‘Gelukkig was je er op tijd bij’

Mensen bedoelen het goed. Vast. Dat denk ik echt. Maar voor mij voelt de opmerking ‘Gelukkig was je er op tijd bij’ niet tof. Ik ben tenslotte wel beide borsten volledig kwijt, hoe rijm je dat met ‘er op tijd bij zijn’. Overigens net als: ‘hoef je geen chemo of bestraling? O gelukkig’. Alsof het dan opeens niet meer erg is dat je een dubbele amputatie hebt ondergaan.

Maar: mensen bedoelen het goed. Ze lezen of luisteren niet altijd even zorgvuldig. En soms kan ik dat niet hebben. Natuurlijk weet ik dat het uiteindelijk goed komt, maar nu zit ik nog in de verwerkingsfase. Dus IK mag zeggen dat ik er op tijd bij was om erger te voorkomen, maar anderen mogen dat niet zeggen. Lekker irrationeel, maar dat is nu eenmaal de emotie.

Zit ik dan de hele dag te sippen? Nee hoor, gelukkig niet. Ik probeer weer van alles te ondernemen, het een gaat wat beter dan het ander.

Van een paar uurtjes deelname aan het Bestuursweekend (ik ben voorzitter, met belet) was ik de rest van de dag kapot. En de dagen erna was er ook geen land met mij te bezeilen. Daarna een dag met 2 klanten. Spannend of dat weer zou lukken. Dag erna 1 klant. Het leek te gaan. Vrijdag beroepsverenigingsdag van de kerntalentenanalisten. Veel zin in. Allerhartelijkst ontvangst. Het leek goed te gaan, tot vlak voor het einde om 15 uur. Toch dat laatste kwartier erbij gebleven. Dat heb ik moeten bezuren tot zondagochtend. 
 

Vandaag telefonische afspraak met mammacareverpleegkundige. Ze drukte me op het hard niet te snel te willen gaan. Ik krijg verwijzing voor ergotherapie voor de belastbaarheid en een verwijzing voor fysio om zo te leren welke beweging wel en niet goed is.

Het gebied bovenaan de borstkas is zeer gevoelig, het operatiegebied met littekens eigenlijk niet. Wel is het nog steeds warm. Net begreep ik dat dit wel 3 maanden kan duren, dan zijn we nog niet eens op de helft. De littekens mogen vanaf nu gemasseerd worden (3x daags paar minuten).

Ik heb ook gevraagd om lotgenotencontact. Zou graag met mensen in contact komen om hierover ((dubbele) amputatie, geen nabehandeling, reconstructie via AFT) te kunnen babbelen. (Als je dit leest en je hebt die behoefte ook, laat het me weten!).

Omdat de operatie morgen 6 weken geleden is was ik van plan weer gewoon aan het werk (ik ben ZZP-er en coach hoogbegaafde volwassenen) te gaan. Nu ben ik blij dat ik deze week mijn agenda nog niet volgegooid heb. Zal daar toch de komende tijd nog rekening mee moeten houden. Het vrijwilligerswerk zal nog wat langer moeten wachten, hoe spijtig ook.

Dus die balans: wat doe je zonder te weinig maar ook zonder teveel te doen. Ik voel het eigenlijk altijd pas achteraf. Wie van jullie voelt het wel op tijd en hoe merk je dat dan?