Nog een week...

Nog een week en dan word ik geopereerd. Maandag de poortwachterklierprocedure en dinsdag 15/8 onder het mes. We zijn net terug van vakantie, en ik moest een traantje laten toen ik mijn bikini's ging opbergen: ga ik die ooit nog weer kunnen dragen?

Tijdens het opruimen meteen een aantal zaken vast klaargelegd voor volgende week, zoals het pyjamajasje met knoopjes aan de voorkant dat ik in Kroatie kocht, want dat schijnt nodig te zijn.

Gisteren me ook druk gemaakt om mijn coachklanten. Ik moet veel afspraken verzetten, maar welke termijn is reeel?. Ik moest gisterenochtend naar de huisarts voor bloeddrukcontrole (die bleek immers bij afspraak met anesthesioloog veel te hoog, en is nu acceptabel gezien de omstandigheden) en heb haar ook om raad gevraagd. Maar ik kreeg het standaard riedeltje: 'iedereen is anders, iedereen reageert anders, daar kunnen we op voorhand niets over zeggen'. Dat snap ik, maar ik heb ook een business te runnen. Dus daarna knoop doorgehakt: ik heb voor na de operatie mijn agenda 6 weken leeggeveegd en laat klanten afspraken daarna inplannen. Ondanks dat dit allemaal anders kan worden geeft dit voor nu rust. Als ik me eerder weer goed genoeg voel kan ik ze laten weten dat ze eerder bij me terecht kunnen, als het allemaal tegenzit heb ik tijd genoeg om dat te laten weten.

Ik probeer nog niet teveel te denken aan wat er uit de uitslag kan komen. Op vakantie las ik nogmaals de uitslag van de MRI en was ik opnieuw geschrokken. Blijkbaar ben ik mezelf iedere keer aan het sussen dat het allemaal een storm in een glas water is en realiseer ik me af en toe dat ik dat dus nog niet weet.

Het doet me goed dat er mensen zijn die aan me denken. Bij thuiskomst lagen er wat kaartjes op de deurmat en er zijn mensen die me een berichtje sturen als ze ervan horen. En ook die delen zelf ook met iets heftigs te dealen.

Inmiddels begin ik spanningsklachten te krijgen: een soort spierpijn op heel vreemde plaatsen. Maar dat vind ik dan weer niet zo gek.