Afscheid, en de laatste keer zorgeloos

De dingen die ik nu doe, voelen als afscheid.
ik heb behoefte aan een stuk afsluiting.
Dus vandaag ben ik bij mijn oude werkgever op bezoek gegaan, en standaard neem ik dan appelflappen, versgebakken bij de supermarkt die hier 300m vandaan zit.
De oud collega's gesproken, en uitgelegd hoe het ervoor staat, en iedereen is unaniem blij voor me, zelfs mijn baas met wie ik niet de beste verstandhouding had.
Ik ben in 2013, in het diepe gegooid met marketing, eigenlijk was er niet eens sprake van marketing, maar al gauw breidde mijn takenpakket zich uit, en werd het marketing.
In het computerwereldje is men gek op titels, maar mij zeggen de titels niks.
Op mijn businesscards stond dan ook TSD (Technical Support Department) Technical media representative.
Ik heb in Taipei een aantal gesprekken gehad met hele grote bedrijven op het gebied van marketing, en werd steevast voorgesteld als Product marketing manager Europe, wat eigenlijk een lachtertje was, als je bedenkt dat er niemand was om te managen, ik was defacto de marketing afdeling.
En toen ik vandaag wegreed ben ik maar wat boodschappen gaan doen in Nijmegen, en dan rijd ik ook door een stuk geschiedenis heen, mijn tweelingbroer heeft in een flat op zwanenveld gewoond na zijn scheiding, in dezelfde flat heeft mijn oudere broer gewoond, tot ie dood in huis gevonden werd, en in de flat daarnaast heeft mijn ex verloofde gewoond, nadat ze weg gegaan was.
Allemaal herinneringen, die me toen geraakt hebben, maar nu verleden zijn geworden, en ik denk na over wat er gebeurd is, en heb het gevoel, dat ik afscheid aan het nemen ben, dingen aan het afsluiten ben, en de kans dat ik er terugkom acht ik heel erg klein>
Voor mij komt het verleden nu langs, en ik laat het bewust op me inwerken, neem bewust afscheid.
En het verleden omvat ook mijn huwelijk, en ik blader door de foto's heen, en blijf bij de foto's van Kreta hangen die in 2018 zijn gemaakt, en bedenk me, dat dat de laatste keer was, dat we zorgeloos waren, kanker had in 2015 zijn intrede gedaan, maar alles wees erop, dat het niet zo'n vaart zou lopen, en ze er waarschijnlijk heel oud mee kon worden.
Veel mensen die deze vorm van kanker hebben, weten het niet eens, zullen het ook nooit weten, en er ook niet aan doodgaan, maar helaas trokken wij de verkeerde kaart.
En ik zie de foto's van Margreet, waarop ze gewoon gelukkig is, en op de achtergrond speelt het nummer you belong to me van Annie lennox, en ik denk hoe toepasselijk dit nummer is, want toen hoorden wij nog echt bij elkaar, waren we man en vrouw.
En toen begon het hele circus van behandelingen, chemo, bestralingen, halsoverkop midden in de nacht naar het ziekenhuis omdat het ineens helemaal mis liep, ik weet niet eens hoevaak ik midden in de nacht naar het ziekenhuis reed, uren zat, Margreet weer een paar dagen opgenomen werd, tot het weer beter ging.
Ik herinner me een keer, dat ik ze niet zelf mocht brengen, het ging zo slecht dat men koos voor een ambulance, omdat ze bang waren dat ze het niet zou halen tijdens de rit.
En dan sta je onthand, terwijl de ambulance verpleegkundigen hun werk doen, je weet niet wat je moet doen, hoe je er voor je vrouw kunt zijn, je loopt eigenlijk alleen maar in de weg.
Dat kwam me ook steevast op een golf van verwijten te staan.
De keren dat ik te horen kreeg, ik heb niks aan je, ga maar weg, zijn niet meer te tellen.
Ze vertelde de mensen in het  ziekenhuis, dat ze niks aan me had, dat ik er nooit voor ze was, en dat ik er haar alleen voor liet staan, en niet de man was waar ze op kon steunen.
En dat vertelde ze me ook telkens, dat ze dat gezegd had.
Ik heb dat gemerkt toen ik het palliatieve psychologenteam belde, die er ook voor mij was, althans dat zeiden ze, en ze beweerden niks voor me te kunnen doen, ze zijn het gesprek niet eens aangegaan.
We snappen het, maar we kunnen niks voor je doen.
Ik heb nooit hulp gevraagd, tot toen, maar zij hadden een totaal vertekend beeld van mij, zoals eigenlijk iedereen in het ziekenhuis, ik was er ook zelden bij, niet omdat ik dat niet wilde, maar dat kwam steevast op hele harde woorden te staan, ik mocht gewoon niet.

En nu ben ik aan het loslaten, want ik kan het verdriet van toen, niet meenemen, hoe zeer het me ook gedaan heeft, en soms nog even naar boven komt.
Ik weet ook waarom het gebeurd is, maar ik kan het niet zien, alsof het nooit gebeurd is.
Fee weet een klein beetje, want ik wil het er niet over hebben tenzij ze het vraagt, want ik probeer het achter me te laten, wat moet ik er anders mee.
Ik voel me ontzettend gelukkig, en dit hoort daar gewoon niet bij, ik had zoals ze het noemen, The wrong end of the stick.

Achterlaten, dat kan eigenlijk niet, en toch zal ik dat op een of andere manier moeten.
Dus ik kijk naar de foto's, naar de mooie dingen, en probeer dankbaar te zijn, voor wat we wel gehad hebben, en dat wat er niet was, begin ik langzaam uit te gummen, het maakt niet uit hoeveel ik erover praat, het verandert niks.

Maar het moois, zijn ook onze kinderen, en ik probeer een manier te vinden die ook de kinderen recht doet.
Maar ook kies ik soms gewoon voor mezelf, ik vindt dat ik dat mag, dus ik heb alleen een ticket gekocht voor 19 December, naar Edinburgh, geen ticket voor de terugweg, we zien wel hoe het gaat, en ik vermoed dat ik halverwege januari weer terug zal reizen.
Zeker kom ik terug.
De planning was dat ik bij Fee ging wonen rond de tijd dat ze haar bedrijf verkocht had, maar we weten alle twee, dat het waarschijnlijk eerder gaat worden.
Als ik nu alleen door Nijmegen loop, voel ik me ineens weer half, begon ik me net weer heel te voelen.
Het is ook wel heel veel wat er nu allemaal gebeurt, en ondanks dat het allemaal goed gaat, probeer ik me ook voor te houden, dat het ook ineens anders kan gaan, maar kan me er geen voorstelling van maken, wat dat dan moet zijn, maar ik kijk alleen vooruit.
En op een gegeven moment wil ik ook niet meer proberen te kijken naar het moment, voordat Fee en ik in elkaars leven kwamen.
Moeilijk, dat verder gaan