Gemene deler

  • Openbaar blog
  • dinsdag 28 maart 2023
  • 362 x gelezen

In de wiskunde heb je het begrip grootste gemene deler. De grootste gemene deler of grootste gemeenschappelijke deler, afgekort tot ggd, van een aantal gehele getallen, waarvan er ten minste een ongelijk is aan 0, is het grootste positieve gehele getal, waar al deze gehele getallen door gedeeld kunnen worden zonder dat er een rest overblijft. Dit ter info, sla gerust over.

Ik wil het hebben over een gemene deler. Een onaardige, miezerige, infantiele eigenschap van een kankercel. Gewone lichaamscellen zijn aardige en lieve en begripvolle delers. Die weten wanneer genoeg, genoeg is. Dat zijn niet van die doordrammers.

Bovenstaande afbeelding is het verloop van mijn psa en de behandelingen. Niet op de foto staan de psa in december 2012, toen die 0,16 was en de 0,76 die ik in februari 2021 bij een psacontrolefabriekje heb laten opnemen. De eerste echte in het Dijklander dossier was april 2021 met 3,7 door de uroloog.

Ijkpunten zijn start Bitaculamide, start zoladex, bestraling, start Enzalutamide. Bij de start van de Bitaculamide is de psa op zijn hoogst en deze kuur duurt een maand, met een dramatische val in de gemeten psa waarde. Na dertig dagen is de concentratie van Bitaculamide in de testosteron opnemende (kanker)cellen het hoogst en het effect ijlt nog wat na, hetgeen te zien is bij het eerste dal.

Mijn uroloog in het Dijklander gaf al aan dat Zoladex waarschijnlijk niets zou doen bij meneer Zweef, wat gestaafd wordt door de stijgende psa in de aanloop naar de bestraling. Dat bestraling direct effect heeft, blijkt uit de afzwakkende piek. Na de bestraling blijft de psa kelderen. Immers, de prostaat doet niet meer mee. De kanker in de prostaat en die in de lymfeklieren bij elkaar opgeteld hebben de hoogte van de psa bepaald. Vier weken nadat de Enzalutamide is gestart, is de werking optimaal en kan verwacht worden dat vanaf dat punt de psa verder daalt naar bijna oneindig klein. Dat gaat met kleine stapjes, maar ook dat blijkt uit de grafiek.

En nu, week 11 van 2023 is de psa bijna weer terug op het niveau van dat de Enzalutamide werkzaam begon te worden, waardoor ik mag concluderen dat voortzetting geen toegevoegde waarde heeft. Het zou mij niets verbazen als de psa de komende maanden ongeveer gelijk of iets hoger gaat worden. Maar gedurende langere tijd nog wel onder de 2,0.

Blijven nu een paar redeneringen over.

Met de kennis dat uitzaaiingen er al jaren zitten voordat ze zichtbaar zijn, mag ik concluderen dat de prostaat ergens begin vorig jaar door het kapsel is heengegroeid, zodat er een explosieve stijging van de psa van 0,76 naar 3,7 plaatsvond. Reden om het onderzoekstraject in te gaan. De lymfeklieren zullen denk ik een lage constante waarde hebben afgegeven, ruim onder de magische 2,0.

Er is gestart met Enzalutamide direct na de bestraling, terwijl de psa nog dalende was en de bestraling nog nawerkte. Met mijn kennis van nu had ik liever gewacht tot de daling was gestagneerd en dan besluiten of het al tijd was voor een nieuwe behandeling. Heb ik er nu een behandeling doorheen gejaagd terwijl dat nog niet nodig was?

De tijd zal het leren, helaas heb/had ik maar één kans om het goed te doen. Stevige vragen voor de oncoloog morgen.....

