'Wat knap hoe je je staande houdt'

Dat zei iemand vanochtend tegen mij: 'Wat knap hoe je je staande houdt'. Ik was verbaasd. Hoe zou het anders kunnen dan? Nou, bijvoorbeeld instorten, of heel boos worden of etc. Ah. Nee, ik ben niet boos. Wel verdrietig, maar vooral heel onzeker. En intussen probeer ik maar gewoon door te gaan. Deze situatie duurt immers al 2 maanden.

Wel slaap ik de afgelopen nachten nog slechter dan ervoor. Ik ben heel nerveus voor de uitslag van de MRI. Op zoek naar houvast nogmaals het internet op. Mijn dossier bij het Alexander Monro eens bekeken. En dan toch moeten slikken bij wat er genoteerd wordt door de radioloog die de second opinion deed: Bi-rads 6 (dat houdt in door pathologisch onderzoek bewezen maligniteit) en in de dossier download staat bij diagnose intraductaal carcinoma in situ of breast (disorder). En ze hebben het over 2 grote massa's. Ik wist van 1, en dat was een cyste, zoals ik al verwachtte (dit was direct bij het allereerste onderzoek duidelijk). Die cyste was 3 cm, maar nu staat er ook een scherp begrensde ovale massa van 7mm beschreven. Waar komt die nu opeens vandaan? En nu staat er wel dat er een klein focus invasief carcinoom is gevonden. (Gegoogled: een focus wil zeggen dat het te klein is om het nader te kunnen classificeren).

Het landt langzaam dat het allemaal wat serieuzer is dan ik wilde geloven. En dan word ik bang. Een stemmetje dat zegt: 'Die MRI doen ze niet voor niets'. De chirurg had het erover dat er afhankelijk van de bevindingen mogelijk nog een voortraject nodig zou zijn voor er geopereerd zou kunnen worden. Dat ze hormoongevoelige (of juist ongevoelige) kanker vinden. Of niet. Pff. Ik vind deze periode echt slopend. Al 2 maanden deze onzekerheid.

Maar mijn rationele hoofd houdt zich ook enorm met de periode erna bezig. Wanneer zou de operatie zijn? Hoelang kan ik dan niet werken? Zou AFT echt de beste reconstructiemethode voor mij zijn? Wanneer zijn die operaties dan, en hoelang ben ik dan uit de running? 

Voorlopig plan ik mijn coachklanten in alsof er niets aan de hand is. Want hoelang moet ik wanneer vrij houden? En ik wil hen niet met deze toestand belasten.

Ik vind het wel heel erg fijn als mensen ernaar vragen. Dat gebeurd ook gelukkig regelmatig.

En nu de rust proberen te vinden tot het telefoontje van vrijdag met de uitslag van de MRI.