Ons kasteel in België

We zijn een midweek naar België, naar de Ardennen. Heel dapper de fietsen meegenomen op de fietsaanhanger. De bergen zijn wel erg bergachtig hier 😱. Gelukkig zijn er ook wat oude spoorlijnen waar een fietspad van is gemaakt. Maar geen rondritje dus.

Dat doet mij herinneren aan een voorval van ruim vijftig jaar geleden toen we op de camping stonden in Moelingen aan de Berwijn. Ik heb gekeken, het is nu geen camping meer en het verkeer is aanzienlijk drukker in het dorp. 

Er liep een beekje langs de camping waar je prachtig dammetjes van keien in kon maken. Je blijft hollander, nietwaar? En we sliepen op luchtbedden van rubber met stoffen bovenlaag. Haast onverslijtbaar, behalve als je wat scherps raakte in de beek. 's Nachts sliep je er op, overdag lag je er ook op, maar dan in de beek. Je kin op het hoofdeind, op je buik, peddelend met je armen. Stroomopwaarts mochten we en dan met de stroom meedrijven tot de tent. De andere kant op was strikt verboden. 

Nou was dat best vermoeiend, dat peddelen. Op een gegeven moment: "Waar is M.?" (mijn jongere broer) Niemand had hem gezien en ook zijn luchtbed was weg. Mijn oudere broer en ik werden op pad gestuurd om hem te zoeken. Eerst stroomopwaarts, zelfs voorbij de betonnen waterval waar een klein meertje was gevormd. En toen stroomafwaarts. En ja, vlak voor de kruising in het midden van het dorp, net voor de brug stond M. tot zijn enkels in het water, het luchtbed over de keien slepend. "Ik ga een rondje!"

Vader opgehaald en die heeft hem met luchtbed en al in de auto geknikkerd.

Ongetwijfeld zal hij er goed mee weggekomen zijn. Om dergelijke logica kun je als plattelander waar drie keer links ook rechts is toch niet boos worden?