 

 

Reageren
Volgend blogbericht

9 reacties

Eigenlijk zou je geen vraagtekens moeten hoeven te stellen bij je oncoloog. Het is van de gekke dat jij als amateur op het gebied van oncologie conclusies trekt waarop jij nu antwoorden wil van de professionals. Terwijl de gegevens waarop jij je vragen baseert ook bij hen bekend zijn. En stel dat er geen afdoende antwoorden op je vragen komen. Dus dat wellicht een zware  behandeling al gegeven is terwijl die eigenlijk nog niet nodig was. Dat is niet meer terug te draaien en kost het misschien een half jaar of meer van je leven. Ook al kun je dat natuurlijk nooit bewijzen.  Zuur is het wel. En niet goed voor het vertrouwen. 

Laatst bewerkt: 28/03/2023 - 15:38
Reageren

Ik denk dat het in lengte van de behandeling niet uitmaakt. Op een gegeven moment moeten de kankercellen toch leren dat ze zonder kunnen. Wat mij dan wel stoort, is dat ik tot die volgende behandeling een veel grotere kwaliteit van leven zou hebben gehad, zonder achteruitgang in conditie. Nu moet ik die conditie weer zien op te bouwen op dat ienemiene beetje testosteron.

Laatst bewerkt: 28/03/2023 - 16:24
Reageren

De meeste recente trials stellen dat je betere resultaten krijgt door ineens te starten met 2 of 3 behandelingen gelijktijdig , beter dan ze een voor een achter elkaar te geven . 

Betekent dus wel dat je tweede behandeling gegeven wordt op een moment dat je PSA nog aan het dalen is tgv de eerste . 
Bij mij was de PSA 3.2 . Dan gestart met firmagon . Een maand later was PSA gedaald tot 0.5 en dan ie er met chemo begonnen , als tweede lijn

Dus eigenlijk ben je behandeld volgens het boekje.


Feit is wel dat elke behandeling die je gekregen hebt er een minder die ze in de toekomst kunnen geven . En de mogelijkheden zijn niet eindeloos . 

Nu , ik ben in de beginperiode , voor mijn operatie , ook behandeld volgens het boekje , en kan uit eigen ervaring wel zeggen dat dat boekje helemaal niet zaligmakend is . 

Maar daarover liggen terugdenken brengt geen aarde aan de dijk .
Het enige dat je kan zeggen is dat het met een andere aanpak  "anders" zou geweest zijn . 
Maar beter of slechter ?  , dat blijft koffiedik kijken .

Nu , 't heeft me jaren gekost eer ik in staat was om de zaken op die filosofische manier te bekijken .
 

Laatst bewerkt: 28/03/2023 - 20:00
Reageren

De eerstelijns hormoonkuur is standaard en komt als eerste en blijft in principe tot het eind gegeven worden, ook als die "niets" meer doet. En als er botuitzaaiingen zijn, dan gooien ze er meteen 6 chemokuren tegenaan. Uitmoorden dat spul.

Nou heb ik een hypothese en professor Bangma leek ook die kant op te denken. Prostaatkankercellen leven op testosteron, o.a. als trigger. Maar als dat onthouden wordt, dan moet de kankercel evolueren. Er ontstaan kankercellen die iets anders gebruiken en de kankercel die testosteron gebruikt sterft uit. Als de kanker maar lang genoeg niets krijgt, dan sterft die mutatie uit. Er zijn hoofdzakelijk alleen maar slimmere kankercellen die iets anders gebruiken om te groeien en delen.

Als er dan weer een overmaat aan testosteron ontstaat naast het andere wat voorhanden is, zou de kanker reversed evolution moeten doen. Dat is niet logisch. Mensen krijgen ook geen zwemvliezen en kieuwen meer, hoe lang ze ook in het zwembad blijven liggen. En als de kankercel een "geheugen" heeft, dan laat hij het wel uit zijn hoofd (kern) om weer terug te gaan naar af.

Dat zou dan kunnen betekenen dat het na de tweedelijns hormoonkuur het niet zinvol is om de eerste ook te blijven voortzetten. Denk je eens in hoeveel levensvreugde zou brengen bij al die impotente erectieloze prostaatkankerlijers!

Laatst bewerkt: 28/03/2023 - 21:40
Reageren