Ik hou niet van die fratsen, riep Boefke

Een wandeling naar het einde van de strekdam is ontspannend. Voor mij dan. Boef vindt het een volstrekt nutteloze exercitie. Maar het idee van wat lekkers op het einde doet hem met grote tegenzin in beweging brengen. En als we bijna bij het einde zijn, pas dan kan er enig enthousiasme doorkomen.

Vandaag ook weer. Bijna alle lekkers op en Boef holde op een drafje naar huis, elke keer omkijkend of ik nog wel volgde. Pintje bleef keurig rondom mij heen scharrelen. Dan eens achter mij, zodat ik op haar wachtte, dan weer voor mij. Boef was al bijna bij de laatste bocht en ik pas halverwege. Ik kon hem nog net onderscheiden........toen ik besloot om te draaien.

Dat was gék, dat deed hij nooit. En Boefke stond stil. En ook Pintje vond het raar. De afstand tussen Pintje en mij werd groter en de afstand naar Boefke nog veel groter. Pintje weifelde tussen mij en Boefke. De roedel moest toch compleet blijven? Waarom kwam dat zwarte mormel nou niet terug? Pintje volgde de baas toch maar en kwam met flapperende oortjes aanrennen. En Boef pas schoorvoetend toen ik al bijna bij de volgende bocht in de dijk was.

Aan het eind van de strekdam mijn plaatsje op de bedieningskast opgezocht en gewacht op Boef. En daar kwam hij, met zeer grote tegenzin en niet verder dan de laatste bocht. Ik kon hem niet verleiden met de laatste snoepjes en toen Boefke besloot dat hij een soort van Remy was, sjokte hij af en toe omkijkend richting huis.

Nou kan ik niet zonder hondjes thuiskomen, dat vergeeft mevrouw Zweef mij nooit, dus ook maar in de benen. En toen ik de laatste bocht voor het einde voorbij was en ik op mijn hurken ging zitten, sprintte Boef naar mij terug, waar hij vol enthousiasme werd begroet door Pintje en mij. We waren weer compleet, de roedel was weer compleet.

Niet meer van die rare fratsen, hè, leek Boef mij in te stralen.