Dood

Ik niet hoor, nog lange niet, hopelijk. Maar de Zweefteef wel.

Velen vragen zich af waar de naam Zweef nou toch vandaan komt. 

Mijn vader heeft vroeger een bijna eindeloze reeks snoeken gehad. Ik kan mij twee donkerblauwe, een witte en een zachtgroene herinneren en vaag ook nog een rode. Hij reed deze auto's zakelijk en ook privé. En als het mooie er van af was, dan kwam er een nieuwe en de oude werd dan in het bedrijf gebruikt door de vertegenwoordiger en daarna als trekauto in transport. Tegen die tijd waren de auto's al behoorlijk aan hun eind en ik kan mij herinneren dat mijn vader een keer thuiskwam met het verhaal dat één van de snoeken van de weg was gehaald en na inspectie ter plekke was doorgezaagd.

Nou weet ik niet wat daarvan waar is. Er was indertijd een auto programma op de televisie waarin ze dat daadwerkelijk deden, maar dat was televisie. Van de weg gehaald, dat zal het wel geweest zijn. Maar het heeft een diepe indruk gemaakt op mij en in gedachten zag ik twee helften doorgezakt op de snelweg en mannen met slijptollen.

De DS heeft voorwielaandrijving en daardoor geen tunnel naar achteren voor een aandrijfas bij de bank achterin. En als jochie van drie turven hoog vond ik het fantastisch om te staan voor de bank in het midden tussen de leuningen van de voorstoelen en dan zonder ergens aan vast te houden tijdens het rijden te blijven staan. Zweven en zwieren en zwaaien. Op de boterzachte vering van de DS. Kom daar nu nog maar eens om!

Later kocht mijn vader een BMW, met achterwielaandrijving en zo'n cardanas tunnel. Toen kon dat niet meer. Trouwens, ik was ook geen drie turven meer en met die stugge vering kon je dat sowieso vergeten.

Auto's heb ik niet veel gehad. Ik reed motor. Pas later, kreeg ik een auto van de zaak. En toen die zaak ophield met bestaan en ik bij Holland Staal ging werken, hoorde bij die functie geen auto. En toen kocht ik mijn eerste DS. Geen nieuwe zoals mijn vader deed, maar een oude, hoewel zij er als nieuw uitzag. Wat kranten, kit en plamuur al niet kunnen doen met het uiterlijk. En er waren meer zaken die niet meer nieuw waren en die het met regelmaat opgaven, zodat ik weer eens ergens opgehaald of vandaan gesleept moest worden. 

DS, Déesse, godin van de weg die zweeft over de casseien in Frankrijk. Maar niet de DS van Zweef. Dat zweven lukte nog net, maar verder....wat een bitch, wat een teef, een Zweefteef.

Bovenstaande foto is mijn tweede Zweefteef. Gaten in de carrosserie werden gedicht met ductape en voorzien van een prachtige krachtige paarse kleur. Tot afschuw van DS rijdend en restaurerend Nederland. Maar het was mijn Zweefteef. De foto is genomen in Engeland. Onwijs dapper, achteraf bezien.

En nu is er een nieuwe DS, bouwjaar 1968, Belgische productie, overgangsmodel, derde neus, oud dashboard, opliggende deurklinken, Pallas uitvoering. En ze zweeft, als er wat stuk gaat, dan is dat te overzien, het is een oude dame. Teef kan er af. Blijft over Zweef.