongoing lijstje van dingen die moeten, dingen die mogen en dingen die ik wil.
Geen tijd te verliezen nu, doodgaan komt later.
14 reacties
Fijn . Moest je toch moeite hebben met opstaan , wil ik 'smorgens wel uit je bed bellen .
Maar het is zo . Met pensioen betekent dat alles mag , niets moet .
En alle dagen zijn hetzelfde . Geen verschil meer tussen weekdag of zondag ( afgezien dan van het feit dat bakker Swerts gesloten is )
En dat betekent dat je een zelfdiscipline moet ontwikkelen.
En dat is verdorie niet altijd gemakkelijk . Die druk van buitenaf is nu eenmaal weg . Dat vaste levenspatroon is weg . .
Das echt wennen he ,voor mij is het allemaal al heel lang geleden maar ik herriner me wel dat ik thuis zat en heel laat opstond mn hele ritme weg en niet goed weten hoe vul ik mn dag nou in ,komt wel in orde met jou geef t ff de tijd en vul het in zoals jij wil en je goed bij voelt
Liefs hes,š»š
Zweef, de enza is gehalveerd en je hebt nu meer energie. Die lijstjes zijn een handig hulpmiddel om aktiviteiten gerealiseerd te krijgen.
Wat dat lijstje betreft , dat is toch snel gemaakt , niet ?
Dingen die moeten : bloggen
Dingen die mogen : bloggen
Dingen die ik wil : bloggen
Kan het nog makkelijker ?
š
Ah lastig lijkt me dat.
Hoewel het voor mij nog lang weg is, bemerk ik bij mezelf ook dat een vast ritme heel erg helpend is. Ook voor mijn energie.
En wat betreft die lijstjes; wat een goed idee. Ik maak altijd een to do, maar een wat moet, wat mag en wat wil ik, is veel leuker!
Ik zou alleen maar 1 lijstje maken , dat is " van wat wil ik ".
Ik ben nu eenmaal iemand die 's morgens opstaat met maar 1 vraag " wat gaan we doen , waar heb ik zin in "
En dan zijn er dus wel wat dingen die " moeten" gebeuren , en als mijn vrouw dan hard genoeg klaagt , ja , dan gebeurt dat ook wel .
Maar dan heb ik toch altijd zoiets van
Als een ouwe zieke kankerlijer niet mag doen wat hij wil , waar hij wil en hoe hij het wil , want heeft zijn leven dan nog voor zin ? š
Het is niet alleen maar rozengeur en maneschijn, Willy. Kanker is niet zo'n genot. Er zijn ook dingen die moeten. Om het huishouden draaiende te houden, noodzakelijk onderhoud huis en tuin. En ook die dingen geven voldoening. Je hebt je mevrouw Willy blij gemaakt door werk uit handen te nemen, jet doorstrepen van een klusje geeft voldoening op het moment zelf en als je later eens terugblikt in je lijst, dan komen herinneringen terug. En bovenal, je chemobrein wordt ontlast met: wat moest ik ook al weer?
Je hebt 100% gelijk hoor , Zweef.
Al die dingen die je moet doen om alles draaiende te houden , dat geeft achteraf best wel voldoening . En klusjes in de tuin en zo , zijn op het moment zelf zeker prettig en ontspannend . Leuk om te doen .Kan ik echt wel van genieten .
Alleen , ik ben dus die rare Belg , die het moeilijk heeft met van alles en nog wat . Regeltjes bv .
En het werkwoord moeten is ook zoiets .
Met het woord 'moeten' heb ik al heel lang moeite. Tijdens een gesprek betrap ik mezelf erop dat ik dan gelijk zeg 'nou moeten, moeten, zou je het willen doen of je mag het doen'.
niets moet! ik moet ademhalen en moet naar de wc. Voor de rest moet ik niets.
Op dit moment is het nog een algemene lijst, maar ik mag zelf kiezen en in welke volgorde. Er staan ook kleine dingetjes tussen, die zijn eenvoudig, maar ook daar mag je dan weer een streep door zetten.
Tja weet je Zweef, ik loop daar ook tegenaan. Ik ben dan niet met pensioen, maar ook mijn dagen rijgen zich aaneen en van een ritme is allang geen sprake meer. De dagen dat mijn wekker vroeg staat, pak ik mijn telefoon en kom ik alsnog pas een uur later mijn bed uit. En alles gaat een tandje trager en zo ben ik pas rond 11 uur, half twaalf de deur uit - als ik dat al doe. Ik doe ook veel klussen in en om het huis, want ja, ik ben alleen en dan moet je wel. En die voldaanheid van afgevinkte checklists had ik ook al voordat ik ziek werd, dat is voor mij niet veranderd.
Ik hink op twee gedachten, want ik vind dat lummelen eigenlijk ook wel heel lekker. Een luxe. En is het idee niet dat je juist die dingen doet, die je leuk vindt? Wat dat betreft sluit ik me bij Willy aan.
Een dier weet ook niet welke dag het is, maar dat maakt voor het feest van eten of uitgelaten worden of gras herkauwen niet uit.
Zomaar wat gedachten.
Liefs, Mirjam
Zo zittend op die kast mijmerde ik wat voor mij uit en realiseerde ik mij dat dit nu juist de bonustijd was. De tijd dat weinig meer lukt en dat half twaalf vroeg genoeg is, ligt in het verschiet. En het zou toch eeuwig zonde zijn als ik de bonustijd zou verlummelen? Hoe fijn lummelen ook is.
Klusjes rondom huis blijven altijd. Nu heb ik nog een aantal grotere klussen op stapel staan. Klussen waarvan ik zelf nog profijt van ondervind en vooral mevrouw Zweef. Die moet nog een tijdje langer mee, vermits ze niet teveel naar Amsterdam gaat, waar het tramrisico aanzienlijk hoger is dan in Andijk. Hoewel.....Maar dat is voer voor een volgend blog!
Gebrek aan oefening doet je achteruitgaan.
Dat geldt voor je spieren , dat geldt voor je hersens .
En als je het geluk hebt een gezegende leeftijd te bereiken , dan zijn het je gewoonlijk je hersens die het laten afweten.
Bij een gezonde mens noemen ze Alzheimer , bij een kankerlijer heet dat chemobrein .
En dan is het niet alleen die gewone vergeetachtigheid die je hebt , maar je krijgt enorme problemen met je levensritme . Geen flauw benul meer welke dag van de week het is , het verschil tussen dag en nacht ken je niet meer , enz .
En dat is een heel geleidelijk proces , en bij jezelf zie je dat niet .
Heb het allemaal weten gebeuren bij mijn moeder .
En daarvoor is het aanhouden van dat levensritme wel belangrijk . Als gepensioneerde vallen stelselmatig al die stimulansen van buitenaf weg , en voor je het weet glijd je af naar , ja naar wat ?
Alleszins niks goed .
Dus die zelfdiscipline om te doen wat MOET , is eigenlijk wel nodig ,prettig of niet .
Nu , voor mezelf maak ik me geen zorgen hoor . Tegen de tijd dat ik begin af te takelen ben ik , arme kankerlijer , toch al lang dood en begraven .