Misselijk

Mevrouw Zweef toog met Masoto naar het noorden. Een moeder opbergen in het verzorgingstehuis schijnt heel wat voeten in de aarde te moeten hebben. Ik heb daar geen actieve herinnering aan bij mijn moeder. Hey Rutte, lees je even mee? Geen actieve herinnering, omdat daar niets van te herinneren valt, simpel omdat het niet heeft plaatsgevonden. Mijn moeder was een schat van een mens en niet te vergelijken met de moeder van mevrouw Zweef. Tezijnertijd veinzen we gepaste geen actieve herinnering.

Zweef is dus otoloos, Ma staat in de garage en komt met pekel niet buiten. Op mijn planning voor deze dagen stond een bezoek aan het AvL om bloed te prikken voor de volgende afspraak. Ik prik altijd een week vantevoren, ik wil weten hoe de vlag erbij hangt als ik de afspraak in ga. Dan word ik niet geconfronteerd met adhoc beslissingen.

Mevrouw Zweef had mij bij station Enkhuizen afgezet en de reis verliep via Hoorn naar Sloterdijk. Daar de metro naar de Heemstedelaan. "Heemstedelaan, Antonie van Leeuwenhoek Ziekenhuis, overstappen op......." klonk de mechanische stem uit de onzichtbare luidspreker.  Wat is er gebeurd dat het AvL een eigen uitstap aankondiging heeft gekregen? Moeten er zoveel mensen met het openbaar vervoer daarheen? En ook als je met de auto komt, het is nog net geen filerijden naar de parkeer flat (Ik ben de naam kwijt, hoe heet dat ook alweer?)

Het was pakweg een vijfhonderd meter naar het AvL, het water aan mijn rechterkant, flats links. En in ene overviel mij een golf van misselijkheid. Hoe was ik hier beland? Hoe kwam ik in deze slechte film? Kan ik nog weg?

Terwijl ik mensen om mij heen zie, werklui met hun gereedschappen, die hun dagelijkse ding doen, onwetend van wat voor enge dingen nog op hun pad komen (of niet), verdring ik de gedachte om mij om te draaien en terug te lopen naar de metro, naar huis, naar mijn eigen veiligheid.

Een veiligheid die er niet meer is.