Frans plateau
In 1990 ben ik met het zijspan door Frankrijk getrokken, met aanhanger. Als je met twee vrouwen op pad gaat, dan moet je niet de indruk wekken dat ruimte geen rol meer speelt. Op de aanhanger lag de bult die er in had moeten liggen.
Rijden was nog op de kaart en routerol. En zo kon het gebeuren dat ik een dorpje in reed met een snelheidsremmer, een plateau. Ik hield mij keurig aan de maximum snelheid van 50 km per uur. Ik keek op van de kaart, kneep hard in de remmen, maar kon niet vermijden dat ik werd gelanceerd, Dukes of Hazzards waardig. Het hele span met aanhanger raakte airborn. Vijftig kilometer? Twintig kwam eerst!
Zo voelde het vandaag ook. Ik had een gesprek met mijn werkgever hoe nu verder. Ik heb nog twee projecten. Eentje aflopend, een tweede in ontwikkeling. De eerste is zo goed als afgerond, de tweede moet ik in november overdragen aan een nieuwe projectleider. En geen nieuwe dingen meer oppakken. Het is klaar. Dat laatste voelde exact als de landing met het span na het Franse plateau. Zo hard ging ik namelijk, ik heb de helling van het plateau genomen en kwam pas achter het plateau weer in contact met de weg.
Het span was nog niet total loss, zo voelt het voor mij nu wel.
4 reacties
Weet je , toen ik met pensioen ging , was ik eigelijk uitgeblust. Blij dat ik kon stoppen met werken , tijd en energie voor andere dingen.
Bij jou is het een noodstop , opgelegd door de omstandigheden. Niet prettig.
Maar uiteindelijk kan je nu de resterende tijd toch doorbrengen op de manier die je het liefste hebt. En tot zolang die rotkanker niet begint op te spelen . gewoon het onderste uit de kan halen.
God schept de dag en morgen zien we wel
Tja, Zweef , dat voelt inderdaad als een plotsenoodstop met crash op de harde (werkelijkheid) ondergrond. Voor jezelf moet je nu invulling zien te vinden waar je ook waardering uit kan halen.
Ik voelde me in eerste instantie als grofvuil aan de kant geschoven, toen mijn vorige werkgever mijn contract ging ontbinden. Maar uiteindelijk heb ik daar mijn weg ook weer gevonden.
Zoals Willy zegt: je krijgt nu extra tijd om van alles extra te genieten. Veel succes en sterkte.
Dit is vandaag, het is alles wat je hebt.
Morgen komt later en gisteren is alweer weg.
Dit is vandaag, met z’n vreugde en zijn pijn
en je hoeft maar één ding te doen. Dat is: er zijn.
Ik zie jou met de 2 dames en de volgepakte aanhanger al voor me. Lang geleden ging ik ongeveer ook zo op vakantie, camperen ,maar dan zat alles op het span en op de motor, had ik een goed steuntje in de rug van sporttassen en mijn zoon in het volgeladen zijspan. Je trekt dan zeker wat bekijks van automobilisten. Ik hoorde soms ook voor we weggingen: moet dat allemaal mee? Het lukte ook altijd.
Wat lijkt me dat naar, het onvermijdelijke in jou geval, stoppen met werken. Weer een hoofdstuk van het boek uit. Maar nu kan je zelf deels gaan bepalen hoe het volgende hoofdstuk er uit komt te zien zolang de kanker zich rustig houd. Waar wordt jij gelukkig van Zweef? Ik hoop dat het je lukt om je dagen zo in te vullen dat jij en mvr Zweef beide gelukkig zijn.
Och lieve jij... wat voel ik wat jij voelt, verschrikkelijk! Dit doet pijn, afgeserveerd, uitgegeten, klaar. Net alsof nu pas ten volle binnenkomt dat je écht iets mankeert... En dat dat vreselijk definitief is..
Ooit zoveel jaar geleden kon en wilde ik niet geloven dat het waar was. Ik was er al die vele maanden vanuit gegaan dat ik 'gewoon' weer zou gaan werken. Kon ik best, ik sloot me af voor wat ik allemaal níet meer kon... Ik heb zóveel 'ja maar's' gezegd tegen hematoloog, arboarts, uwv arts, maar zij allen hadden heel andere ogen dan ik. En diep in mijn hart wist ik dat ze gelijk hadden, maar ik wilde het niet weten. Mijn werk, mijn passie... och, hou op, ik krijg weer tranen...
Toch lieve Zweef ga jij je weg hierin vinden. Je bent creatief genoeg en mevrouw Zweef helpt je zeker mee. En wij natuurlijk ook. En we kunnen rat opzoeken en vragen of ie nog effe heeft om je af te leiden. Misschien met familie, want aldus Willy is rat daarmee druk bezig (meen ik me te herinneren). Dan heb je weer je handen vol en ben je blij dat je rat kunt ontvluchten en met mw Zweef leuke dingen gaan doen. En met ons. Als rat je dan te gek wordt, laten we Willy hem adopteren. Eind goed al goed.
Ik snap je Zweef! Leef met je mee en deel na volgende week wel een extra knuf uit.
Veel liefs en dikke knuffels xxxxxxxxxxxxxxxxx van mij