Matglas

Ik zag het allemaal niet zo duidelijk meer. En daarbij doel ik deze keer niet op mijn verstandelijke vermogens, nee, mijn bril wordt matglas. Onnoemelijk veel micro krasjes vertroebelen mijn zicht. En ook het plastic op de pootjes begon  uit elkaar te vallen, maar dat is slechts cosmetisch, daar had een stukje ductape overheen gekund. Maar die glazen....En de wereld is zo mooi! Er is nog zoveel te zien! Ik ben daarop naar mijn vaste mecanicien getogen teneinde mij een nieuw exemplaar aan te meten. Die van de acties twee halen, één betalen, of zoiets.

Nou hoef ik er geen twee. Ik ben mijn bril nooit kwijt. Ik ben eigenlijk nooit wat kwijt, hoogstens dat ik iets tijdelijk niet kan vinden. Maar niet mijn bril. Ik heb dus geen tweede bril nodig om de eerste te zoeken. Doe mij maar een korting. 

De meting liep voorspoedig, ze hebben tegenwoordig zulke mooie apparaten die vanalles meten. En dat werd dunnetjes over gedaan door een kundige dame die mij op een paar dingen attent maakte. Zoals bijvoorbeeld het risico van netvlies loslating door de hoge cilinder. Als vijftigjarige met een dergelijke cilinder was dat een behoorlijk risico. Niet erg, maar het zou kunnen gebeuren. "Je bent een charmeur", zei ik. Ik word 63. "Oh, inderdaad", zei ze. "Dan is het niet erg. Dan klopt het weer." Ik weet het, ik heb een jonge kop. Mevrouw Zweef is een bofkont daarmee. 

Ook duidde zij mij op het risico van staar over pakweg 9 jaar. Er zijn percentages van risico gerelateerd aan leeftijd en cilinder. " U kunt over een jaar of 9 staar krijgen." "Nou, graag", zei ik. "Daar teken ik voor." Geen enkele onheilstijding kon mij in mineur krijgen. Hier was geen eer voor haar te behalen. Met mijn gegevens in de klapper werd ik doorgeschoven naar de winkel om een montuur uit te zoeken wat zou passen binnen de mogelijkheden van het slijpen van het glas en de knapheid van mijn hoofd.

De cilinder in het glas bepaalt de dikheid bij de rand. En mijn afwijking is negatief, dus een rechthoekig montuur zal resulteren in een hele dikke rand in de hoek. Afgezien dat zoiets niet mooi is, brengt het ook gewicht met zich mee, dat op de neus gedragen wordt. Ik kan mij de leraar van vroeger nog herinneren  met zijn dikke glazen en de "deuken" in zijn neus als hij zijn bril afzette en met zijn vingers probeerde de plooien in zijn gezicht glad te strijken. Geen neusdeuken voor mij! Een rond glasmontuur zal het worden.

Als glasoptie heb ik dus extra dun geslepen gekozen. Daarnaast nog variofocus, ontspiegeld, uv, krasvast en gecoat. Noem het maar op. Full monty (waar heb ik dat eerder gelezen?). Dat werd een aardige som geld. Een 75 euro van Menzis eraf en een korting van 80 euro. Geen extra korting van vaderdag, Pinksteren of bijna jarig. Ik verdenk de opticien die mij niet in mineur kon brengen.

Bij het afrekenen aan de kassa keek ik nog een keer naar de optelsom en bedacht mij dat al die glasopties maar een lullige 80 euro bij elkaar zijn. Minder dan een tank benzine. Nou ja, doe er dan nog maar eentje bij, in plaats van die korting. En die mocht ook als zonnebril worden uitgevoerd, dus met gekleurd glas. 

Met mijn vorige bril deed ik drie jaar. Nu heb ik er twee, dus zes jaar, nou ja, zeg vijf jaar zou moeten kunnen, voordat deze af zijn. 

Wordt dit mijn laatste bril of ga ik voor de staar?