Even parkeren
Het heeft geholpen mijn verhaal met diverse mensen te delen. Dit geeft me steun. Net als trouwens de kaartjes en ballonnen die ik ter ere van mijn 50e verjaardag 2 weken geleden kreeg: ik ruim ze nog niet op.
Ik had de afgelopen week vrij genomen (ben ZZP-er) in de hoop op mooi weer. Nu kwam dat goed uit door de rollercoaster aan gevoelens die ik moest verwerken. Maar vandaag was het tijd toch weer aan het werk te gaan. Ik zal dit echt even moeten parkeren, want 15 juni duurt nog heel lang. Met een paar mensen afgesproken dat naarmate de tijd vordert ik waarschijnlijk meer behoefte zal krijgen om te sparren.
Gelukkig had ik vandaag hele lieve klanten, waarvan er 2 hele grote stappen hadden gezet en overigens net als de derde spontaan naar mij uitspraken hoe blij ze met mijn begeleiding in deze coachtrajecten zijn. Dat doet een mens weer goed: ik voeg buiten mijn innerlijke strijd waarde toe voor mensen.
Al was ik wel best moe, ik heb mijn ronddraaiende gedachten langere tijd kunnen parkeren vandaag. Ik begin zelf te wennen aan de gedachte dat mijn rechterborst er misschien af moet, en kan grapjes maken met mijn man dat als de ander er nou ook meteen afgaat, er een mooi stevig paar voor terug zou kunnen komen. Ik vind humor sowieso belangrijk, maar merk dat mensen buiten mijn gezin dat lastig vinden.
De andere optie onderzoek ik ook voor mezelf: hoe voelt het om levenslang onder controle voor borstkanker te blijven? Ik vond voor LCIS dat dit in 40% van de gevallen toch kanker wordt. En ik ben ‘pas’ 50. Dat voelt op dit moment niet oké, maar ik heb mezelf toestemming gegeven hierover nog heel vaak van gedachten te mogen wisselen.
Een speciale dank aan de lezers die dit weekend meteen al op mijn eerste blogs hebben gereageerd. Ook al zijn hun verhalen veel heftiger, wat mij weer even deed twijfelen of mijn verhaal hier wel thuishoort. Maar ik hoop dat in de toekomst vrouwen die dit overkomt wat steun te bieden. Ik kon er tot dusver erg weinig over vinden
8 reacties
Het is frappant hoe weinig je over kanker vindt. Ja, de gewone zoektermen: wat is de levensverwachting, wat voor medicijn is dat, wat zijn de bijwerkingen. Maar niet, hoe werkt de stof op celniveau. En ook de artsen vertellen je niet veel, tenzij je specifiek ernaar vraagt. Maar dan moet je eerst de vraag formuleren op basis van beperkte info.
Het is een dilemma, nu al wat laten doen of nog even wachten. Wat biedt de meeste overleving en tegen welke kwaliteit van leven.
Nog even niets, nog even onbezorgd?
Dank je Zweef, maar het voelt zeker niet als onbezorgd. Vanaf nu gaan er echt dingen veranderen: hetzij intensieve controles die mij (te)veel stress opleveren, waardoor mijn kwaliteit van leven achteruitgaat; hetzij een (dubbelzijdige?) amputatie waar je natuurlijk ook liever niet over na hoefde te denken. Ik heb nog een derde optie gevonden, Tamoxifen, wat ik liever niet neem gezien de bijwerkingen.
Het voelt dus alsof de fijne optie er niet tussenzit en het kiezen wordt tussen 3 kwaden. Afhankelijk van de uitslag en de kwaliteit van het advies overweeg ik een second opinion.
Op het internet heb ik wel een (Amerikaanse?) supportgroep gevonden, daar vind ik veel herkenning. Maar in Nederland ben ik dat voor de LCIS nog niet tegengekomen.
Ik heb al je blogs gelezen Wendy. Ik ben benieuwd naar de uitslagen en begrijp je rollercoaster heel goed.
Toevallig kom ik op je blog omdat ik zocht op 'fijn pleomorf'. Heb vorige week ook het belletje van de huisarts gekregen dat er iets gezien is tijdens de mammografie van het bevolkingsonderzoek. Dat telefoontje kwam woensdag 17.15 uur en in overleg met de arts besproken dat ik voor verder onderzoek naar het AVL wil. Daar heb ik helaas nog geen datum van gekregen dus zit met een BIRADS4 score, heb dezelfde informatie gevonden als jij en nu dus wachten in onzekerheid. Bij mijn moeder (die ik nog maar niet geïnformeerd heb) is 8 jaar geleden ook borstkanker ontdekt bij de controle. Kalkspatjes weet ik nog en haar borst is geamputeerd (verder geen chemo oid ) dus heb er geen lekker gevoel bij en ben erg onrustig door het wachten met die 50% kans in gedachten.... alles wat je nu afspreekt voelt als een 'misschien' zo naar. Ik ga je volgen, veel sterkte!
Dat afwachten is het vervelendste! Kun je niet zelf die afspraak bij het AVL plannen? Ik hoop dat je snel duidelijkheid krijgt, sterkte
Nee helaas, ik bel iedere dag of ze al iets weten maar kreeg vandaag te horen dat het wel 7 werkdagen kan duren. Verzekeraar en huisarts gaven ook aan dat het nu eenmaal zo is...
Ik mag maandag langskomen, mamografie, echografie, gesprek met verpleegkundig specialiste en biopt. Krijg als het goed is direct de uitslag, wel onrustig nu....
Fijn dat je een datum hebt, maar ik kan me voorstellen hoe onzeker je in de tussentijd bent. Ik hoop dat je het er met iemand over kan hebben en dat het je lukt jezelf wat af te leiden. Ik vind dat laatste zelf niet meevallen omdat ik door de plek van deze laatste biopsie er steeds tegenaanstoot met mijn arm waardoor het top-of-mind blijft