Dubbele mastectomie

Gisteren was het zover: de dag van de verwijdering van mijn beide borsten.

De wekker ging om 6 uur, maar ik was daarvoor al wakker. Iets na 7 uur waren we in het ziekenhuis. Na ruim een kwartier werden we opgehaald. Duizend excuses, maar er werd een ruimte verbouwd dus moesten we even elders zitten. Bloeddruk gemeten (156/97) en dat was goed genoeg. Ik mocht me in het rommelhok omkleden: slipje aanhouden, operatiejasje met opening naar achteren, badjas en sokken van het ziekenhuis. Er is verwarring of mijn man nu wel of niet blijft, de operatie zal langer duren dan wij verwachtten. Hij besluit tijdens de operatie naar huis te gaan, maar ‘s avonds wel te blijven slapen.

Om 8.15 lopen we richting de operatiekamers en neem ik afscheid. Ik ga liggen op het bed en dan komen de waterlanders. Zuster vond al dat ik zo rustig was, dus uitgelegd dat je meestal niet aan mij kan zien als het niet goed gaat. Na alle checkvragen gaan we vrij snel de OK op. Daar komt de oncologisch chirurg even een praatje maken en daarna de plastisch chirurg. Zij tekent de omgekeerde T-incisie alvast af, en dan hoor ik tot mijn enorme opluchting dat zij het ook afmaakt. Zij belooft zo dun mogelijk hechtdraad te gebruiken omdat dat mooiere littekens geeft.

Het blijkt geen standaard procedure te zijn. Er is verwarring of er een Tissue Expander geplaatst gaat worden, nee, en waarom de plastisch chirurg er dan toch is. En waarom de operatie dan toch zo lang moet duren. Niet iedereen heeft van de EVE-studie gehoord. Daar ben ik dan weer verbaasd over, want dit ziekenhuis is 1 van de 7 die in AFT gespecialiseerd is. Gelukkig komt er goede uitleg en kan iedereen weer verder.

Het onder narcose brengen gaat heel gemakkelijk met de tip: ‘denk aan wat leuks’. Het eerste wat ik me daarna herinner is dat de klok op 11.15 staat en een kwartiertje later op 12.30(!). Ik moet nodig plassen, dat blijkt op de po op bed te moeten, maar dat kan me niets schelen. Ik krijg een OxyContin tegen de pijn, en moet even denken aan de Netflixserie die ik de dag ervoor gestart was te kijken over het verslavende effect daarvan. De wond moet bekeken worden en nieuwsgierig als ik ben kijk ik gelijk mee. Het valt me niet tegen, en dat is best een opluchting.

Tegen 13 uur ben ik op mijn kamer, waar mijn man al op mij zit te wachten. De pijn valt me enorm mee, maar ik voel me niet zo lekker. Net niet misselijk. Ik slaap eerst nog wat en dan krijg ik 2 beschuitjes en een kop thee. Ik heb er totaal geen zin in maar eet toch een beschuitje. Na 1 slok thee houd ik daar weer mee op. Eerst nog maar even slapen. Uiteindelijk krijg ik het andere beschuitje ook naar binnen, net als de thee. Het weeïge gevoel blijft. Er wordt gevraagd of ik veel pijn heb, maar dat heb ik eigenlijk niet. De aangeboden ibuprofen sla ik over, alleen paracetamol is wel genoeg.

Ergens vind ik dat ik mensen op de hoogte moet stellen, maar ik heb daar totaal de puf niet voor. Ik doezel veel. Het avondeten wordt gebracht en ik dwing mezelf weer daar wat van te eten. Kip terryiyaki met rijst zou normaal gesproken het water in mijn mond doen stromen. Nu eet ik het tegen heug en meug op.

De beide chirurgen maken enorm lange werkdagen want ze komen na het eten mijn wond checken. Iedereen is tevreden. Ik heb aan beide kanten een drain waarin langzaam wondvocht druppelt.

Inmiddels komen er appjes van mensen die willen weten hoe het gegaan is. Gesterkt door de energie uit de warme maaltijd neem ik de tijd iedereen te antwoorden. Ik kijk wat televisie en wil eigenlijk om 21.30 het licht uitdoen. De zuster komt nogmaals langs en verteld dat de nachtzuster ook 3x gaat komen. Uiteindelijk slaap ik het best tussen deze twee bezoekjes. Nadat de nachtzuster rond 0.30 is geweest doe ik niet meer dan hazeslaapjes. Zo vervelend dat ik alleen maar op mijn rug mag slapen, ik ben een echte zij/buikligger. In de loop van de nacht gaat mijn buik opspelen. Eerst gerommel, dan allerlei gasontsnappingen en steeds meer pijn van een opgezette buik. Ik ben blij als het ochtend is.

Om 6.30 uur controles en ontbijt. Ik vind dat ik moet eten, maar ben blij als het erin zit. Ik mag douchen en voel me een hele Piet: dit gaat prima!
We passen mijn spiksplinternieuwe protheseBH, ik mag kiezen tussen 2 formaten van tijdelijke prothesen. Ik kies de grootste (had immers 70D), maar mijn man vind deze nog aan de kleine kant. Volgens mij komt het omdat het enorm platgedrukt wordt. Ik vond de tubigripp veel prettiger zitten en daarvan krijg ik een schone mee naar huis. Overdag zoveel mogelijk de BH vanwege de steviger tegendruk, ‘s nachts mag ik die dan afwisselen met de tubigripp.

Als ik weer naast mijn bed sta overvalt me een enorme vermoeidheid. Net als ik weggedommeld ben komt de volgende controle en dat gebeurt daarna nog eens. Alles is in orde: ik mag naar huis.

Onderweg voel ik me steeds weeïger worden. Mijn man nam de kortste route, maar dat is binnendoor, inclusief drempels en bochten. Ik ben even iets minder blij met hem. Thuis probeer ik het even op de bank, maar vlucht al snel naar bed. Geef manlief opdracht nu even niet in de buurt te komen. Hier doezel ik aardig weg. Nu ben ik weer wakker. De lieverd heeft thee gebracht, dat gaat wel naar binnen. Maar aan eten moet ik niet denken. Hij biedt een cup a soupje kippensoep aan, dat klinkt wel aardig. En ik krijg op mijn kop dat ik vergeten ben de paracetamol te nemen.

Ik heb dus gelukkig amper pijn. Dat komt omdat het een dubbelzijdige ablatio is (bij amputatie halen ze ook alle okselklieren weg, bij mij alleen de poortwachterklier) zonder tissue expander. De zenuwen zijn doorgesneden, vandaar trouwens het dove gevoel op de huid. Die zag trouwens soms wat donker, en dan werd er diltiazemzalf op gesmeerd, vanwege het vaatverwijdende effect.

Er is mij op het hart gedrukt tot de controle volgende week vrijdag mij zo rustig mogelijk te houden, omdat ik natuurlijk wel een enorme interne wond heb. De drains zijn eruit, dus het wondvocht moet mijn lichaam nu zelf op gaan ruimen. Hoe meer ik doe, hoe meer vocht ik zal aanmaken. Ook mag ik niet zwaar tillen (2kg) en mijn armen niet boven schouderhoogte reiken. De oefeningen voor na de operatie moet ik maar even laten tot de controle.

Nu duimen dat de patholoog geen verontrustende zaken in het weefsel vindt, dan kunnen we in november starten met de borstopbouw dmv lipofilling.