Laat gaan!

Dat riep mevrouw Zweef toen ik mijn ongenoegens uitte over het pokdalige gras. Het gras, of althans de ondergrond daarvan, dat ik zo intensief bewerkt heb tot een egale grondlaag, door een lange rechte plank meerdere malen kruislings op mijn knietjes achter mij aan te trekken. Bergen opschuivend en deze te vlakken in de kuilen. Ik had grond laten ophogen en dat ging met grof geschut. Diep aangedrukte rupssporen lagen op gelijke hoogte met losse grond. Ik zag mijn geest al dwalen als de losse grond zou inklinken. Ik zou een heuvellandschap krijgen waar Limburg vlak bij oogt.

Laat gaan! En daarbij doelde ze op Mol die kennelijk een kraamkamer maakt onder de stoofperen boom. Hopen kriskras, verbonden met gangen net onder de grasmat. Elke hoop is een kale plek, iedere gang een kuiltje waarop MAX! zijn tandjes (mesjes) slijt op de rand. Niks laat gaan! 

Na RAT en de bestrijding daarvan had ik mij ingelezen in de gedragingen van Mol. Mol houdt niet van wegen. De trillingen van het verkeer vindt hij niet fijn. Je ziet trouwens ook nooit molshopen in het wegdek, behalve in Amerika, de "potholes". Maar alles in Amerika is groter, dus ik denk de mollen ook. Mollen houden ook niet van watertjes en sloten. Water en grond geeft een blubberzooi en daar is geen hoop van te draaien. En nou zit ik met de tuin net op een kruising van wegen met aan de andere kant een sloot en bebouwing van meerdere huizen. Mol zit dus min of meer gevangen op ons landgoed.

Mollen zijn nuttige dieren die ik graag uitnodig in de tuin. Met nadruk op TUIN. Een fijne hulp om de grond los te maken voor het schoffelen. En ik bedoel met tuin dan niet gras. Gras is met hulp van MAX! in grote mate onderhoudsarm, iets wat in het kader van ouder worden en afnemende gezondheid een aanlokkelijk vooruitzicht is. Maar deze Mol is een grasmol; in de tuin zie ik zijn activiteiten niet.

Mol hoeft van mij niet dood, Mol moet weg, verkassen. Naar de buren, naar de overkant van de weg. Daar ligt een prachtig grasveld, gemeentegrond. Of naar de andere kant van het water, nog beter. Dus heb ik mij ingelezen en kwam ik bij een website met ultrasone tril apparaten en ook de mogelijkheid van uitroken met carbid. En daar kwam het kind in mij boven. Carbid, gangen die zich vullen met een stinkgas. Het werkt. Er vormt zich gas, dat zie je verderop bij een andere hoop uit de grond komen. Mol houdt zich een paar dagen gedeisd. Wordt een beetje high vermoed ik. Ik verdenk Mol dat hij onder invloed van verdovende middelen zich vergrijpt aan Molinnetjes. Er komen steeds meer hopen erbij. Ik heb overwogen om nadat het gas zich in de gangen heeft verspreid, dit tot ontploffing te brengen, maar ik vermoed dat het gras daarvan niet beter wordt. Bovendien....Als het gas zich ergens ophoopt, wie weet wat ik opblaas 😱. En Mol wordt daar ook niet beter van, wel doof denk ik.

Alvorens ik diervriendelijke vangkooien ga ingraven (ik zou daarvoor een rechte gang moeten vinden en het gras openmaken), ga ik eerst zo'n tril apparaat proberen. De meneer van de dikke bolle blauwe buik heeft er tientallen op zijn website staan. En ga daar maar eens zoeken naar een goede. Ik lees altijd eerst de recensies. En dan bij artikelen waar veel recensies staan. En daar lees je ook wel vermakelijke dingen. Zo blijken sommige exemplaren het niet meer te doen, als je ze met een hamer in het gras hebt geslagen. Ook plaatsing in het pad van een robotmaaier schijnt niet goed te zijn voor de duurzaamheid. Nou, ik kan je vertellen, MAX! bulldozert zo'n molshoop vlak, die maalt niet om een plastic paaltje op zijn weg. Verder zijn er exemplaren die een bereik van 100 meter beloven. Het zal wel. Ik heb er twee aangeschaft met een realistisch bereik van een meter of 10 en deze geplaatst op een plek waar MAX! niet kan komen. In de ene hoek van de tuin en aan de andere kant bij de stam van de stoofperenboom, beide begrensd door de grensdraad van MAX!.

Ik laat het nu even gaan, op advies van mevrouw Zweef.