6- verdriet en gemis

Aan het eind blijft verdriet, boosheid en gemis achter.

Ik ken iemand die 3 jaar geleden zijn vrouw heeft verloren aan kanker, met hem kan ik erover praten, zolang het niet over gevoel gaat Ik heb hem toen een gedicht gestuurd dat ik 30 jaar eerder voor iemand geschreven heb, en sindsdien aan iedereen geef die een geliefde verliest, of gaat verliezen, het heet troost,

Het zijn lege dagen, van stil verdriet
Maar bedenk, dat je ook in dit donker het licht nog ziet.
Het licht van haar leven , wat steeds op jou heeft geschenen.
Haar  toewijding en liefde, zijn niet zomaar verdwenen.
Dat stuk van jou, dat haar naam draagt.
Is het licht in het donker, dat nooit meer vervaagt

Het is mijn manier om anderen te troosten

Een kennis belde me op om te vragen hoe het met “het vrouwtje” ging toen ik vertelde dat ze overleden was, en in grote lijnen vertelde wat er was gebeurd, werd het hem te veel, het bleek dat hij zijn vrouw 20 jaar geleden aan kanker verloren was, en nog steeds verdrietig was, en ze miste, en er niet mee om kon gaan.

Voor mij een eye opener, ik heb hopelijk ook nog minstens 20 jaar, ben bijna 67 ,wilde ik die resterende tijd alleen maar verdrietig zijn en ze missen, en feitelijk stoppen, met mijn eigen leven.

Nee, dat onze weg samen ten einde is, betekent niet dat de weg van het verleden er niet meer is, tel je zegeningen, niet wat je verloren bent, want dat is er nog steeds, wees dankbaar.

En zo heb ik het verdriet achter me kunnen laten, en de boosheid, daar kan niemand iets mee, daar kun je ook niks aan doen, dat ligt ook achter me.

Niet alsof je een knop omzet, maar als ik muziek luister, alleen dan, komen de tranen, en schrijf ik het van me af, in teksten en gedichten aan mijn vrouw, en kan ik het stukje bij beetje achter me laten

Liefde, als een er niet meer is.
Het moment van afscheid, en dan het gemis.
Zoekend naar signalen, terend op de herinnering.
En telkens weer afscheid omdat je niet meer naast me loopt, maar me voorging.
Het gemis wat me telkens overvalt, als ik even tijd heb om me te bezinnen.
De pijn die ik dan voel, heel diep van binnen.
Het verscheurde gevoel, en dan weer terug naar de realiteit.
Een gevoel van, liefde, dat me telkens weer snijdt.
Liefde, als een er niet meer is, doet zeer.
Misschien dat het went, ooit, een keer.