De Rode

Ik ben op mijn tweeëntwintigste begonnen met motorrijden. Laatbloeier daarin. Op mijn achttiende en drie maanden mijn autorijbewijs en drie maanden later de rest. Dat was eenvoudig vroeger, een Opel Blitz cabinetruckje met een blok beton achterop, anders kiepte die voorover tijdens een ingreep. Ik weet nog dat ik moest afrijden in Den Helder. We reden door de vissersbuurt, kleine straatjes met onoverzichtelijke zijstraatjes. Plots van rechts een autootje. Ik boven op de rem, de achterwielen maakten een klein sprongetje en de examinator lag op het dashboard. Je had in die tijd nog geen autogordels in vrachtwagens. "Rijdt u maar terug naar het examenlokaal." Ik dacht dat ik het kon schudden, maar nee, hij wist genoeg, dat kwam wel goed met Zweef als chauffeur. Daarna meteen mijn chauffeursdiploma gehaald, de voorganger van code 95 certificaat. Ik zat toen toch nog op school, dus het leren daarvoor, ik zat nog in de flow. Nou moet je van mijn leren niet teveel voorstellen met mijn brakke kortetermijngeheugen. Het was meer luisteren en logisch nadenken. Die cursus werd klassikaal gegeven, met hoofdzakelijk echte chauffeurs, jongens die al jaren reden maar ingehaald werden door de tijd. Rouwdouwers zonder greintje verstand die een stuurwiel konden vasthouden, maar waar kennis van andere zaken aan verloren was. Examenvragen werden gemanipuleerd om toch maar een juist antwoord te ontlokken, al dan niet ingefluisterd door de werkgever. Anders verloren die een chauffeur en die jongens hun baan.

Toen ik 22 was zag ik bij kennissen in Duitsland hoe één van de kennissen van de kennissen met een motor zwierde door het verkeer. Dat leek mij heerlijk. Thuisgekomen een helm aangeschaft en verstopt in de schuur. Ik woonde nog thuis en wist niet hoe mijn ouders tegenover motorrijden stonden....Lang kon ik dat niet verborgen houden, want toen mocht je nog met een proefrijbewijs die je bij de politie moest halen op de openbare weg oefenen. En daarvoor moest er toch een motor in de schuur staan. Niet overal mocht je rijden, maar voor mij gold dat ik in de hele Wieringermeer mocht rijden, behalve de A7. Nou waren dat niet direct spannende wegen. Nu niet en toen zeker niet. En ik wilde kalm aan beginnen met motorrijden, dus begonnen met een Kawasaki Z250. Tweehonderdvijftig armetierige cc-tjes. Zet daar een grote vent op, beetje tegenwind en lange rechte polderwegen. Met de motorclub kon ik na het behalen van mijn rijbewijs amper meekomen en daarom had ik mij een rode Suzuki GS650GT aangeschaft. Een nieuwe. En ik werd zo enthousiast van motorrijden, dat ik er in 10 maanden 30.000 km op zette. Ik reed niet meer in mijn auto en als ik onverhoopt toch nog een keertje vierwielig weg moest, dan wist ik niet hoe gauw ik weer thuis moest komen om nog gauw even een uurtje met de motor te rijden.

Rijden met een motor is fijn, maar ik ambieerde meer. En ik had altijd teveel troep mee op de motor op kampeerweekenden. Van campingstoel en campingtafel tot driepits gasstel met 5 liter gastank toe. Dus naast de zijkoffers en tanktas, topkoffer en rolbag achter mijn rug, lag er ook nog een redelijke berg daar weer bovenop. Het was geen opstappen op de motor meer, maar meer een rijdende berg bestijgen.

Ik kan mij nog eens een rit door Zweden de voor de geest halen. Ik reed over een binnenweg met gravel. Ik weet niet of dat nog steeds zo is, maar alleen de hoofdwegen en de doorgaande door dorpen waren toen geasfalteerd. Alles daarbuiten onverhard. Het was net na de middag, warm en ik reed met een kalm gangetje laverend tussen de kuilen. Ik kreeg wel trek en alsof de duvel ermee speelde rook ik gebakken eieren, heerlijk! Maar waar kwam die lucht vandaan? Geen huis of hutje in de omgeving te vinden. Langzaam ebde de geur weer weg. Op de camping aangekomen herinnerde ik mij die heerlijke gebakken eieren lucht en besloot mijn meegebrachte eieren soldaat te maken. Ik opende de kledingkoffer op zoek naar het blauwe plastic eierdoosje voor zes eieren en toen kwam ik erachter waar die heerlijke lucht onderweg vandaan kwam. Van de zes eieren waren er vijf gebroken en de inhoud had zich in mijn kleren en koffer verspreid totdat die verzadigd waren en de eierstruif langs het kofferscharnier op de hete uitlaat drupte. 

Ik heb de koffer weer dichtgedaan en niet meer opengemaakt. Twee weken later thuis en de koffer buiten in de wind opengemaakt. Met de kleding is het gedeeltelijk goed gekomen, met de koffer niet meer.

De Suzuki reed fijn, maar ik had een exemplaar dat niet oliedicht was. Voortdurend lekkages en de motorzaak heeft vergeefs geprobeerd de lekkages te verhelpen. Toen het zo erg werd dat ik ook oliesporen op de achterband vond, heb ik die verkocht. Laat een ander er maar blij van worden met zo'n goed geconserveerd exemplaar. 

Exit rode.