Rapportcijfers
Mijn lief vroeg vandaag: Op een schaal van 1 tot en met 10, hoe voel je je? Ik was van mijn apropos. Iedereen die iets met gezondheid te maken heeft, van diëtist tot podotherapeut vraagt naar je gezondheid in een schaal van 1 tot 10. Ik vind dat moeilijk. Hoewel mijn beroepsmatige leven in het teken staat van cijfers, beperkt daar de vergelijking zich tot de aanbieding van de concurrentie. Beter of slechter, zonder indicatie van hoogte. Als de concurrent 1 is en wij 0, dan doen we het slechter. En als de concurrent 8 is en wij 9, dan doe wij het beter. Maar 0 en 1 is niet per saldo slechter dan 8 en 9. Maar ik moet mijn leven en gevoel regelmatig bij zorgverleners inschalen van 1 tot 10.
Hoe voelde ik mij vandaag was de vraag. Ik wist het niet. Of, ik wist het wel, maar kon er geen waarde aan hechten. Later op de dag, na een klein boodschapje waarbij ik de auto in verband met kermis wat verder moest parkeren dan gebruikelijk en de kar niet meeging naar de auto, maar de boodschappen als doosje werden gedragen, wist ik het meteen. Ik voelde mij een zeven. En vanmorgen dus een negen. Nu, na een uurtje luieren in de schaduw met een kopje thee en wat kaas en nootjes zit ik op acht. Een variatie van 7 tot en met 9. Zou net zo goed tussen 2 en 4 kunnen zijn, want het is een vergelijking van een paar uur, van een dag.
Dus, vanaf wanneer moet je de cijfervergelijking maken? Als ik de puntentoekenning van vandaag vergelijk met hoe ik twee jaar geleden was, dan zat het tussen de 5 en 7. Ga ik de vergelijking aan met twintig jaar terug, dan kom ik negatief uit.
Behandelaars willen ook een cijfer weten om te beoordelen of hun inspanningen dat heeft opgeleverd wat voor ogen staat. En ik vind het sneu als ik dan een cijfer moet geven hoe ik mij voel, of er verbetering is. Terwijl mij wordt gevraagd hoe het mij mij is, geef ik de behandelaar onbewust een rapportcijfer.
Hoe ervaren jullie dat?
11 reacties
Hoi Zweef,
Relativiteit blijft interessant. Het doet je ook beseffen hoe wendbaar een mens is en hoe snel je went aan nieuwe dingen, veranderingen, omgevingen. Die gewenning is nodig om te overleven. En dat maakt ook dat alles relatief is. Gelukkig maar, anders waren we doodongelukkig (denk ik).
Als je ziek bent lukt het soms om meer te genieten van de banale zaken dan wanneer je "gewoon" gezond bent. Door gebrek leer je datgene wat er nog wel is, te waarderen.
Jouw rapportcijfers zijn daar het levende bewijs van. Ondanks het ziek zijn heb je geleerd om het te waarderen wanneer je je "relatief" goed voelt. Wat je 5 jaar geleden had bestempeld als een mager zesje is nu een 9. Alles wat eerst zo vanzelfsprekend was, is nu bijzonder. Prachtig toch? :)
Hoewel het mij in sommige opzichten ontbreekt aan levenservaring en ervaring met de ziekte die ons op deze website allemaal met elkaar verbindt, denk ik wel jouw (ietwat retorische) vraagstelling te begrijpen. Wanneer begin je te vergelijken? Tsja, misschien is het het beste om niet te vergelijken met enkele jaren geleden, maar om het van dag tot dag te bekijken. Ik denk dat je daarmee een zeer betrouwbaar rapportcijfer krijgt. :)
"Without the dark, we'd never see the stars"..
Liefs, Helena
Wat een wijsheid, Helena. Mooi verwoord.
Dat wilde ik ook net zeggen..
Wat een wijsheid, ja, heel mooi! Velen zouden er baat bij hebben jouw tekst te lezen :-)
Lieve groetjes Hebe
Och lieve Zweef...
20 jaar terug.. haha! Goeie, dat gaat de meeste mensen van onze leeftijd niet goed af in de zin die jij bedoelt! Doe je er over 20 jaar 20 jaar af, dan schrijf je de sterren naar de hemel. Maar.. natuurlijk begrijp ik je helemaal. Ik vind altijd en nog steeds dat ik best heel veel kan. Schrijf ik er echter een lijstje bij met wat ik allemaal níet meer kan dan is de weegschaal nogal ongelijk. Als je ziek bent (of wat dan ook) heeft het geen zin daarmee te vergelijken, dan word je alleen maar verdrietig. En dat weet jij als geen ander.
