Vies praatje

Ik zei ooit dat ik erover zou ophouden, maar ik had niet voorzien dat er langer gebruik van deze faciliteit zou moeten worden gemaakt. Mijn urinaal. Door zowel mijn vrouw als door mij aangeduid met "grote vriend". Dat betreft niet de inhoud, doch het feit dat hij mij des nachts bijstaat of beter bijligt teneinde aandrang te verlichten. Het laatste wat mijn lief mij vraagt voor we gaan slapen is: " heb je je grote vriend bij je?"

Wij wonen op een mooie plek langs de ijselmeerdijk met veel toeristisch verkeer. Motorrijders, klassieke auto's, fietsers en wandelaars. En op de hoek van onze tuin, op een kruispunt van twee wegen hebben we een weggeeftafeltje. Wij verkopen niets, wij geven weg. Geen troep, niet kapot of incompleet, geen gebruikssporen. Wij zijn aan het "ontspullen". Mijn moeder is vorig jaar overleden en veel spul was te mooi voor de kringloop. Bovendien, ik had er ook mijn herinneringen aan. Ik kon er geen afstand van doen, nog niet. En toen kwam mevrouw Zweef bij mij wonen, met ook een compleet huishouden. En dan ik zelf nog. 

Na mijn scheiding is de boedel verdeeld, waarbij ik zelf daarbij geen hand in heb gehad. De boedel werd voor mij verdeeld. Dat ging ongeveer als zo: broodbakmachine voor haar, pollepel voor hem, ijsmachine voor haar, pollepel voor hem, blender voor haar, pollepel voor hem, wasmachine voor haar, pollepel voor hem, droger voor haar, pollepel voor hem. Ik eindigde met een grote verzameling pollepels. Veel van wat er nu op de weggeeftafel gaat heb ik kort daarna zelf opnieuw aangeschaft of gekregen. Ik ben er niet boos om hoor, ook nooit geweest.

Soms krijgen we het verzoek van buurtbewoners of ze ook spullen op ons tafeltje mogen zetten. Daar zijn we niet happig op. Het spul moet goed zijn, anders worden wij er op aangekeken en spul wat blijft staan belandt in onze kliko. Nu staat er verderop in de zijstraat ook een weggeeftafeltje. Met tja...ik kan het niet anders zeggen...troep. Kinderspeelgoed wat kapot is, Tupperware zonder deksel, plastic kommen met gebruikssporen, kortom, zooi. En de dame heeft al eens gevraagd of haar spul bij ons op het tafeltje mocht. Nee dus, geen zooi graag wat in onze kliko belandt, als het niet eerder onze tuin inwaait.

Nu stond er van de week in ene een aantal plastic kommen op onze tafel. In onze afwezigheid naar het avl sneaky neergezet. Lief heeft ze teruggebracht, in het donker tijdens het laatste rondje met het hondje(s).

Wanneer komt nou die vieze praat? Mijn urinaal begint oud te worden, beetje dof te worden op plaatsen waar dat gebruikelijk is. Dus ik ga een nieuwe halen. Mooi schoon, fris. En die ouwe? Ik weet een weggeeftafeltje voor gebruikt plastic.....