Het kwartje valt

Jongere generaties hebben geen idee waar we het over hebben. Sinds de invoering van de euro hebben we geen kwartjes meer. En de inflatie maakte dat lang voor die tijd er geen automaten meer waren die op kwartjes werkten. 

Waar komt die uitdrukking vandaan? Google gaf mij er twee.

‘The penny dropped’ is de Engelse vertaling van deze uitspraak. De uitdrukking werd gebruikt vanwege de penny-in-the-slot gokautomaat in 1980. Veel mensen hadden geen idee hoe deze gokautomaat werkte en wisten daarom niet dat zij een klepje van de automaat omhoog moesten doen. Pas als ze dat doorhebben, was het kwartje gevallen.

Naar de wc

Een andere theorie over deze uitspraak, is dat het afkomstig is uit 1939. Toen moesten gebruikers van het openbare toilet een kwartje in de deur stoppen om naar binnen te kunnen. Als het kwartje dan viel, kon er geplast worden.

Ik denk dat geen van beide juist is. De eerste niet omdat ik in 1980 al 21 was en voordat zo'n engelse gadget dan hier bekend is, daar gaat wel wat tijd overheen. En ik kende die uitdrukking voor 1980 al.

Ook de wc versie van 1939 vind ik onwaarschijnlijk. Weet je wel wat je allemaal kunt kopen voor een kwartje in 1939? Daarvoor laat je je broek niet zakken.

Mijn vader heeft in zijn jonge jaren nogal wat beroepen uitgeoefend. Zo heeft hij in de potloden bij Bruynzeel gezeten en is hij ook automaatomsteller geweest. Een uitgestorven beroep schat ik zo in. Dan moest hij de automaat omstellen van het gewicht van dubbeltjes naar kwartjes. En ook met een vijl de opening aanpassen. Hoewel ik dat laatste erbij verzin.

Bij mij vallen er steeds meer kwartjes. Ze glijden als water tussen mijn vingers door. Het ene na het andere kwartje valt op de grond, rolt een stukje over de tegels, wankelt, draait een paar rondjes om zijn as en valt stil. Dat ene X-je meer dat ik heb, de verminderde testosteron en nu niks meer. Nu ja, niks meer klopt niet. Het is er nog wel, maar wordt nergens meer opgenomen. Op de website van Klinefelter lees ik wat dat testosteron tekort teweeg brengt en bracht. Het niet onder woorden kunnen brengen van je gedachten, klopt, ik schrijf beter dan dat ik spreek. Niet de lichaamstaal van een ander kunnen lezen, wat mij soms in wat ongelukkige situaties bracht, maar waar ik zonder kleerscheuren uit ben gekomen. Mijn jeugdige kortstondige woedeaanvallen. Ook daar ben ik ruim overheen. De vermoeidheid, hoewel ik dat minder ervoer, waarschijnlijk omdat ik meer van het delegeren ben. De verminderde spierkracht, gut, wat was ik jaloers op de kracht van mijn klasgenootjes. Die konden in touwen klimmen, zich aan takken ophijsen. De achterblijvende motoriek, waardoor hardlopen ondanks mijn extra lange benen een komisch gezicht moet zijn geweest. Het korte termijn geheugen wat brak was en waar nu echt gaten in beginnen te vallen. En dan nu ook nog de vermoeidheid. En buikvet, daar waar Willy over schreef. Wen er maar aan jongen, daar kamp ik mijn hele leven al mee.

Afgelopen zaterdag even langs de plaatselijke Hubo. Ik had namelijk een paar ontluchtingsroostertjes volgepurt en dat zag er niet uit. De zakken met cement kon ik nog horizontaal verplaatsen van de pallet in de winkel naar de platte winkelkar. Bij de kassa één van de jongelingen gevraagd of hij de zakken in mijn auto wilde leggen. Een vreemde blik van de jongeman en een verontschuldigende opmerking van mij. Ik ben niet zo sterk meer. Het was nog net geen ballet, maar jesus, wat pakte hij die zakken eenvoudig op, strekte zijn armen en legde hij de zakken luchtigjes neer in de kofferbak. Ik gaf hem een compliment dat hij zo sterk was. Als hij nu maar niet denkt dat ik sjans met hem wil. Ik zou zijn lichaamstaal toch niet kunnen lezen.

Zondag een zak cement verwerkt die mevrouw Zweef uit de auto heeft gehaald. Ziet er gelukkig weer wat beter uit. Nu nog een verfje over de plint.