Een beetje antwoord dan..
Ik ben bijzonder trots op wat ik allemaal kan!
Hetgeen ik kan, heb ik niet zomaar bereikt. Daar heb ik hard voor gewerkt en dat doe ik nog. In die zin kan ik het helemaal vergelijken met 'iets van toen' waarvoor ik hard gewerkt had en bereikt. Heel anders, maar in essentie toch hetzelfde.
Ik heb altijd het meest van 'het kleine' genoten. Simpel, eenvoudig, maar o zo waardevol. Dat is niet veranderd.
De klok terugdraaien? Heb ik een blog over geschreven. Verhelderend. Vond ik. Geen optie.
Van al wat ik denk terug te willen blijft één ding altijd staan: onbevangenheid. Die is weg weg. Bij gelegenheid drukt dat best zwaar.
Zo, nou heb ik geen idee of jij dit een antwoord vindt. Sorry...
Liefs van mij en sterkte in jouw overpeinzingen.. xx Hebe
Niet aan cijfers doen het gaat , goed ,redelijk , slecht, zijn daarvoor prima antwoorden. Bij goed ga ik mee een boodschapje doen tot 150 meter lopen met een tas van 6 kg, wacht je iets langer kan dat bij mij ook verschuiven naar redelijk ik loop mee maar draag geen tas, bij slecht blijf ik op de bank hangen en zie wel wanneer moeders thuis komt met de boodschappen en misschien ben ik zelfs mijn mandje wel ingekropen. De tijdspanne tussen redelijk en slecht kan bij mij snel omslaan. Ik behoor niet bij de kleinzerige en weet dat ik regelmatig tot vaak forceer van wat mijn kunnen is.
Sterkte
Ik sluit aan bij Ron: goed, redelijk, slecht. Ik vond en vind het vreselijk, de vragen van zo'n beetje iedereen in de zorg en in onderzoeken naar cijfers. En dan soms ook nog een andere schaal dan die van 1 tot en met 10, dan raak ik helemaal het spoor bijster.
En vervolgens sluit ik aan bij Helena: het beste is misschien om maar niet te vergelijken en het van dag tot dag te bekijken. Iedere goede dag is er één.
Ooooh, gelukkig Frie, jij dus ook. ik had er laatst nog eentje, onderzoek van het RIVM naar de genomen maatregelen vanwege Corona. Ook in diverse gradaties van helemaal, helemaal absoluut niet via gevoelsmatig in 15 tussenstapjes naar helemaal, helemaal absoluut wel. En dan ook nog wat je er van zou vinden over 6 maanden. Maar ik had A gezegd, wilde voor mijzelf dan ook B zeggen. Maar ze hadden de optie gegeven om je af te melden, hetgeen ik na invulling ook heb gedaan. Ga geen C meer zeggen.
Ik vul al jaren elk kwartaal een vragenlijst in over leven met ongeneeslijke kanker en daar hebben ze ook nog een reeks die ik nog erger vind dan cijfers: minder dan anderen- net zo veel als anderen- meer dan anderen (en dan ook nog 'veel minder' en 'veel meer' als optie). Hoe moet ik nou weten hoeveel meer of minder ik iets doe vergeleken met anderen? En welke anderen bedoelen ze eigenlijk? Ik zet dat stug, elke keer opnieuw, bij de 'opmerkingen' aan het eind van de vragenlijst, maar dat heeft nog niet geholpen..
Prijs ik mij gelukkig dat ik nog nooit zo'n lijst heb gezien...
Hoi Zweef
Ik heb zelf niks met cijfers ben het eens met de rest het gaat zn gangetje betekent bij mij dat ik het er niet over wil hebben ,ja wel lekker dan gaat t wel okay ,en het gaat prut dan voel ik me niet okay ,succes met al dan niet de cijfers sterkte
Knuff voor jou en je lief
Hes🍀🌻
Ik kan eigenlijk alleen goed de pijncijfers geven. Die vind ik duidelijk: 0 is geen pijn, 10 is 'maak me nu maar dood'. Voor het overige is het inderdaad heel relatief. Ik ga dan ook meteen nadenken over het 'waarom'. Waarom is het belangrijk om een cijfer te geven aan hoe je je voelt? Is het informatief? Of een basis voor een bepaalde handeling?
En ook bedenk ik dan altijd: je gedachten zijn niet altijd waar. Daar gaan we altijd wel van uit, maar het is niet altijd zo. Dat maakt zo'n cijfer nog lastiger.
Dus los van de pijnscore, gebruik ik liever geen cijfers.
Liefs,
Mirjam